David Allyn

David Allyn
Imię i nazwisko

Albert DeLella

Data i miejsce urodzenia

19 lipca 1923
Hartford

Data i miejsce śmierci

21 listopada 2012
West Haven

Typ głosu

baryton

Gatunki

jazz

Zawód

muzyk (wokalista)

Powiązania

Boyd Raeburn,
George Handy

Zespoły
The Boyd Raeburn Orchestra
Odznaczenia
Purpurowe Serce (Stany Zjednoczone) Medal Kampanii Europy-Afryki-Bliskiego Wschodu (USA)

David Allyn lub David Allen[1], właśc. Albert DeLella[2] (ur. 19 lipca 1923[a] w Hartford, zm 21 listopada 2012 w West Haven)[4] – amerykański wokalista jazzowy, pochodzenia włoskiego.

Życiorys

Urodził się we włoskiej rodzinie związanej z muzyką. Jego ojciec był waltornistą, matka zaś jako dziecko pobierała lekcje śpiewu w Neapolu[5]. Miał kilkoro rodzeństwa. Dorastał w okresie wielkiego kryzysu. Już jako dziecko musiał zarabiać na utrzymanie[5].

Zaczął występować jako Dave Allen, chodząc jeszcze do szkoły średniej[4]. Śpiewał we wszystkich rozgłośniach radiowych w rodzinnym Hartford i sąsiednim New Britain[5]. Jego idolem był wówczas Bing Crosby[4]. Pierwszym znaczącym krokiem w karierze zawodowej była praca w big-bandzie puzonisty Jacka Teagardena na początku lat 40.[6].

Wraz z przystąpieniem Stanów Zjednoczonych do II wojny światowej w 1941 został powołany do U.S Army[2]. W szeregach słynnej Wielkiej Czerwonej Jedynki (1. Dywizji Piechoty) walczył na froncie w Afryce północnej[2]. W 1943 został ranny w bitwie pod El Guettar w Tunezji, po czym odesłano go do kraju na rekonwalescencję[2]. Za odniesione rany otrzymał Medal Purpurowego Serca[1][5].

Po powrocie do zdrowia i zwolnieniu z wojska w 1945 przez niedługi czas występował w orkiestrach Van Alexandra i Henry’ego Jerome’a[7]. Następnie podjął pracę w big-bandzie Boyda Rayburna, w której śpiewał przez kilka lat. Interpretował utwory w nowoczesnych aranżacjach George’a Handy’ego, co ugruntowało jego renomę jako wokalisty[3]. W tym czasie także uzależnił się od narkotyków. W końcu tego dziesięciolecia zaczął nagrywać pod własnym nazwiskiem[2]. Towarzyszyli mu m.in. pianista Ike Carpenter i saksofonista Lucky Thompson[6]. W 1955 za fałszowanie recept został skazany na dwadzieścia trzy miesiące pozbawienia wolności[2]. W więzieniu udało mu się zwyciężyć nałóg, który nękał go dziewięć lat[5][8]. Po wyjściu na wolność zaczął odbudowywać karierę. Przeniósł się na Zachodnie Wybrzeże. Współpracował z big-bandami Stana Kentona i Counta Basiego[6]. Nagrał szereg dobrze przyjętych albumów, zaaranżowanych przez Johnny’ego Mandela, Billa Holmana i Boba Florence’a[3]. Występował również w programach telewizyjnych znanych prezenterów, takich jak Johnny Carson, Merv Griffin i Mike Douglas[9]. W latach 60. i 70. oprócz muzyki podjął pracę z osobami uzależnionymi od narkotyków w ramach programu rehabilitacyjnego. Ponadto w latach 70. zdecydował się na zmianę nazwiska poprzez wymianę samogłoski „e” na „y”[1]. Zrobił to, ponieważ uznał, iż zbyt wielu znanych ludzi nazywa się „David Allen”[1]. Nadal występował i nagrywał, ale nigdy nie odzyskał dawnej pozycji w środowisku jazzowym, tracąc również słuchaczy. W 2010 wycofał się z działalności muzycznej i przeszedł na emeryturę[9].

Zmarł w VA Medical Center (szpitalu dla weteranów} w West Haven[9]. Miał 89 lat.

Małżeństwo i dzieci

Był żonaty. Miał syna – Stephena i córkę – Darby Marie[9].

Wybrana dyskografia

  • 1958
    • Let’s Face the Music and Dance – David Allen with the Bill Holman Orchestra (World Pacific Records)
    • A Sure Thing - David Allen Sings Jerome Kern (World Pacific Records)
  • 1959 I Only Have Eyes For You – David Allen (Warner Bros.)
  • 1964 This Is My Lucky Day – David Allen (Everest)
  • 1975 David Allyn – Don’t Look Back (Xanadu Records)
  • 2013 David Allyn – Where You At? ~ ’41-’63 (Hep Records)

Zestawienie wg dat wydania płyt

Autobiografia

W 2005 ukazała się wydana pośmiertnie nakładem AuthorHouse jego książka pt. There Ain't No Such Word As Can't – An Authobiography (ISBN 978-1420817102).

Uwaga

  1. ↑ Niektóre źródła podają, że urodził się w 1919[3].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 David Allen. allmusic.com. [dostęp 2025-01-06]. (ang.).
  2. 1 2 3 4 5 6 Interview with David Allyn (Part 1). JazzWax. [dostęp 2025-01-06]. (ang.).
  3. 1 2 3 David Allyn. Hep Jazz. [dostęp 2025-01-06]. (ang.).
  4. 1 2 3 David Allyn. Discogs. [dostęp 2025-01-06]. (ang.).
  5. 1 2 3 4 5 David Allyn, There Ain't No Such Word As Can't – An Authobiography, wyd. AuthorHouse, 2005
  6. 1 2 3 David Allyn. allmusic.com. [dostęp 2025-01-06]. (ang.).
  7. ↑ Voices That Time Forgot – David Allyn, Rocky Cole and Deno Kannes. Afretglow. [dostęp 2025-01-06]. (ang.).
  8. ↑ Interview with David Allyn (Part 2). JazzWax. [dostęp 2025-01-06]. (ang.).
  9. 1 2 3 4 David Allyn Obituary. westhavenfuneral.com. [dostęp 2025-01-06]. (ang.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.