Dennis Poore

Dennis Poore, właśc. Roger Dennistoun Poore (ur. 19 sierpnia 1916 w Paddington, Londyn, zm. 12 lutego 1987 w Kensington) – brytyjski kierowca wyścigowy. W 1952 zadebiutował w Grand Prix Wielkiej Brytanii w Formule 1. Wywalczył czwarte miejsce i zdobył jedyne w swojej karierze trzy punkty w Formule 1.

Dennis Poore wywodził się ze szkockiej rodziny arystokratycznej o tradycjach wojskowych. Urodził się na rok przed śmiercią ojca na froncie zachodnim podczas I wojny światowej. Edukował się w Eton College^[1]. Jego rodzina wkrótce przejęła firmę Manganese Bronze założoną w 1882 roku, produkującą śruby napędowe do statków. Firma rozwinęła się, co pozwoliło Poore'owi na osiąganie sporych dochodów i dostatnie życie^[2].

W 1936 zadebiutował w wyścigach, startując samochodem MG Magnette^[2]. W 1937 wystartował w National Donington, w którym zajął drugie miejsce, rok później nie pojawił się na starcie Imperial Plate^[3]. Kiedy wybuchła II wojna światowa był zmuszony przerwać swoją karierę^[2] i wstąpić do Royal Air Force, gdzie w 1944 roku na został awansowany do rangi Wing commandera^[1]. Po zakończeniu wojny nabył Alfa Romeo Tipo 8C, którym startował w swoim zespole RD Poore Motor Racing w wielu wydarzeniach w Wielkiej Brytanii^[2].

W 1949 wystartował w Goodwood International w Formule Libre^[3]. W 1950 zdobył mistrzostwo w British Hill Climb Championship. Utworzył czasopismo poświęcone wyścigom samochodowym Autosport, i jednocześnie objął kontrolę w Manganese Bronze, gdzie zapoczątkował zmiany w inżynierii biznesu^[2]. W 1951 zwyciężył w Dick Seaman Trophy^[4]. W 1951 i 1952 wziął udział w kilku wyścigach Formuły Libre, w których zdobywał punkty oraz miejsca na podium. Wspólnie z Guyem Griffithsem wystartował w 24h Le Mans, którego nie ukończył, nie ukończył również 9h Goodwood^[3].

W wyścigach Grand Prix Formuły 1 zadebiutował w Grand Prix Wielkiej Brytanii w 1952 roku. Startując dla zespołu Connaught Engineering w bolidzie Connaught Type A zakwalifikował się do wyścigu na ósmym miejscu^[5]. W czasie jazdy osa ukąsiła go w język^[1]. Zmagania ukończył na miejscu czwartym, zdobywając tym samym swoje jedyne trzy punkty^[6]. Wystartował w Daily Mail Trophy, gdzie zajął 15. miejsce i w Scotland National Trophy, którego nie ukończył^[7]. Wystartował też w Grand Prix Włoch, w kwalifikacjach osiągnął dziewiętnasty czas^[8], a wyścig ukończył na pozycji dwunastej^[9]. Dwa wyścigi pozwoliły mu na osiągnięcie 14. miejsce w klasyfikacji generalnej^[10]. Wziął udział w Madgwick Cup, w którym zajął drugie miejsce, a także zwyciężył w Newcastle Journal Trophy^[7].

W latach 1953–1955 z powodzeniem ścigał się w zespole samochodów sportowych Aston Martin, jednak zaprzestał działalności w biznesie. Brał udział również w wyścigach 24h Le Mans, których nie ukończył^[3].

Sprzedał swoją firmę i próbował uratować brytyjski przemysł motocyklowy, kupując Associated Motor Cycles, firmę należącą do Norton, AJS i Matchless. Firma została włączona do Villiers, tworząc Norton Villiers Triumph, która przyłączyła także Birmingham Small Arms Company. Poore prowadził działalność do swojej śmierci w 1987^[2].