Carl Gräbe
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk chemicznych | |
| Specjalność: chemia organiczna | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1862 |
| Habilitacja |
1868 |
| Profesura |
1870 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet w Lipsku |
Carl James Peter Gräbe (vel Graebe, ur. 24 stycznia 1841 we Frankfurcie nad Menem, zm. 19 stycznia 1927 tamże[1]) – niemiecki chemik specjalizujący się w chemii barwników i aromatycznych związków policyklicznych, autor nomenklatury orto-, meta-, para-.
Studia rozpoczął w 1858 na Politechnice w Karlsruhe w 1860 przeniósł się na Uniwersytet w Heidelbergu gdzie studiował chemię doktorat uzyskał w 1862 pod kierunkiem Roberta Bunsena. W 1868 roku wraz z Carlem Liebermannem opracował metodę syntezy alizaryny z antracenu[2]. Udowodnił też budowę naftalenu oraz odkrył piren[3]. Habilitował się u Hermana Kolbego w 1868 zostając privatdozentem w Lipsku.
Był profesorem na Uniwersytecie Albrechta w Królewcu (1870–1877) oraz na Uniwersytecie Genewskim (1878–1906)[3]. W 1887 został członkiem Leopoldiny[4]
Jest autorem sposobu określania pozycji podstawników za pomocą przedrostków „orto-”, „meta-” lub „para-”, które wprowadził do opisu pochodnych naftalenu[5][6]. Wkrótce po publikacji Gräbego Viktor Meyer zaadaptował to nazewnictwo do określania położenia podstawników w benzenie[6][7].
Przypisy
- ↑ Wolfgang Klötzer, Reinhard Frost, Historische Kommission der Stadt Frankfurt am Main, Frankfurter Biographie. Personengeschichtliches Lexikon, Frankfurt am Main: W. Kramer, 1994–1996, ISBN 3-7829-0444-3, OCLC 31859242.
- ↑ C. Graebe, C. Liebermann, Ueber Alizarin und Anthracen, „Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft”, 1 (1), 1868, s. 49–51, DOI: 10.1002/cber.18680010120 (niem.).
- 1 2 Graebe, [w:] Mały słownik chemiczny, Jerzy Chodkowski (red.), wyd. V, Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976, s. 195.
- ↑ Carl Graebe na liście członków Leopoldiny
- ↑ Carl Graebe, Ueber Naphtalin, „Annalen der Chemie und Pharmacie”, 149, 1869, s. 20–28 [dostęp 2019-06-10] (niem.). zob. zwłaszcza s. 26–28
- 1 2 Benzol, [w:] Carl Haussermann (red.), Neues Handwörterbuch Der Chemie. Vol. I, F. Vieweg & Sohn, 1874, s. 1142-1143 [dostęp 2019-06-10] (niem.).
- ↑ Viktor Meyer, Untersuchungen über die Constitution der zweifach-substituirten Benzole, „Annalen der Chemie und Pharmacie”, 156 (drittes Heft), 1870, s. 265–301 [dostęp 2019-06-10] (niem.). (zob. zwłaszcza s. 299–300)