Carl Craig

Pod koniec lat 80. zaczął nagrywać swoje domowe produkcje. Jedna z jego taśm trafiła w ręce Derricka Maya, którego poznał przez wspólnych znajomych, a który przerobił wspólnie z nim utwór „Neurotic Behavior”, wydany razem z „Crackdown” w 1989 roku (pod pseudonimem Psyche) przez wytwórię Transmat. Większość z następnych dwóch lat spędził z Mayem pomagając mu w inżynierii. Najbardziej znanym efektem ich współpracy był singiel „Strings of Life”, który pomógł Detroit techno zyskać popularność w klubach Wielkiej Brytanii. Craig dołączył do projektu Maya, Rhythim Is Rhythim na dwa koncerty w Wielkiej Brytanii^[2]. W trakcie tego wyjazdu pomagał Mayowi przy produkcji jego utworu „Strings of Life” (nagranego ponownie) oraz nowego singla Rhythim Is Rhythim, „The Beginning”. W międzyczasie nagrał również kilka własnych utworów w R&S Studios w Belgii^[4]. W ciągu tych dwóch lat tworzył również pod pseudonimami Psyche i BFC. Razem z przyjacielem Damonem Bookerem założył własną wytwórnię Retroactive^[2].

Pod jej szyldem i pod własnym nazwiskiem wydał w 1991 roku singiel „No More Words”. Przyjął kolejny pseudonim, Paperclip People wydając singiel „Oscillator” pod szyldem Retroactive. Przed końcem roku z powodu osobistych sporów między Craigiem a Bookerem Retroactive rozpadła się, a Craig założył własną wytwórnię, Planet E Communications. Pierwszym jej wydawnictwem był maxi singiel „4 Jazz Funk Greats”, wydany pod pseudonimem 69 (w nawiązaniu do roku urodzenia artysty ); tytuł albumu natomiast nawiązywał do 20 Jazz Funk Greats Throbbing Gristle^[2]. Wytwórnia skupiła licznych artystów z Detroit, takich jak: Francesco Mora Catlett, Naomi Daniel, Flexitone, Jason Hogans, Kenny Larkin, Monty Luke, Ezana Harris, Moodyman, Mike Agent X, Oliverwho Factory, Recloose, Reference, Kevin Saunderson, Big Tone, Tribe, Urban Tribe i Chaz Vincent, pełniła także funkcję dystrybutora innych wytwórni z Detroit, w tym Transmat Derricka Maya i Black Flag Staceya Pullena^[5].

W 1992 roku przyjął kolejne pseudonimy: Shop i Innerzone Orchestra, wydając niezatytułowany singiel. Jeden z jego utworów, „Bug In the Bass Bin”, przyniósł mu popularność w Europie, stając się inspiracją dla DJ-ów. W ciągu następnych lat kontynuował działalność, stając się wziętym remikserem utworów spod znaku house i techno, tworzonych w Chicago, Detroit, Wielkiej Brytanii, Belgii, Holandii. Stał się postacią kojarzoną z drugą falą techno z Detroit. Wyprodukował „Throw”, dziesięciominutowy utwór post-disco, który szybko zyskał popularność w klubach^[2].

W 1995 roku podpisał umowę z wytwórnią Blanco Y Negro na nagranie swojego debiutanckiego albumu, Landcruising. Album spotkał się on z uznaniem krytyków, ale nie odniósł sukcesu komercyjnego, ponieważ wytwórnia nie potrafiła go skutecznie wypromować. W efekcie Craig odszedł z Blanco Y Negro, a większość jego muzyki zaczęła być wydawana przez Planet E. W tym samym roku wydał pod pseudonimem 69 kompilację swoich singli, zatytułowaną The Sound of Music. Pod pseudonimem Paperclip People wydał kolejną kompilację, The Secret Tapes of Dr. Eich^[2].

W 1996 roku wytwórnia !K7 Records zaprosiła go do zrealizowania miksu didżejskiego w ramach swojej serii DJ-Kicks. W 1997 roku zrealizował swój kolejny album, More Songs About Food and Revolutionary Art wykorzystując osiągnięcia Detroit techno i brytyjskiego IDM. Większość 1998 roku spędził w trasie koncertowej Innerzone Orchestra^[2]. W 1999 roku wydał za pośrednictwem Planet E płytę Programmed^[4].

Pod koniec dekady dzięki swoim umiejętnościom zdobył na arenie międzynarodowej pozycję uznanego twórcy techno^[2].

W 2000 roku został kuratorem i dyrektorem artystycznym pierwszego Detroit Electronic Music Festival (DEMF), zaplanowanym jako bezpłatny trzydniowy festiwal, prezentujący wkład miasta w muzykę współczesną. Festiwal przyciągnął ponad milion uczestników z całego świata. Sukces DEMF skłonił organizatorów do powtórzenia go w 2001 roku, ponownie z Craigiem w roli głównej. Jednak nieporozumienia pomiędzy nim a producentem festiwalu, Pop Culture Media, spowodowały że ten ostatni rozwiązał z nim umowę. W 2001 roku Craig wydał tylko jeden nowy singiel, „The Climax” i dwa miksowane albumy, Abstract Funk Theory i Onsumothasheeat, które jednak nie wzbudziły takiego zainteresowania, jak jego wcześniejsze wydawnictwa^[2].

Nagrany w 2005 roku dla Planet E utwór „Angel/Darkness” utwierdził reputację Craiga jako znaczącego producenta. Zainteresowanie wywołały również jego remiksy dla Beanfielda, Laurenta Garniera i Rhythm & Sound. Ponadto zrealizował on nowe kompilacje miksów: w 2005 roku Fabric 25 dla londyńskiego klubu o tej nazwie oraz w roku następnym dla znanej serii The Kings Of Techno^[6].

Na początku 2008 roku skompilował i zmiksował dwupłytowy zestaw swoich remiksów zatytułowany Sessions i wydany przez !K7 Records^[4]. W tym samym roku wytwórnia Deutsche Grammophon wydała album ReComposed by Carl Craig & Moritz von Oswald, zrealizowany wspólnie przez berlińskiego weterana techno Moritza von Oswalda i Craiga, którzy wzięli na warsztat utwory Maurice’a Ravela i Modesta Musorgskiego, nagrane pierwotnie przez Herberta von Karajana i Berliner Philharmoniker^[7].

Wiosną 2010 roku ponownie został dyrektorem kreatywnym DEMF, po tym jak nowym producentem festiwalu została w 2006 roku Paxahau, firma promocyjna z Detroit Metro, silnie powiązana z Craigiem^[8].

W 2011 dla uczczenia 20-lecia działalności Planet E Craig zabrał ją, po raz pierwszy w jej historii, w światową trasę koncertową razem z jej artystami i współpracownikami. Po raz pierwszy zapowiedział także występ na żywo swojego projektu 69 na wybranych festiwalach na całym świecie^[5].

W marcu 2015 roku wytwórnia Relief Records wydała album Unity, będący owocem współpracy Craiga z Green Velvet^[9].

W maju 2017 roku nakładem wytwórni InFiné wydany został album Versus, nagrany przez Craiga wspólnie z pianistą i kompozytorem Franceskiem Tristano i francuską orkiestrą Les Siècles pod dyrekcją François-Xaviera Rotha^[10].

W 2020 roku Craig stworzył, na zamówienie Dia Art Foundation, instalację dźwiękową, Party/After-Party, 30-minutową kompozycję techno w oprawie świetlnej, zaprezentowaną po raz pierwszy w muzeum Dia Beacon, a w 2023 roku powtórzoną w galerii The Geffen Contemporary Museum of Contemporary Art w Los Angeles^[11][12].

W 2021 roku zaprojektował instalację do muzyki Moodymana, przeznaczoną dla domu mody Bottega Veneta, a pomyślaną jako oprawa artystyczna dla pokazu mody w Michigan Building Theater w Detroit^[13].

24 sierpnia 2024 roku zaprezentował swoją muzykę elektroniczną w Sculpture Garden w Museum of Modern Art łącząc w trakcie czterogodzinnego występu postindustrialne eksploracje dźwiękowe z atmosferą ogrodu^[14]. W tym samym roku odbyła się premiera filmu dokumentalnego Desire, który wyreżyserował szwajcarski filmowiec Jean-Cosme Delaloye. Tematem dokumentu, kręconego od 2022 roku, jest historia życia Craiga, poczynając od jego lat spędzonych od Cooley High School. Rozmowy filmowców z rodzicami artysty, innymi członkami rodziny i współpracownikami pokazują, jak dorastał on w Detroit w ślad za pionierami techno: Derrickiem Mayem, Kevinem Saundersonem i Juanem Atkinsem. Tytuł dokumentu pochodzi z utworu z połowy lat 90., który Craig nagrał pod pseudonimem 69^[15].