Bolesław Skinder

Bolesław Skinder
podchorąży podchorąży
Data i miejsce urodzenia

20 października 1900
Kotielnikowo

Data i miejsce śmierci

18 sierpnia 1920
pod Płockiem

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

pułk jazdy tatarskiej

Stanowiska

młodszy oficer szwadronu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości z Mieczami
Grób Bolesława Skindera na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Bolesław Skinder (ur. 20 października 1900 w Kotielnikowie, zm. 18 sierpnia 1920 pod Płockiem) – podchorąży Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Życiorys

Urodził się 20 października 1900 w Kotielnikowie na Kaukazie jako syn Wacława (1861–1935) i Marii z Dudzińskch (1862–1944)[1][2][3]. Był bratem Tadeusza Antoniego (1897–1952), pułkownika dyplomowanego piechoty Wojska Polskiego i Jerzego Stefana (1902–1940), rotmistrza 19 pułku ułanów, zamordowanego przez NKWD w Charkowie[4]. Uczył się w Gimnazjum im. Staszica w Warszawie, gdzie był plutonowym 16 drużyny harcerskiej[5][6].

Od 23 lutego do 20 czerwca 1920 był uczniem 27. klasy „Kawaleryjskiej” Szkoły Podchorążych w Warszawie[7]. W czasie wojny z bolszewikami walczył w obronie Płocka jako młodszy oficer spieszonego szwadronu pułku jazdy tatarskiej, który został zorganizowany doraźnie z pieszych ułanów wszystkich pododdziałów pułku i 10 sierpnia 1920 pod dowództwem rotmistrza Rychtera obsadził okopy na przedmościu (od szosy Bielskiej do drogi polnej, prowadzącej z Chełpowa do cmentarza płockiego)[8]. 18 sierpnia 1920 o godz. 6 rano szwadron pod dowództwem porucznika Michała Lisieckiego razem z batalionem zapasowym 6 pułku piechoty Legionów (w I rzucie na jego lewym skrzydle) rozpoczął natarcie na Trzepowo i dalej na Bielsk[9]. Między Trzepowem a kolonią Powsino szwadron został zaatakowany przez czołowe oddziały bolszewickiego III Korpusu Kawalerii[9]. Widząc ogromną przewagę przeciwnika, szwadron na rozkaz swego dowódcy rozpoczął odwrót wespół z baonem zapasowym 6 pp Leg. Skupiony dokoła podchorążego Skindera, unosząc ciężko rannego swego dowódcę, szwadron odchodził krok za krokiem, skutecznie odpierając liczne szarże czerwonego kozactwa. Położenie stawało się krytyczne – amunicja była już na wyczerpaniu, padł ostatni strzał i osaczony szwadron stoczył swą ostatnią rozpaczliwą walkę na kolby i bagnety. Padł zarąbany ranny porucznik Lisiecki, odebrał sobie życie ostatnim nabojem swego pistoletu podchorąży Skinder, szwadron zaś został prawie w całości zniesiony na szaszkach sowieckich [10][11][12]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 17, rząd 1, grób 30)[3]. 16 lutego 1921 został mianowany z dniem 1 stycznia 1921 podporucznikiem kawalerii[13]. Jego nazwisko zostało umieszczone na jednej z dwóch marmurowych tablic pamiątkowych „Poległym wychowankom – Szkoła”, odsłoniętych w 1921 i 1927, w westybulu Szkoły Podchorążych Piechoty[14].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-01-16].
  2. ↑ Gołębiewski 2017 ↓, s. 23, tu urodzony 21 października 1899.
  3. 1 2 Bolesław Skinder. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Warszawie. [dostęp 2025-01-16].
  4. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 488.
  5. ↑ Dyzma Zawadzki: Bolesław Skinder. 16 WDH. [dostęp 2025-01-16].
  6. ↑ Nekrasz 1931 ↓, s. 407.
  7. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 452.
  8. ↑ Jedigar 1933 ↓, s. 38, 39.
  9. 1 2 Jedigar 1933 ↓, s. 40.
  10. ↑ Jedigar 1933 ↓, s. 41, 47.
  11. ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 387.
  12. ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 790.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 26 lutego 1921, s. 331.
  14. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 348, 389.
  15. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  16. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-01-16].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.