Bolesław Waśkiewicz

Bolesław Waśkiewicz
Ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

16 lipca 1880
Grodno

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1902–1931, 1939–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

Grodzieński Pułk Strzelców,
Nowogródzki Pułk Strzelców,
2 Dywizja Litewsko-Białoruska,
50 pułk piechoty,
61 pułk piechoty wielkopolskiej

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

Wojna rosyjsko-japońska
I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej

Bolesław Waśkiewicz (ur. 4 lipca?/16 lipca 1880 w Grodnie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Aleksandra i Rozalii z Januszkiewiczów[1]. Absolwent gimnazjum w Grodnie i szkoły oficerskiej w Wilnie. Od 1902 w armii rosyjskiej. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej. Awansował do stopnia sztabskapitana. Od 1914 walczył w I wojnie światowej. W bitwie pod Tannenbergiem dostał się do niewoli niemieckiej. Od 1918 w stopniu kapitana w Wojsku Polskim. Dowódca samoobrony w Nowym Dworze k. Grodna[1]. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej jako dowódca batalionu w Grodzieńskim pułku strzelców, potem został dowódcą Nowogródzkiego pułku strzelców (15 sierpnia – 20 listopada 1920)[2].

W 1921 dowodził 2 Dywizją Litewsko-Białoruską[1]. Przeniesiony w marcu 1921 do 50 pułku piechoty. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 85. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 81 pułk piechoty[3]. Później został przeniesiony do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II. W sierpniu 1923 został przeniesiony do 61 pułku piechoty wielkopolskiej w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy pułku[2][4][5]. 3 maja 1926 został mianowany na stopień pułkownika ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Z dniem 1 stycznia 1931 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i skierowany na dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia i dodatku służbowego, a z dniem 28 lutego tego roku przeniesiony w stan spoczynku[7]. Mieszkał w Grodnie.

W kampanii wrześniowej 1939 dowódca 2 pułku piechoty „Grodzieńskiego”[1]. Dowodził północnym odcinkiem obrony Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej i przebywał w obozie w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie[1] i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[8]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod pozycją 509[9][1].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika (sic!)[10][11][12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[13].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 584.
  2. 1 2 Kolekcja VM ↓, s. 4.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 23.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 54 z 12 sierpnia 1923 roku, s. 502.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 75, 161.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 124.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 364, 413.
  8. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  9. 1 2 Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 311.
  10. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 8 [dostęp 2024-10-15] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  11. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  12. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
  13. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  14. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
  15. 1 2 3 4 Kolekcja VM ↓, s. 3.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 75.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 70.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.