Danuta Lubowska-Wyrwicz
 Danuta Lubowska-Wyrwicz, 1935 | |
| Imię i nazwisko |
Nadzieja Danuta Cybowska |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
13 grudnia 1905 |
| Data i miejsce śmierci |
26 marca 1979 |
| Zawód |
aktorka, tancerka |
| Współmałżonek | |
| Lata aktywności |
1924–1956 |
| Zespół artystyczny | |
| Teatr na Pohulance, Teatr Muzyczny w Łodzi | |
| Odznaczenia | |
 | |
Danuta Lubowska-Wyrwicz, także Danuta Wyrwicz-Wichrowska, właśc. Nadzieja Danuta Cybowska, primo voto Dudo, secundo voto Wyrwicz (ur. 13 grudnia 1905 w Petersburgu, zm. 26 marca 1979 w Łodzi) – polska tancerka i aktorka teatralna[1].
Życiorys
Absolwentka siedmiu klas gimnazjum i szkoły baletowej w Wilnie. Od 1924 była tancerką wileńskiego Teatru na Pohulance. W 1928 zdała egzamin aktorski ZASP-u, następnie jako Danuta Lubowska występowała w Wilnie w: Teatrach Miejskich, Teatrze Lutnia, głównie w operetkach i repertuarze dramatycznym, m.in. jako: Basia („Krakowiacy i Górale”), Helena („Grube ryby”), Klara i Aniela („Śluby panieńskie”) i Zuzia („Damy i huzary”). Gościnnie występowała w Krakowie w 1936. Podczas II wojny światowej przebywała w Wilnie, gdzie podczas okupacji niemieckiej pracowała jako robotnica, a w latach 1939–1941 i 1944–1945 występowała w polskim Teatrze Muzycznym Lutnia (od 1944 działającego jako Teatr Komedii Muzycznej)[1].
Z zespołem Teatru Komedii Muzycznej w 1945 przyjechała do Torunia, a następnie do Łodzi, gdzie występowała w Teatrze Komedii Muzycznej „Lutnia”, następnie Teatrze Muzycznym i Operetce. W 1956 zrezygnowała z gry aktorskiej, na rentę zaś przeszła w 1958. W Łodzi występowała m.in. jako: Anhilda („Księżniczka czardasza”), Ania („Czar walca”), Ethel („Rose Marie”), Korynna („Nitouche”) i Margot („Król włóczęgów”)[1].
Życie prywatne
Była córką Mateusza Cybowskiego, urzędnika kolejowego, i Anastazji z domu Romanów, od 1928 żoną aktora i reżysera, Karola Wyrwicz-Wichrowskiego (1897–1943)[1]. Została pochowana w części prawosławnej Starego Cmentarza w Łodzi[2].
W 1934 została 2-krotnie sportretowana przez Ludomira Sleńdzińskiego, jeden z obrazów znajduje się w kolekcji prywatnej, drugi zaś w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie[3][4][5].
Odznaczenia
Przypisy
- 1 2 3 4 Danuta Lubowska-Dudo-Wyrwicz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2024-11-30].
- ↑ Danuta Nadzieja Lubowska – Wyrwicz 26 March 1979 w BillionGraves GPS Headstones [online], billiongraves.com [dostęp 2024-11-30].
- ↑ Ludomir Ślendziński | Portret Danuty Wyrwicz-Wichrowskiej, 1934 [online], Desa Unicum [dostęp 2024-11-30].
- ↑ Huncwot.com, Ludomir Ślendziński Wystawa prac – Zachęta Narodowa Galeria Sztuki [online], zacheta.art.pl [dostęp 2024-11-30].
- ↑ Ludomir Sleńdziński Portret artystki Danuty Wyrwicz-Wichrowskiej 1934 MNW National Museum in Warsaw [online], artdone, 28 marca 2016 [dostęp 2024-11-30] (pol.).
- ↑ nekrolog, „Dziennik Popularny” (70), bc.wbp.lodz.pl, 29 marca 1979, s. 8 [dostęp 2024-11-30].