Carlo Bellisomi
| Kardynał prezbiter | |
 | |
| Data i miejsce urodzenia |
30 lipca 1736 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 sierpnia 1808 |
| Arcybiskup ad personam Ceseny | |
| Okres sprawowania |
1795–1808 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
29 maja 1763 |
| Sakra biskupia |
24 września 1775 |
| Kreacja kardynalska |
14 lutego 1785 |
| Kościół tytularny |
Santa Maria della Pace |
| Data konsekracji |
24 września 1775 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||
| |||||||||
Carlo Bellisomi (ur. 30 lipca 1736 w Pawii, zm. 9 sierpnia 1808 w Cesenie) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 30 lipca 1736 roku w Pawii, jako syn Gaetana Annibalego Bellisomego i Teresy Marianny La Corcelle de Percy[1]. Studiował na Uniwersytecie Pawijskim, gdzie uzyskał doktorat utroque iure, a następnie został referendarzem Trybunału Obojga Sygnatur[1]. 29 maja 1763 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. 11 września 1775 roku został tytularnym arcybiskupem Tyany, a trzynaście dni później przyjął sakrę[2]. W latach 1775–1786 był nuncjuszem w Niemczech, a w okresie 1785–1794 – w Portugalii[2]. Przebywając w Kolonii miał za zadanie wymusić odwołanie biskupa Johanna Nikolausa von Hontheima, twórcę idei febronianizmu[1]. 14 lutego 1785 roku został kreowany kardynałem in pectore[2]. Jego nominacja na kardynała prezbitera została ogłoszona na konsystorzu 21 lutego 1794 roku i nadano mu kościół tytularny Santa Maria della Pace[2]. Rok później został arcybiskupem ad personam Ceseny[1]. Zmarł tamże 9 sierpnia 1808 roku[1].