Charlie Spivak

Charlie Spivak
Ilustracja
Imię i nazwisko

Charles Spivak

Data i miejsce urodzenia

17 lutego 1907
Kijów

Data i miejsce śmierci

1 marca 1982
Greenville

Instrumenty

trąbka

Gatunki

jazz (swing), muzyka rozrywkowa

Zawód

muzyk

Powiązania

Ben Pollack, Tommy Dorsey, Glenn Miller

Zespoły
Charlie Spivak and His Orchestra
Charlie Spivak i jego dwadzieścia osiem garniturów na fotografii Williama Gottlieba, 1946
Betty Grable i Charlie Spivak na okładce zeszytu nutowego z piosenkami z filmu Pin Up Girl

Charles Spivak (ur. 17 lutego 1907 w Kijowie, zm. 1 marca 1982 w Greenville)[1] – amerykański trębacz i bandlider jazzowy.

Życiorys

Urodził się na Ukrainie w Imperium Rosyjskim. Jako dziecko wyemigrował z rodzicami do Stanów Zjednoczonych[2]. Rodzina osiadła w New Haven. W wieku dziesięciu lat zaczął grać na trąbce[2]. Był członkiem orkiestry w swojej szkole średniej. Następnie występował w różnych grupach lokalnych, żeby w niedługim czasie dołączyć do orkiestry Johnny’ego Cavallaro[1].

Od 1924 do 1930 głównie grał w zespole Paula Spechta. Następnie pracował z orkiestrami: Bena Pollacka (1931–1934), braci Tommy’ego i Jimmy’ego Dorseyów (1934–1935) oraz Raya Noble’a (1935–1936)[1]. Ponadto w 1935 zagrał w przeboju Solo Hop, jednym z wcześniejszych nagrań orkiestry Glenna Millera[3]. Rzadko improwizował, ale był ceniony za piękne, łagodne lecz mocne brzmienie trąbki[1]. Dzięki niemu bywał nazywany: „Cheery Chubby Charlie” („Radosny Pulchny Charlie”) oraz „The Man Who Plays the Sweetest Trumpet in the World” („Człowiek, który gra na trąbce najsłodziej w świecie”)[4][5]. W latach 1936 i 1937 pracował głównie jako muzyk studyjny z orkiestrami Gusa Arnheima, Glenna Millera i radiową – Raymonda Scotta. Później występował z dużymi zespołami Boba Crosby’ego (1938), Tommy’ego Dorseya (1938–1939) i Jacka Teagardena (1939)[4]. Prawie zawsze był „pierwszą trąbką” w orkiestrze[4].

W listopadzie 1939 dzięki zachętom Glenna Milera, który także wsparł go finansowo, założył w Waszyngtonie swój pierwszy big-band[1][5]. Wskutek nieporozumień z muzykami po niespełna roku zespół został rozwiązany[2]. Wkrótce potem sformował drugą orkiestrę, która już odniosła sukces. W latach 40. należała do najpopularniejszych w kraju, grając przede wszystkim nastrojową muzykę popularną[2]. Wykonywali m.in. utwory w aranżacjach Nelsona Riddle’a, Sonny’ego Burke’a i Manny’ego Albama[6]. W jej składzie pojawiali się tacy muzycy, jak perkusista Dave Tough, trębacze Paul Fredricks i Les Elgart, kontrabasista Jimmy Middleton, saksofoniści Don Raffell i Willie Smith, puzoniści Nelson Riddle i Jimmy Knepper, oraz wokalistki June Hutton i Irene Daye (jego żona)[4][5]. W 1959 orkiestra zakończyła działalność[1].

Bardzo dbał o swoją garderobę. Miał słabość do garniturów. Tygodnik „DownBeat” poinformował, że w latach świetności big-bandu podobno posiadał więcej garniturów niż „dandys” Duke Ellington[7]. Żeby potwierdzić pogłoskę, fotograf William Gottlieb w 1946 uwiecznił trębacza z dwudziestoma ośmioma ubraniami[7].

Później prowadził na Florydzie i w Las Vegas zespoły o różnych liczebnie składach[1]. W 1967 przeniósł się do Greenville w Karolinie Południowej. Założył tam kwintet. Występował w nim z żoną, która zmarła w 1971 po długich zmaganiach z chorobą nowotworową. Miał wtedy stały kontrakt w klubie i restauracji Ye Olde Fireplace[4]. Zespół grał standardy z ery swingu oraz powszechnie znane utwory takie, jak Joy to the World, America the Beautiful, Proud Mary, Kansas City, Love Story[4].

Pracował niemal do końca życia. Ostatnich nagrań dokonał w 1981. Zmarł na raka w wieku 75. lat. Został pochowany w Mountain View Memorial Park w Travelers Rest w Karolinie Południowej. Nagrobek ma także w Miami na Woodlawn Park Cemetery obok grobu żony – Irene[2].

Małżeństwa i dzieci

Był trzykrotnie żonaty. W 1932 ożenił się z Fredą Braverman, z którą rozwiódł się in 1947[8]. W 1950 poślubił wokalistkę Irene Daye[4], która śpiewała m.in. w orkiestrze perkusisty Gene’a Krupy[1]. Był jej drugim mężem[9]. Po raz trzeci ożenił się w 1974. Jego wybranką była Wilma „Dubby” Hayes, również wokalistka, dla której było to także trzecie małżeństwo. Miał dwóch synów – Joela A. i Stevena Glenna[4].

Film

W swojej karierze miał epizody filmowe. Jako członek orkiestry Raya Noble’a pojawił się w wyprodukowanej w 1935 komedii muzycznej Wielka transmisja z 1936 roku, wyreżyserowanej przez Mitchella Leisena[10]. W 1944 jako on sam wystąpił razem ze swoją orkiestrą w romantycznej komedii muzycznej Pin Up Girl (Dziewczyna z plakatu) z gwiazdą srebrnego ekranu – Betty Grable w roli głównej. Obraz wyreżyserował Bruce Humberstone[10].

Wybrana dyskografia

  • 1951 Charlie Spivak and His Orchestra – Dance Date (London Records)
  • 1958 Charlie Spivak – His Trumpet and Orchestra – The Country Club Dance (Gala Records)
  • 1977 The Uncollected Charlie Spivak – 1943–1946 (Hindsight Records)
  • 1993 Charlie Spivak and His Orchestra – For Sentimental Reasons (Vintage Jazz Classics)
  • 1999 Charlie Spivak and His Orchestra – What’s Cookin’ Charlie? – ’41–’47 (Hep Records)

Zestawienie wg dat wydania płyt

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 Charlie Spivak. allmusic.com. [dostęp 2025-03-03]. (ang.).
  2. 1 2 3 4 5 Charlie Spivak. Find a Grave. [dostęp 2025-03-03]. (ang.).
  3. ↑ B.A. Nillson, Glenn Miller and Me [online], The Syncopated Times, 31 maja 2023 [dostęp 2025-03-04] (ang.).
  4. 1 2 3 4 5 6 7 8 Charlie Spivak. bigbandlibrary.com. [dostęp 2025-03-04]. (ang.).
  5. 1 2 3 Charlie Spivak and His Orchestra w bazie IMDb (ang.)
  6. ↑ Manny Albam. allmusic.com. [dostęp 2025-03-04]. (ang.).
  7. 1 2 William P. Gottlieb, Portrait of Charlie Spivak, New York, N.Y.(?), ca. Oct. 1946, Library of Congress, 1946 [dostęp 2025-03-04] (ang.).
  8. ↑ Freda Braverman. jewishdata.com. [dostęp 2025-03-05]. (ang.).
  9. ↑ Irene Daye. gkrp.net. [dostęp 2025-03-05]. (ang.).
  10. 1 2 Charlie Spivak w bazie IMDb (ang.)

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.