Bill Doggett
![]() Bill Doggett | |
| Imię i nazwisko |
William Ballard Doggett |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
16 lutego 1916 |
| Data i miejsce śmierci |
13 listopada 1996 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Wydawnictwo |
King, Warner Bros. |
| Powiązania | |
| Instrument | |
| Hammond B-3 | |
| Zespoły | |
| Lucky Millinder and His Orchestra The Ink Spots | |
William Ballard Doggett (ur. 16 lutego 1916 w Filadelfii, zm. 13 listopada 1996 w Nowym Jorku)[1] – afroamerykański muzyk jazzowy i rhythmandbluesowy, organista, pianista, kompozytor, aranżer i bandlider. Prekursor rock and rolla.
Życiorys
W dzieciństwie zaznał biedy[1]. Mając dziewięć lat, zainteresował się grą na trąbce, ale rodziców nie było stać ani na zakup instrumentu, ani na lekcje. Jego matka – Wynona, która była pianistką kościelną, przekonała go, żeby spróbował swoich sił na instrumencie klawiszowym[2]. W rezultacie szybko opanował grę na fortepianie i to w takim stopniu, że utalentowanego trzynastolatka uznano za cudowne dziecko[1].
W wieku piętnastu lat założył swój pierwszy zespół – Five Majors. Jako uczeń Centralnej Szkoły Średniej (Central High School) grał w orkiestrze swingowej Jimmy’ego Gormana, mającej stały angaż w The Nixon Grand Theatre[2]. W 1938 został jej liderem, ale tylko na krótko[1]. Ze względu na liczną konkurencję i kłopoty z utrzymaniem piętnastoosobowego zespołu, sprzedał go „Lucky’emu” Millinderowi, pozostając w jego składzie[2]. Z przerwami grał z Millinderem przez cztery lata. W 1939 dokonał z nim swoich pierwszych nagrań[1]. Były to utwory: Little Old Lady From Baltimore i All Aboard. Pod koniec tego samego roku razem z Jimmym Mundym, aranżerem Benny’ego Goodmana i saksofonistą, założył orkiestrę, która jednak istniała bardzo krótko[1]. W tym czasie nieprzerwanie pracował również jako sideman.
W drugiej połowie 1942 dołączył do grupy wokalnej The Ink Spots jako pianista i główny aranżer. Współpracował z nią dwa lata, nagrywając pięć singli. Przez następne dziesięć lat jeździł w trasy koncertowe i nagrywał z wieloma czołowymi wokalistami, m.in. Johnnym Otisem, Wynoniem Harrisem i Ellą Fitzgerald, oraz zespołami Lionela Hamptona i Louisa Jordana, w którym zastąpił organistę „Wild Billa” Davisa[2].
W 1951 sformował trio organowe, z którym udanie zadebiutował w nowojorskim klubie the Baby Grand. Szybko zawarł kontrakt z wytwórnią płytową King. Przez ponad cztery lata nagrał kilkanaście singli w różnym składzie. W 1956 ukazał się jego najbardziej znany, współskomponowany przez niego dwuczęściowy utwór R&B Honky Tonk. Sprzedał się w czterech milionach egzemplarzy. Przez ponad dwa miesiące zajmował pierwsze miejsce na liście bestsellerów R&B tygodnika „Billboard”. Na Hot 100 dotarł do miejsca drugiego[3]. Z czasem stał się standardem interpretowanym przez wielu wykonawców. Niemałą popularnością cieszyły się także takie utwory z jego repertuaru, jak Hippy Dippy, Slow Walk, Leaps and Bounds i Ram-Bunk-Shush, nowa wersja kompozycji wykonywanej przez orkiestrę Millendera[2].
Przez całą karierę aranżował muzykę. Zorkiestrował wiele utworów dla czołówki jazzu, m.in. Louisa Armstronga, Counta Basiego, Elli Fitzgerald i Lionela Hamptona. Do 1960 nagrywał dla firmy King. Później współpracował z wytwórniami: Warner Bros., ABC-Paramount i Black & Blue. Ponadto często pojawiał się na festiwalach jazzowych w kraju i Europie.
W połowie lat 60. rock and roll odmienił scenę muzyczną w Stanach Zjednoczonych i na świecie. Jazz stracił na popularności. Jego również dotknął regres jazzowy. Rzadziej nagrywał. Miał trudności ze zdobywaniem regularnych angaży i w rezultacie ograniczył działalność do występów doraźnych[2]. Sporadycznie grywał w klubach Nowego Orleanu, Cleveland i stanu Nowy Jork.
Był wieloletnim mieszkańcem Long Island[1]. Przez szereg lat zmagał się z chorobą nowotworową. Zmarł w Nowym Jorku trzy dni po przebytym zawale serca[1]. Miał 80 lat. Został pochowany na cmentarzu Mount Lawn w Sharon Hill w Pensylwanii[4],
Wybrana dyskografia
Jako lider
- 1956
- Moon Dust (King)
- Hot Doggett (King)
- As You Desire Me – Bill Doggett (King)
- Everybody Dance the Honky Tonk (King)
- 1957
- Dame Dreaming (King)
- A Salute to Ellington (King)
- 1958
- Doggett Beat for Dancing Feet (King)
- Candle Glow (King)
- Swingin’ Easy with Bill Doggett and His Orchestra (King)
- Dance Awhile with Doggett (King)
- Bill Doggett – 12 Songs Of Christmas (King)
- 1959
- On Tour (King)
- Hold It! (King)
- High And Wide (King)
- Big City Dance Party (King)
- 1960
- Back with More Bill Doggett (King)
- The Many Moods of Bill Doggett (King)
- For Reminiscent Lovers – Romantic Songs by Bill Doggett (King)
- 1961 The Band with the Beat (King)
- 1962 Bill Doggett Swings (Warner Bros.)
- 1963 Bill Doggett – American Songs in Bossa Nova Style (King)
- 1965 Wow! (ABC-Paramount)
- 1966 Honky Tonk – A la mod! (Roulette)
- 1969 Honky Tonk Popcorn (King)
- 1970
- Soft (King)
- The Nearness 0f You (King)
- Ram-Bunk-Shush (King)
- 1977
- Lionel Hampton Presents: Bill Doggett (Who’s Who in Jazz)
- Bill Doggett (Black & Blue)
- 1978 Charles Brown – „Please Come Home For Christmas” (Gusto Records) – kompilacja
- 1980
- Mister Honky Tonk (Black And Blue)
- Bill Doggett Feat. Eddie Davis & Eddie Vinson (Black & Blue)
- 1987
- Bill Doggett – All His Hits (King)
- Bill Doggett (Black & Blue)
- 1991 Right Choice (After Hours Records)
Jako sideman
- Z Ellą Fitzgerald
- 1952 Rhythm is My Business (Verve)
- 1955 The Hawk Talks (Decca)
- Z Louisem Jordanem
- 2002 Jivin’ with Jordan (Proper Records) – 4 CD, kompilacja
- Z „Luckym” Millinderem
- 1993 The Chronological Lucky Millinder & His Orchestra 1941–1942 (Classics)
- 1998 The Chronological Lucky Millinder & His Orchestra 1943–1947 (Classics)
- 1954 The Vice Pres (EmArcy)
- 1992 Jumping on the West Coast (Black Lion)
Zestawienie wg dat wydania płyt
Przypisy
Bibliografia
- Bill Doggett, allmusic.com
- Bill Doggett Combo, history-of-rock.com
.jpg)