Dave Tough

Dave Tough

Dave Tough (1947)
Imię i nazwisko	David Jarvis Tough
Data i miejsce urodzenia	26 kwietnia 1907 Oak Park
Data i miejsce śmierci	9 grudnia 1948 Newark
Instrumenty	perkusja
Gatunki	jazz (dixieland, swing, bebop)
Zawód	muzyk
Powiązania	Bud Freeman, The Austin High School High, Woody Herman, Eddie Condon
Zespoły
The Blue Friars George Carhart and His Orchestra The Woody Herman’s First Herd

David Jarvis Tough (ur. 26 kwietnia 1907 w Oak Park, zm. 9 grudnia 1948 w Newark)^[1] – amerykański perkusista jazzowy.

Jego rodzicami byli Szkoci z Aberdeen^[3]. Ojciec, James, pracował jako kasjer w banku swojego brata, George’a, oraz zajmował się spekulacyjną sprzedażą nieruchomości^[3]. Matka, Hannah z d. Fullerton, prowadziła dom. W 1916 zmarła przedwcześnie na udar mózgu. Miał troje rodzeństwa: braci – George’a i Jamesa, oraz siostrę – Agnes. Był z nich najmłodszy. Po śmierci matki dziećmi i domem zajęła się jej siostra, która następnie wyszła za mąż za wdowca^[3]. Naukę zaczął w Abraham Lincoln Elementary, szkole podstawowej w graniczącej z Chicago miejscowości Oak Park. W wieku siedmiu lat zaczął pobierać lekcje gry na fortepianie, ale ostatecznie po roku wybrał perkusję^[3]. Później uczęszczał do tamtejszej szkoły średniej. Miał drobną posturę^[4]. Był jednak bardzo oczytany i dysponował dużą wiedzą. Interesował się także malarstwem^[3]. Przyjaźnił się z Budem Freemanem, klarnecistą grupy The Austin High School Gang, założonej w szkole średniej z Austin, sąsiedniej dzielnicy, należącej do Chicago^[1]. Freeman zaprosił go do zespołu, który wówczas zmienił nazwę na The Blue Friars. Grywali do tańca na miejscowych imprezach (również na świeżym powietrzu) oraz w lokalach poza miastem^[5].

W 1925 rozpoczął karierę zawodowego muzyka. Pracował m.in z pianistą Jackiem Gardnerem, saksofonistą Artem Kasselem i sezonową orkiestrą Husk O'Hare’s Wolverines. 27 maja 1927 poślubił koleżankę z szkoły średniej – Dorothy Phillips (po burzliwym związku rozwiedli się w 1936) i wkrótce potem wyjechał do Europy^[3]. Spędził tam dwa lata^[1]. Grał m.in. w orkiestrze George’a Carharta, która była jednym z pierwszych zespołów amerykańskich, które przywiozły swing na Stary Kontynent^[6]. Po powrocie w 1929 do kraju występował w kwartecie „Króla Swingu” Benny'ego Godmana i zespole kornecisty Reda Nicholsa. Koncerty te bywały rejestrowane, również przez dokumentalistów filmowych. Sporadycznie brał także udział w nagraniach studyjnych^[1].

Od urodzenia cierpiał na epilepsję. Prawdopodobnie wskutek choroby wcześnie popadł w alkoholizm^[3]. W latach 20. i 30. epilepsja nie była ani w pełni rozpoznana, ani rozumiana – powiedział wiele lat później bandlider Woody Herman. Często schorzenie to uznawano za upośledzenie umysłowe. Jako środek pomocny w ograniczeniu ataków epileptycznych zalecano alkohol. Tough więc pił... W 1932 ze względu na chorobę musiał przerwać karierę^[7]. Do pracy powrócił w 1935^[8]. Grał przeważnie z big-bandami: Raya Noble’a, Tommy’ego Dorseya, Reda Norvo, Bunny’ego Berigana oraz Goodmana. Uczestniczył także w tournées zespołów dixielandowych, prowadzonych przez znanych muzyków, takich jak puzonista Jack Teagarden, klarneciści Mezz Mezzrow i Joe Marsala, gitarzysta Eddie Condon, oraz jego przyjaciel – Bud Freeman^[1].

Regularną pracę przerywały jednak choroba i alkohol, ale zawsze powracał do grania. Po krótkotrwałych angażach w big-bandach Charliego Spivaka, Claude’a Thornhilla, Artiego Shawa i Woody’ego Hermana w 1942 rozpoczął służbę w U.S. Navy^[1]. Grał wtedy w orkiestrze wojskowej, którą kierował Artie Shaw. Z uwagi na komplikacje zdrowotne w niedługim czasie został zwolniony ze służby^[8]. Po wyjściu z wojska powrócił w 1945 do big-bandu Hermana (The First Herd) i stał się perkusistą wzorcowym^[1]. Nigdy jednak nie lubił i prawie nie grywał partii solowych^[4]. Był jednym z niewielu muzyków dixielandowych, którzy doskonale radzili sobie również z bebopem, za którym jednak nie przepadał^[1][8]. Później pracował w zespołach m.in. Eddiego Condona, skrzypka Jerry’ego Graya, kornecisty Muggsy’ego Spaniera i puzonisty Willa Bradleya. Uczestniczył także w koncertach Jazz at the Philharmonic. W środowisku jazzowym uchodził zarówno za wybitnego perkusistę, jak intelektualistę, zwłaszcza że niekiedy wspominał o swoich planach pisarskich^[1].

Niestety choroba i nałóg alkoholowy oraz rozczarowanie zmianami zachodzącymi w jazzie bardzo źle wpływały na stan jego zdrowia fizycznego i psychicznego^[8]. Zniweczyły jego wszystkie zamierzenia. Wracając wieczorem do domu w Newark, upadł na ulicy. Uderzył głową w chodnik z tak dużą siłą, że doszło do pęknięcia czaszki i 9 grudnia 1948 zmarł w wyniku doznanych obrażeń^[8]. Przez trzy dni jego ciało leżało nierozpoznane w kostnicy^[8]. Został pochowany na cmentarzu Forest Home w miejscowości Forest Park na przedmieściach Chicago^[9].

W 1959 jego postać pojawiła się w hollywoodzkim filmie biograficznym The Five Pennies w reżyserii Melville’a Shavelsona, poświęconym Redowi Nicholsowi^[10]. Rolę Dave’a Tougha zagrał perkusista Shelly Manne^[10].

• 1946
  • You Were Meant for Me/East of the Sun (Jamboree) – 78 RPM
  • Love Walked In/When You’re Smiling (Jamboree) – 78 RPM
  • Danny Hurd and His Orchestra with Dave Tough – You Stepped out of a Dream/Dreamy Afternoon (Keynote Recordings) – 78 RPM

Zestawienie wg dat wydania płyt

W 2000 został pośmiertne wprowadzony do Panteonu Sław Big-bandów i Jazzu (The Big Band and Jazz Hall of Fame). W tym samym roku ukazał się poświęcony mu album Eddie Metz and His Gang – Tough Assignment – A Tribute to Davie Tough, nagrany przez amerykańskiego perkusistę Eddiego Metza^[11].

• Dave Tough, allmusic.com
• Flat Foot Floogie (1938) – Benny Goodman with Harry James and Dave Tough, Swing & Beyond
• Dave Tough, drummerworld.com
• Dave Tough, mikedolbear.com

• Dave Tough – dyskografia, Discogs