Diaboleit

Diaboleit

okaz diaboleitu z Grecji
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny	Pb 2CuCl 2(OH) 4[1][2]
Twardość w skali Mohsa	2,5[1][2]
Przełam	płytkowy, muszlowy[1][2]
Łupliwość	doskonała[1][2] wg {001}[3]
Pokrój kryształu	płytkowy, słupkowy[1], tabularny, rzadko pryzmatyczny[2], masywny[3], ziarnisty
Układ krystalograficzny	tetragonalny[1], piramida dwutetragonalna[2]
Właściwości mechaniczne	kruchy[1][2]
Gęstość	5,41–5,43 g/cm3[2]
Właściwości optyczne
Barwa	niebieska w odcieniach[1]
Rysa	niebieska[1][2]
Połysk	szklisty[1], diamentowy[2], perłowy[3]
Współczynnik załamania	1,850–1,980 (jednoosiowy)[4]
Inne	dwójłomność: 0,130[4] dichroizm: ciemnoniebieski; jasnoniebieski do niebiesko-białego[5]
Dodatkowe dane
Klasyfikacja Strunza	3.DB.05[2]

Diaboleit – rzadki, wtórny minerał miedzi z grupy halogenków^[4]. Chemicznie jest wodorotlenkiem chlorku ołowiu i miedzi^[4].

Nazwa została nadana w celu odróżnienia go od boleitu, poprzez dodanie greckiego przedrostka dia-, oznaczającego 'inny' lub 'różny'^[2][3]. Został odkryty w 1923 roku w Anglii^[6].

Krystalizuje w układzie tetragonalnym. Posiada kryształy o pokroju płytkowym lub słupkowym. Występuje również w formie kryształów narosłych i naskorupień^[1]. Niebieski w odcieniach o szklistym połysku^[1]. Jest minerałem kruchym, półprzezroczystym lub przezroczystym^[2]. Całkowicie rozpuszczalny w kwasie azotowym^[2].

Występuje w strefie utleniania wystąpień kruszców miedzi i ołowiu^[1], w utlenionych rudach żelazu i manganu^[2], a także na hałdach po odpadach hutniczych^[1][3] i w żużlu wystawionym na oddziaływanie wody morskiej^[6]. Towarzyszą mu minerały takie jak wherryit, laurionit, leadhillit, cumengeit, boleit, anglezyt, fosgenit^[1], atakamit, cerusyt, kwarc czy caledonit^[2]. Typową lokalizacją jest Anglia^[2]. Występuje także w Chile, Niemczech, Francji, Włoszech, Iranie, Rosji, Grecji i Stanach Zjednoczonych (Arizona i Kalifornia)^[2].