Chwalibożyce
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
371[1] |
| Strefa numeracyjna |
71 |
| Kod pocztowy |
55-200[2] |
| Tablice rejestracyjne |
DOA |
| SIMC |
0879340 |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Oława _location_map.png) | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu oławskiego  | |
 50°52′05″N 17°18′58″E/50,868056 17,316111[3] | |
Chwalibożyce (niem. Frauenhain) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie oławskim, w gminie Oława.
Podział administracyjny
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wrocławskiego.
Krótki opis
W miejscowości znajduje się około 85 budynków mieszkalnych. Kościół rzymskokatolicki pod wezwaniem św. Antoniego należący do parafii Osiek. Ponadto we wsi są dwa sklepy spożywcze, świetlica wiejska oraz Szkoła Podstawowa.
Sport i rekreacja
Obok szkoły znajduje się boisko sportowe wyposażone w sztuczne oświetlenie. Boisko powstało przy udziale byłych i obecnych członków lokalnego klubu piłki nożnej LZS Burza-Dombud Chwalibożyce. Zespół ten od sezonu 2013/2014 występuje w klasie okręgowej: grupa Wrocław. Pierwszy sezon na tym szczeblu rozgrywek LZS Burza-Dombud Chwalibożyce zakończył na wysokim 5. miejscu, wśród 16 rywalizujących drużyn[4]
Zabytki
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[5]:
- kościół filialny pw. św. Antoniego, z XIII w., XV w., XIX w.
Przypisy
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-03].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 161 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 16906
- ↑ portal 90minut.pl
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 134. [dostęp 2012-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-10-31)].
