Bolesław Ostrowski (1896–1940)
 kapitan administracji | |
| Data i miejsce urodzenia |
1 maja 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
między 13 a 14 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
oficer sztabu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
_2r_BAR.svg.png){kind=small} _BAR.svg.png){kind=small}  | |
Bolesław Jan Ostrowski (ur. 19 kwietnia?/1 maja 1896 w Kijowie, zm. między 13 a 14 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan administracji (artylerii) Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 1 maja 1896 roku w Kijowie, w rodzinie Wacława i Karoliny z Szymańskich[1].
Absolwent Szkoły Oficerskiej Artylerii w Odessie. Żołnierz I Korpusu Polskiego w Rosji. 19 lutego 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu podporucznika w grupie oficerów „byłych Korpusów Wschodnich i wojska rosyjskiego”[2] i otrzymał przydział do Szkoły Artylerii w Rembertowie[3]. Uczestnik wojny 1920 roku, służył w 7 dywizjonie artylerii ciężkiej i 7 pułku artylerii ciężkiej[1]. 24 czerwca 1920 roku został awansowany do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, służył wówczas w 7 pułku artylerii ciężkiej[4].
W 1922 roku był oficerem 4 pułku artylerii ciężkiej[5]. Awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 15 lokatą[6]. 1 kwietnia 1924 roku został odkomenderowany z 4 pułku artylerii ciężkiej na sześciomiesięczny kurs dowódców baterii w Szkole Strzelań Artylerii w Toruniu[7]. W 1925 roku został odkomenderowany do Obozu Szkolnego Artylerii[8]. W marcu 1939 roku pełnił funkcję oficera mobilizacyjnego 4 pac[9]. We wrześniu 1939 roku w Kwaterze Głównej 28 Dywizji Piechoty na stanowisku oficera sztabu dowódcy artylerii dywizyjnej[10].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku, po agresji ZSRR na Polskę, w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Według stanu z kwietnia 1940 roku był jeńcem obozu w Kozielsku[11]. Między 11 a 12 kwietnia 1940 roku przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[11] – lista wywózkowa 022/2 z 9 kwietnia 1940 roku[11][1]. Został zamordowany między 13 a 14 kwietnia 1940 roku w Katyniu[11][1] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[12][13]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[14][15]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji nadzorowanych przez Niemców[16] w 1943 pod numerem 767[11][17][1][18][19] – dosłownie określony jako Ostrowski Boleslaw Jan (raport dzienny z 30 kwietnia 1943)[11]. Przy jego szczątkach znaleziono: książeczkę wojskową, modlitewnik, odznakę pamiątkową, kartę pocztową, list[20], dowód osobisty oraz gwiazdę rosyjską[19][21]. Figuruje na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 0767[21]. Znajduje się na liście ofiar opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 107, a także Nowym Kurierze Warszawskim nr 112. Krewni do 1947 roku poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.
5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[22]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Życie prywatne
Był żonaty z Marią z Matuszyńskich, z którą miał syna Jerzego[1].
Ordery i Odznaczenia
- Krzyż Walecznych[1] dwukrotnie[23]
- Srebrny Krzyż Zasługi[24]
- Medal Zwycięstwa[25]
- Krzyż Kampanii Wrześniowej – pośmiertne 1 stycznia 1986
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 454.
- ↑ „Dziennik Rozkazów Wojskowych” (R. 2, nr 23), Warszawa, 1 marca 1919, s. 558.
- ↑ „Dziennik Rozkazów Wojskowych” (R. 2, nr 25), Warszawa, 6 marca 1919, s. 620.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 7 lipca 1920, s. 554.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych, Warszawa: MSWojsk., 1922, s. 203.
- ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1924, s. 746.
- ↑ „Dziennik Personalny” (R.5, nr 31), Warszawa, 28 marca 1924, s. 161.
- ↑ „Dziennik Personalny” (R.6, nr 7), Warszawa, 22 stycznia 1925, s. 32.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 751.
- ↑ Tucholski 1991 ↓, s. 183.
- 1 2 3 4 5 6 Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 566.
- ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl [online], polskieradio.pl [dostęp 2025-01-18] (pol.).
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
- ↑ Historia Zbrodni Katynskiej [online] [dostęp 2025-01-18] (pol.).
- ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia [online], www.polskieradio.pl [dostęp 2025-01-18] (pol.).
- ↑ Instytut Pamięci Narodowej - Kraków, Niemcy w Katyniu w 1943 roku, „Instytut Pamięci Narodowej - Kraków” [dostęp 2025-01-20] [zarchiwizowane z adresu 2024-12-06] (pol.).
- ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 186 [dostęp 2025-01-30] (niem.).
- ↑ Katyń według źródeł niemieckich - 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2025-01-30].
- 1 2 Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (5 (343)), pbc.uw.edu.pl, 29 stycznia 1949, s. 4 [dostęp 2025-01-30] (pol.).
- ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online] [dostęp 2019-06-02] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
- 1 2 Mariusz Olczak (red.), Katyń. Listy ekshumacyjne i dokumenty Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża 1943–1944., koszalin.ap.gov.pl, s. 193, ISBN 83-89986-91-4 [dostęp 2025-01-30] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 785.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 294.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 412.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.