Karol Wyrwicz-Wichrowski
 portret (1935) | |
| Data i miejsce urodzenia |
1 sierpnia 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 lipca 1943 |
| Zawód |
aktor, reżyser |
| Współmałżonek | |
| Lata aktywności |
1920–1941 |
Karol Stefan Witold Wyrwicz-Wichrowski (ur. 1 sierpnia 1897 w Warszawie, zm. 7 lipca 1943 w Wilnie)[1] – polski aktor i reżyser teatralny.
Życiorys
Ukończył naukę w Szkole Dramatycznej w Warszawie[2]. Od 1920 roku występował w warszawskim teatrach Rozmaitości i Letnim. W latach 1921–1934 grał w wileńskich teatrach: Polskim, Powszechnym, Teatrach Miejskich i Reducie. Okazjonalnie występował w Grodnie (1926) oraz w warszawskim Teatrze Elizjum (1931). W latach 1934–1935 grał w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, następnie zaś od 1935, głównie w Teatrze Lutnia w Wilnie[3], gdzie po wybuchu II wojny światowej został kierownikiem[2], a także w polskim Teatrze Muzycznym w Wilnie[3]. Po zamknięciu teatrów w 1941 pracował dorywczo w fabryce skór „Kailis”[2].
Grał głównie w komediach i operetkach, grał m.in.: Albina („Śluby panieńskie”), Bajdalskiego („Pan Damazy”), Dulskiego („Moralność pani Dulskiej”), Higginsa („Pigmalion”), Krasickiego („Wielki Fryderyk”), Malvolia („Wieczór Trzech Króli”), Osborne’a („Kres wędrówki”) i Pagatowicza („Grube ryby”). W operetkach występował jako m.in.: Floridor („Nitouche”) i Menelaus („Piękna Helena”). Ponadto grał w recitalach i audycjach radiowych. W teatrach wileńskich reżyserował liczne operetki i komedie, w tym m.in.: „Krakowiacy i Górale”, „Miłość czuwa” i „Pigmalion”[3].
Życie prywatne
Był synem Marcina Wyrwicza i Cecylii z domu Simon. Jego żoną była aktorka Danuta Lubowska (1905–1976)[3]. Początkowo używał nazwiska Wyrwicz, a od 1924 nazwiska Wyrwicz-Wichrowski[3].
11 maja 1943 został aresztowany przez Niemców[2][3], za nielegalny handel skórami. W toku śledztwa odkryto jego żydowskie pochodzenie[2]. Zginął rozstrzelany[3] podczas egzekucji w Ponarach[2]. Został pochowany w części prawosławnej Starego Cmentarza w Łodzi[4].
Przypisy
- ↑ Przegląd zachodni, Instytut Zachodni, 1976 [dostęp 2024-11-29].
- 1 2 3 4 5 6 Helena Pasierbska, Ponary największe miejsce kaźni koło Wilna (1941-1943), Warszawa: Wydawnictwo Zarząd Ochrony i Konserwacji Zespołów Pałacowo-Ogrodowych, 1993.
- 1 2 3 4 5 6 7 Karol Wyrwicz-Wichrowski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2025-01-03].
- ↑ cmentarz prawosławny, [w:] Zabytek.pl [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa.