Cliff Richard

Cliff Richard
Ilustracja
Cliff Richard (1975)
Imię i nazwisko

Harry Roger Webb

Data i miejsce urodzenia

14 października 1940
Lucknow

Pochodzenie

brytyjskie

Gatunki

rock and roll, pop, gospel

Aktywność

od 1958

Wydawnictwo

EMI, Decca, Columbia, Epic, Rocket, Papillon Records

Powiązania

The Shadows

Odznaczenia
Odznaka Rycerza Kawalera (Wielka Brytania) Oficer Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny) Komandor Orderu Infanta Henryka (Portugalia)
Strona internetowa

Cliff Richard, właśc. Harry Roger Webb[1][2] (ur. 14 października 1940 w Lucknow[3]) – brytyjski piosenkarz. Kawaler Orderu Imperium Brytyjskiego[4].

Jeden z najpopularniejszych artystów pop w Wielkiej Brytanii[5]. Na jego dorobek składa się około 70 albumów i ponad 130 singli, nie wliczając w to różnych składanek i epek. Ma na koncie ponad 250 mln sprzedanych płyt[6]. Jego 15 utworów dotarło do pierwszego miejsca brytyjskiej listy przebojów[7].

Życiorys

Urodził się w Lucknow[8], w północnych Indiach, w zamożnej rodzinie Dorothy Marie (Dazely) Bodkin i Rodgera Oscara Webba[9], urodzonego w Birmie inżyniera i okręgowego dyrektora firmy zaopatrzeniowej „Kelners”[10]. Ma trzy siostry: Donellę „Donnę” (ur. 1943), Jacqueline „Jacqui” Ann (ur. 1947) i Joan (ur. 1950)[11][12]. Do siódmego roku życia mieszkał w Kalkucie, gdzie rozwijał umiejętności wokalne, śpiewając w chórze kościelnym[13]. Jego matka była Świadkiem Jehowy, a ojciec również był chrześcijaninem, choć innego wyznania.[14]. W 1947 przeprowadził się z rodziną do Wielkiej Brytanii, gdzie wskutek zmiany stylu życia rodziny przez kilka lat żył w ubóstwie[15]. Początkowo mieszkali w Carshalton, Surrey i Essex, później osiedlili się w mieszkaniu kwaterunkowym w Cheshunt, a po zdobyciu rozpoznawalności przez Richarda przeprowadzili się do domu jednorodzinnego w Winchmore Hill, a później do rezydencii Rookswood w Nazeing[16]. Jego matka po śmierci męża ponownie wyszła za mąż, za Dereka Bodkina[17].

Uczył się w szkole podstawowej w Carshalton, w której z uwagi na swoją ciemniejszą karnację był obiektem szykan i ataków ze strony rówieśników[18]. Następnie uczył się w szkole podstawowej w Waltham Cross[19], a później ukończył Chestnut Secondary Modern School. W okresie szkolnym zajmował się sportem – trenował piłkę nożną, koszykówkę, rzut oszczepem i badmintona[20]. W wieku 14 lat zafascynował się twórczością Elvisa Presleya, a na początku kariery starał się upodobnić wizerunkowo do swojego idola (m.in. nosił czarne bokobrody)[21]. Śpiewał w zespole The Quintones, który tworzył ze szkolnymi znajomymi[22]. Z pomocą ojca nauczył się podstaw gry na gitarze[23].

Po zakończeniu edukacji przez rok pracował jako inspektor ds. kontroli kredytów w fabryce Atlas Lamps w Enfield, w której pracował również jego ojciec[24]. W tym okresie przez dwa miesiące był wokalistą w zespole grającym muzykę skiflową[25]. Wkrótce z perkusistą grupy, Terrym Smartem, założył zespół rock’n’rollowy The Drifters, który później zmienił nazwę na The Shadows[26]. W międzyczasie przyjął pseudonim artystyczny Cliff Richard i porzucił wizerunek inspirowany Elvisem Presleyem, a w sierpniu 1959 porzucił pracę w Atlas Lamps, by w pełni poświęcić się karierze muzycznej[27]. Z zespołem wylansował przeboje: „Move It”, „Apache”, z którymi dotarł do pierwszego miejsca na brytyjskiej liście przebojów UK Singles Chart[28].

W 1959 wydał dwa pierwsze w swojej karierze solowe albumy: Cliff i Cliff Sings[29]. W tym samym roku zadebiutował jako aktor epizodyczną rolą w filmie Poważne oskarżenie (Serious Charge, 1959), do którego nagrał ścieżkę dźwiękową, w tym m.in. jego kolejny przebój z pierwszego miejsca na liście UK Singles Chart – „Living Doll”[30]. Następnie zagrał drugoplanową rolę w filmie Expresso Bongo (1959)[30], do którego również nagrał ścieżkę dźwiękową. W październiku 1960 wydał album pt. Me And My Shadows[29].

W 1961 wydał kolejne dwie solowe płyty: Listen to Cliff i 21 Today[31]. Rozgłos przyniosła mu główna rola w musicalu filmowym Chcemy się bawić (The Young Ones, 1961)[32], który okazał się hitem kasowym w Wielkiej Brytanii i był emitowany również za granicą[33]. Po sukcesie filmu zagrał główne role w dwóch jego kontynuacjach: Letnie wakacje (Summer Holiday, 1963) i Wonderful Life (1964), które jednak nie powtórzyły sukcesu pierwszego filmu[34]. Do wszystkich trzech filmów nagrał ścieżki dźwiękowe, przy czym albumy The Young Ones i Summer Holiday dotarły do pierwszego miejsca na liście UK Albums Chart, a Wonderful Life – do drugiego miejsca. W międzyczasie wydał kolejne solowe płyty: 32 Minutes And 17 Seconds with Cliff Richard (1962), When in Spain (1963) i Aladdin And His Wonderful Lamp (1964)[35]. W 1965 premierę miały jego kolejne cztery albumy: Cliff Richard, More Hits by Cliff, When in Rome i Love Is Forever[36].

W drugiej połowie lat 60. wydał płyty: Kinda Latin (1966), Finders Keepers (1966), Cinderella (1967) i Don’t Stop Me Now (1967)[36]. W związku z przejściem na chrześcijaństwo i zaangażowaniem się w rozwój duchowy rozważał odejście z show-biznesu na rzecz pracy jako nauczyciel religii (w tym celu zdał egzaminy w studium metodycznym dla nauczycieli w Herdfordshire)[37]. Za namową reżysera Jamesa „Jima” F. Colliera zmienił plany i zagrał Jamiego Hopkinsa – cynicznego gwiazdora muzyki popularnej, który przechodzi nawrócenie – w jego filmie Co do grosza (Two a Penny, 1968), poza tym nagrał album gospel pt. Good News i zrealizował serię telewizyjnych programów chrześcijańskich[38]. Z Collierem pracował również przy filmie dokumentalnym His Land (1970) o współczesnym Izraelu w świetle dawnych proroctw[39]. W międzyczasie wydał kolejne albumy muzyczne: Cliff in Japan (1968), Established 1958 (1968), Sincerely (1969) i It’ll Be Me (1969)[40]. W kwietniu 1968, reprezentując Wielką Brytanię z utworem „Congratulations”, zajął drugie miejsce w finale 13. Konkursie Piosenki Eurowizji w Londynie.

Richard promujący swoje wino w Danii, 2015

W 1970 wydał koncertowy album pt. Cliff Love at the Talk of the Town oraz trzy płyty studyjne: About That Man, His Land o Tracks ’n’ Grooves[41]. W 1971 wystąpił w spektaklu The Potting Shed w Sadler’s Wells na West Endzie[42]. W marcu 1973, reprezentując Wielką Brytanię z utworem „Power of All Our Friends”, zajął trzecie miejsce w finale 18. Konkursu Piosenki Eurowizji w Luksemburgu. Do końca pierwszej połowy lat 70. wydał jeszcze trzy albumy: Take Me High (1973), Help It Along (1974) i The 31st of February Street (1974)[43]. W 1976 wydał album pt. I’m Nearly Famous z przebojami „Miss You Nights”, „Devil Woman” i „Can’t Ask for Anything More than You”, a także odbył m.in. trzytygodniową trasę koncertową po ZSRR, która obejmowała 20 występów w Moskwie i Leningradzie[44]. Do końca lat 70. wydał jeszcze albumy: Every Face Tells the Story (1977), Small Corners (1978), Green Light (1978) i Rock’N’Roll Juvenille (1979), a ostatnią z płyt promował singlem „We Don’t Talk Anymore”, który rozszedł się w nakładzie 5 mln egzemplarzy na świecie[45].

W 1980 otrzymał Order Imperium Brytyjskiego, wydał album pt. I’m No Hero i zagrał serię koncertów w Apollo Victoria Theatre[46]. Również w latach 80. odbył m.in. trasę koncertową po Afryce Południowej i wydał płyty: Love Songs (1981), Wired for Sound (1981), Now You See Me… Now You Don’t (1982), Dresser for the Occasion (1983), Silver (1983), Walking in the Light (1984), Cliff & The Shadows (1984), The Rock Connection (1984); It’s Small World (1985), Hymns and Inspirational Songs i Always Guaranteed (1987)[47]. 14 kwietnia 1988 wystąpił w duecie z Freddiem Mercurym w Dominion Theatre na charytatywnym koncercie „Give Time for AIDS”, którego celem było zebranie środków na walkę z AIDS[48][49]. W tym samym roku wydał świąteczny singiel „Mistletoe and Wine”, który stał się przebojem, a także albumy: Private Collection i Carols[50]. 27 maja 1989 wydał setny singiel w karierze – „The Best of Me”. Była to równocześnie jego 26. piosenka w ciągu 30 lat, która dotarła do pierwszej trójki brytyjskiej listy przebojów. W czerwcu 1989 zagrał dwa koncerty na Wembley Arena, na których zaśpiewał przed 70 tys. publicznością[51]. W tym samym roku wydał album pt. Stronger[52].

W listopadzie 1991 wydał album świąteczny pt. Togethee with Cliff Richard[52]. 25 października 1995 otrzymał tytuł szlachecki (Knight Bachelor).

Życie prywatne

Deklaruje się jako chrześcijanin, wcześniej (w latach 60.) duży wpływ wywarło na nim nauczanie świadków Jehowy[53]. Od czasu swojego nawrócenia czynnie włącza się w ewangelizację, m.in. występuje na imprezach i seminariach chrześcijańskich oraz uczestniczy w nabożeństwach kościelnych i kampaniach ewangelizacyjnych[54]; latem 1986 wygłosił kazania podczas pobytu w Warszawie. Odbył dwumiesięczny kurs biblijny w Oak Hill Theological College[55]. Jest zaangażowany w rozwój Funduszu Charytatywnego Aliansu Ewangelicznego (ang. The Evangelical Alliance Relief Fund; TEAR Fund), a dla organizacji m.in. organizuje coroczne koncerty charytatywne[56]. Współtworzył książki: The Cliff Richard Story (1967), The Way I See It (1968), Questions (1970), The Way I See It Now (1973) oraz You, Me and Jesus (1983) i Mine to Share (1989) oraz autobiografię pt. Which One’s Cliff (1991; pol. Kim jest Cliff?)[57].

Jest krótkofalowcem, posiada amerykański znak W2JOF. Interesuje się fotografią[58].

Dyskografia

Albumy
Rok Tytuł UK US AU
1959Cliff4
Cliff Sings2
1960Me and My Shadows2
1961Listen to Cliff2
21 Today1
The Young Ones1
1962Live at the ABC Kingston
32 Minutes and 17 Seconds with Cliff Richard3
1963Summer Holiday1
Cliff’s Hit Album2
When In Spain8
Wonderful Life2
1964Aladdin and His Wonderful Lamp13
1965Cliff Richard9
More Hits by Cliff20
Love Is Forever19
1966Kinda Latin9
Finders Keepers6
1967Cinderella20
Don’t Stop Me Now23
Good News37
1968Established 195830
Cliff in Japan29
Two a Penny
1969The Best of Cliff5
Sincerely Cliff24
1970Cliff Live at the Talk of The Town
About That Man
His Land
Tracks and Grooves37
1972The Best of Cliff, Volume 249
1973Take Me High41
1974Help It Along
1975The 31st of February Street
1976I’m Nearly Famous576
1977Every Face Tells a Story8
40 Golden Greats1
1978Small Corners33
Green Light25
1979Thank You Very Much5
Rock n’ Roll Juvenile374
1980I’m No Hero480
1981Love Songs126
Wired For Sound4132
1982Now You See Me.. Now You Don’t4
198325 Years of Gold
Dressed for the Occasion7
Silver7
1984The Rock Connection43
1987Always Guaranteed511
1988Private Collection: 1979-1988115
1989Stronger737
1990From a Distance: The Event3
1991Together with Cliff Richard10
1993Cliff Richard The Album1
1994The Hit List3
1995Songs from 'Heathcliff'15
1996Cliff Richard At The Movies17
1998Real As I Wanna Be1032
2000The Whole Story: His Greatest Hits6
2001Wanted1149
2002The Singles Collection [6 CD Set]
2003Cliff at Christmas9
2004Cliff Richard – The World Tour16743
Something’s Goin’ On7
2005The Platinum Collection51
2006Two’s Company8
2007Love... The Album13
2008And They Said It Wouldn’t Last (My 50 Years In Music)
The 50th Anniversary Album
2009Lost & Found (From The Archives)
Rare B-Sides 1963-1989
Japan Tour '74
Reunited
2010Bold As Brass – Limited Edition
2011Soulicious

Filmografia

Rok Tytuł Rola Reżyser
1959 Expresso Bongo Bert Rudge / Bongo Herbert Val Guest
Poważne oskarżenie (Serious Charge) Curley Thompson Terence Young
1961 Chcemy się bawić (The Young Ones) Nicky Sidney J. Furie
1963 Letnie wakacje (Summer Holiday) Don Peter Yates
1964 Wonderful Life Johnnie Sidney J. Furie
1966 Finders Keepers Cliff Sidney Hayers
Thunderbirds Are Go Cliff Richard Jr. David Lane
1967 Two a Penny Jamie Hopkins James F. Collier
1970 His Land (film dokumentalny) w roli samego siebie James F. Collier
1972 The Case (TV) Michael Hurll
1973 Take Me High Tim Matthews David Askey
2012 Mayday (Run for Your Wife) muzyk uliczny Ray Cooney, John Luton

Przypisy

  1. ↑ Personalidade: Cliff Richard (Índia). InterFilmes.com. [dostęp 2019-12-25]. (port.).
  2. ↑ Cliff Richard. Listal. [dostęp 2019-12-25]. (ang.).
  3. ↑ Cliff Richard w bazie IMDb (ang.)
  4. ↑ Cliff Richard Biography. „Billboard”. [dostęp 2016-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-05)]. (ang.).
  5. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Cliff Richard Biography. AllMusic. [dostęp 2016-06-12]. (ang.).
  6. ↑ Cliff Richard w bazie Discogs.com (ang.)
  7. ↑ Cliff Richard (1940-), singer, actor. BFI Screenonline. [dostęp 2019-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-16)]. (ang.).
  8. ↑ Richard 1991 ↓, s. 12.
  9. ↑ Cliff Richard – What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2019-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-16)]. (ang.).
  10. ↑ Richard 1991 ↓, s. 12–13, 16–17.
  11. ↑ Cliff Richard w bazie Notable Names Database (ang.)
  12. ↑ Richard 1991 ↓, s. 19.
  13. ↑ Richard 1991 ↓, s. 11–14.
  14. ↑ Richard 1991 ↓, s. 24–26.
  15. ↑ Richard 1991 ↓, s. 11, 16–20.
  16. ↑ Richard 1991 ↓, s. 20, 51, 64, 70, 113.
  17. ↑ Richard 1991 ↓, s. 70.
  18. ↑ Richard 1991 ↓, s. 27.
  19. ↑ Richard 1991 ↓, s. 27–29.
  20. ↑ Richard 1991 ↓, s. 31.
  21. ↑ Richard 1991 ↓, s. 31–36, 46–47.
  22. ↑ Richard 1991 ↓, s. 32–33.
  23. ↑ Richard 1991 ↓, s. 33.
  24. ↑ Richard 1991 ↓, s. 38, 50.
  25. ↑ Richard 1991 ↓, s. 39.
  26. ↑ Richard 1991 ↓, s. 39, 51.
  27. ↑ Richard 1991 ↓, s. 42–43, 46–47.
  28. ↑ Richard 1991 ↓, s. 45–46, 48.
  29. 1 2 Richard 1991 ↓, s. 200.
  30. 1 2 Richard 1991 ↓, s. 55.
  31. ↑ Richard 1991 ↓, s. 201.
  32. ↑ Cliff Richard w bazie Filmweb
  33. ↑ Richard 1991 ↓, s. 54–55.
  34. ↑ Richard 1991 ↓, s. 56–59.
  35. ↑ Richard 1991 ↓, s. 201–202.
  36. 1 2 Richard 1991 ↓, s. 204.
  37. ↑ Richard 1991 ↓, s. 76.
  38. ↑ Richard 1991 ↓, s. 74–79, 205.
  39. ↑ Richard 1991 ↓, s. 80.
  40. ↑ Richard 1991 ↓, s. 205–206.
  41. ↑ Richard 1991 ↓, s. 207.
  42. ↑ Richard 1991 ↓, s. 108–109.
  43. ↑ Richard 1991 ↓, s. 208.
  44. ↑ Richard 1991 ↓, s. 101–102, 168–169, 209.
  45. ↑ Richard 1991 ↓, s. 172, 210.
  46. ↑ Richard 1991 ↓, s. 172, 211.
  47. ↑ Richard 1991 ↓, s. 211–213.
  48. ↑ Freddie Mercury: Dominion Theatre (Time Musical) 14/4/1988 – Freddie’s Last Live Performance EVER. (ang.).
  49. ↑ In My Defence. (pol.).
  50. ↑ Richard 1991 ↓, s. 192.
  51. ↑ Richard 1991 ↓, s. 192–193.
  52. 1 2 Richard 1991 ↓, s. 214.
  53. ↑ Richard 1991 ↓, s. 5, 8, 61–68.
  54. ↑ Richard 1991 ↓, s. 80–95.
  55. ↑ Richard 1991 ↓, s. 94–95.
  56. ↑ Richard 1991 ↓, s. 84, 135–146.
  57. ↑ Richard 1991 ↓, s. 8, 87, 196.
  58. ↑ Richard 1991 ↓, s. 127.

Bibliografia

  • Cliff Richard: Kim jest Cliff?. Wydawnictwo Areopag, 1991. ISBN 83-85391-02-2.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.