Clarence Island
.jpg) Clarence Island (2011) | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Akwen | |
| Archipelag | |
| Powierzchnia |
161,6 km² |
| Populacja • liczba ludności |
|
Położenie na mapie Szetlandów Południowych  | |
Położenie na mapie Antarktyki  | |
 61°13′S 54°06′W/-61,216667 -54,100000 | |
 | |
Clarence Island – najdalej na wschód wysunięta wyspa w archipelagu Szetlandów Południowych.
Nazwa
Wyspa została nazwana przez Edwarda Bransfielda (ok. 1785–1852) na cześć księcia Wiliama, ówczesnego księcia Clarence, a późniejszego króla Wielkiej Brytanii Wilhelma IV[1].
W 1821 roku Fabian Bellingshausen (1778–1852) nazwał wyspę Остров Шишкова na cześć wiceadmirała Aleksandra Szyszkowa (1754–1841)[1].
Geografia
Najdalej na wschód wysunięta wyspa archipelagu Szetlandów Południowych[2], leżąca ok. 30 na wschód od Elephant Island[3]. Ma ok. 19 km długości, a jej powierzchnia wynosi 161,6 km²[4]. Jej najwyższym wzniesieniem jest Mount Irving (1924 m n.p.m.)[1]. Wyspa jest niezamieszkana[4].
U jej wschodnich wybrzeży, ok. 100 m od brzegu, leży niewielka Sugarloaf Island[3]. Wysepka wraz z sąsiadującym wybrzeżem Clarence Island i pasem morza pomiędzy nimi tworzy ostoję ptaków IBA z uwagi na obecność kolonii pingwinów maskowych oraz wielu ptaków morskich, m.in. fulmarów południowych[3].
Na obszarze Clarence Island wytyczono trzy kolejne ostoje ptaków IBA:
- Craggy Point – z uwagi na obecność kolonii pingwinów złotoczubych[5]
- Chinstrap Cove – z uwagi na obecność kolonii pingwinów maskowych[6]
- Cape Bowles – z uwagi na obecność kolonii pingwinów maskowych[7]
Historia
Wyspa została odkryta i pobieżnie naniesiona na mapę przez Edwarda Bransfielda (ok. 1785–1852), który wylądował na przylądku Cape Bowles 4 lutego 1820 roku[1]. Ponownie zmapowana w 1821 roku przez Fabiana Bellingshausena (1778–1852)[1]. Wyspa była rzadko odwiedzana, nawet w okresie rozwoju polowań na foki[1].
Po zniszczeniu statku „Endurance”, Ernest Shackleton (1874–1922) wraz z załogą mijał Clarence Island w łodziach ratunkowych, jednak wylądował na Elephant Island[1].
Wyspa została ponownie zampowana w latach 1933–1937, w 1957 roku sfotografowana z powietrza przez uczestników Falkland Islands and Dependencies Aerial Survey Expedition (FIDASE)[2].
W latach 1970–1971 wyspę badała Joint Services Expedition to Elephant Island (JSEEI)[2] – brytyjska ekspedycja pod kierownictwem Malcolma Burley’a (1927–2010), która 6 grudnia 1970 roku zdobyła szczyt Mount Irving[1].
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 Mills 2003 ↓, s. 148.
- 1 2 3 SCAR Composite Gazetteer of Antarctica and Gazetteer of the British Antarctic Territory ↓.
- 1 2 3 BIRDLIFE International – Sugarloaf Island 2023 ↓.
- 1 2 UN SYSTEM-WIDE EARTHWATCH Web Site 1989 ↓.
- ↑ BIRDLIFE International – Craggy Point 2023 ↓.
- ↑ BIRDLIFE International – Chinstrap Cove 2023 ↓.
- ↑ BIRDLIFE International – Cape Bowles 2023 ↓.
Bibliografia
- BirdLife International, Important Bird Areas factsheet:Cape Bowles, Clarence Island [online], 2023 [dostęp 2023-12-24] (ang.).
- BirdLife International, Important Bird Areas factsheet:Chinstrap Cove, Clarence Island [online], 2023 [dostęp 2023-12-24] (ang.).
- BirdLife International, Important Bird Areas factsheet:Craggy Point, Clarence Island [online], 2023 [dostęp 2023-12-24] (ang.).
- BirdLife International, Important Bird Areas factsheet:Sugarloaf Island, Clarence Island [online], 2023 [dostęp 2023-12-24] (ang.).
- Clarence Island. W: Scientific Committee on Antarctic Research (SCAR): SCAR Composite Gazetteer of Antarctica. (ang.).
- Islands of Antarctic Islands, [w:] UN SYSTEM-WIDE EARTHWATCH Web Site, 1989 [dostęp 2023-12-24] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-01] (ang.).
- William James Mills: Exploring Polar Frontiers. ABC-CLIO, 2003. ISBN 978-1-57607-422-0. [dostęp 2023-12-24]. (ang.).
