Charles Tegart

Do Kalkuty został wysłany po serii zamachów o podłożu politycznym, gdyż przełożeni sądzili, że ze względu na swoje irlandzkie pochodzenie i doświadczenia łatwiej będzie mu prowadzić działania antyterrorystyczne. W trakcie operacji wywiadowczych w terenie często przebierał się za lokalnego mieszkańców, np. sikhijskiego taksówkarza. Mimo że zorganizowano 6 zamachów, w tym bombowych, na jego życie, nie stosował się do procedur bezpieczeństwa i np. jeździł karbioletem z otwartą kabiną^[1][2].

W 1926 r. otrzymał tytuł szlachecki w ramach uhonorowania jego wysiłków których efektem była pacyfikacja ruchu rewolucyjnego oraz zmniejszenie o połowę liczby dokonywanych bez użycia przemocy przestępstw w Kalkucie^[1].

W 1930 r. uzyskał pozwolenie władz we francuskiej enklawie Chandernagore na wkroczenie w celu pościgu za indyjskimi buntownikami^[1].

Ze względu na jego kompetencje, władze brytyjskie wysłały go do pogrążonego w arabskim powstaniu Mandatu Palestyny, aby doradzał Głównemu Inspektorowi w sprawach bezpieczeństwa^[2]. Na miejsce przybył w listopadzie 1937 r.^[1]

Aby kontrolować przemieszczanie się powstańców, towarów i broni, zdecydował on o budowie na granicy z francuskimi mandatami Syrii i Libanu oświetlanego reflektorami ogrodzenia granicznego, znanego obecnie jako „mur Tegarta”^[1]. Zalecił również budowę 77 żelbetowych posterunków i posterunków policji, znanych obecnie jako „forty Tegarta”^[3][2]. Pomimo zakończenia powstania w 1939 r., kontynuowano budowę nowych fortów, już nie tylko na północnej granicy, ale również przy najważniejszych strategicznie skrzyżowań wewnątrz Palestyny^[4].

Obniżył standardy obowiązujące przy naborze do policji mandatowej i zezwalał na jawne łamanie praw człowieka przez swoich podwładnych, np. stosowanie tortur, zastraszania czy używanie lokalnej ludności jako żywych tarcz na samochodach policyjnych oraz do detonacji min-pułapek na drogach^[1].