Dionizy (Konstantinow)
| Dmitrij Konstantinow | |
| Biskup szepetowski i sławucki | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
7 lipca 1960 |
| Biskup szepetowski i sławucki | |
| Okres sprawowania |
2011–2014 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
1996 |
| Diakonat |
1995 |
| Prezbiterat |
1997 |
| Nominacja biskupia |
14 czerwca 2011 |
| Chirotonia biskupia |
18 czerwca 2011 |
| Data konsekracji |
18 czerwca 2011 | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||
| Miejsce | |||||||||||||||||
| Konsekrator | |||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy |
Antoni (Fiałko), Mitrofan (Jurczuk), Aleksander (Drabynko), Symeon (Szostacki), Efrem (Kycaj), Jan (Siopko), Antoni (Pakanycz), Ireneusz (Semko), Włodzimierz (Melnyk), Hilary (Szyszkowski), Pantelejmon (Łuhowy), Antoni (Borowyk), Pantelejmon (Poworozniuk), Józef (Maslenikow) | ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Dionizy, imię świeckie Dmitrij Aleksiejewicz Konstantinow (ur. 7 lipca 1960 w Ceadîr-Lunga) – biskup Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego.
Życiorys
Absolwent seminarium duchownego w Odessie i Kijowskiej Akademii Duchownej. Święcenia diakońskie przyjął w 1995, zaś kapłańskie – w 1996. Był już wtedy mnichem; śluby wieczyste złożył rok wcześniej, przyjmując imię zakonne Dionizy na cześć św. Dionizego Pieczerskiego. W tym samym roku został wyznaczony na kierownika kancelarii metropolii kijowskiej. W 2000 otrzymał godność archimandryty. W 2003 został zwolniony z pracy w kancelarii. Zamieszkał w ławrze Peczerskiej i został mianowany zastępcą przewodniczącego Synodalnego Wydziału Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego ds. Monasterów[1].
14 czerwca 2011 Synod Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego wyznaczył go na biskupa szepetowskiego i sławuckiego. Jego chirotonia biskupia odbyła się w cerkwi refektarzowej ławry Peczerskiej, z udziałem konsekratorów: metropolitów kijowskiego i całej Ukrainy Włodzimierza, chmielnickiego Antoniego, arcybiskupów białocerkiewskiego i bogusławskiego Mitrofana, perejasławsko-chmielnickiego i wiszniewskiego Aleksandra, winnickiego i mohylewsko-podolskiego Symeona, krzyworoskiego i nikopolskiego Efrema, chersońskiego i taurydzkiego Jana, boryspolskiego Antoniego, biskupów nieżyńskiego i priłuckiego Ireneusza, włodzimiersko-wołyńskiego Włodzimierza, makarowskiego Hilarego, iwano-frankiwskiego i kołomyjskiego Pantelejmona, aleksandryjskiego i swietłowodskiego Antoniego, wasylkowskiego Pantelejmona oraz konotopskiego i głuchowskiego Józefa[2].
W 2014 odszedł z urzędu na własną prośbę i przeszedł w stan spoczynku[3].