Eleonora Habsburżanka
 | |
| Królowa Polski | |
| Okres |
od 27 lutego 1670 |
|---|---|
| Jako żona | |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Mąż | |
| Mąż | |
| Odznaczenia | |
 | |
Eleonora Maria Józefa Habsburżanka (ur. 21 maja 1653 w Ratyzbonie, zm. 17 grudnia 1697 w Wiedniu[1]) – arcyksiężniczka austriacka, królowa Polski, księżna lotaryńska, córka cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego, króla Czech i Węgier Ferdynanda III Habsburga i Eleonory Gonzagi.
Życiorys
Po abdykacji Jana II Kazimierza, brat Eleonory cesarz Leopold I poparł kandydaturę następcy tronu lotaryńskiego, Karola V. W razie zdobycia przez Karola tronu, Eleonora miała poślubić go i zostać królową polską[2]. Ostatecznie władcą został jednak Michał Korybut Wiśniowiecki i to jego małżonką została arcyksiężna. 26 grudnia 1669 zawarto układ małżeński pomiędzy Michałem a Eleonorą, który został przez nią potwierdzony następnego dnia[2]. 27 lutego 1670 na Jasnej Górze odbył się ślub obojga, którego udzielał nuncjusz papieski Galeazzo Marescotti[3]. 19 października tegoż roku została koronowana na królową w kolegiacie św. Jana w Warszawie. Przyczyną koronacji królowej w Warszawie, a nie w Krakowie mogła być zaawansowana ciąża Eleonory, zakończona przedwczesnym porodem martwego syna 29 listopada[4]. Jesienią 1671 królowa ponownie była w ciąży, jednak zakończyła się ona kolejnym niepowodzeniem. Przeciwnicy króla twierdzili, że Michał zmuszał żonę do udawania ciąż, jednak były to tylko absurdalne plotki[4].
Eleonora była królową bardzo lojalną w stosunku do męża i dworu. Nauczyła się języka polskiego, lecz pisała głównie po łacinie. Uważana była za wzór dobroci i łagodności, jednak potrafiła zranić innych ludzi[4]. Towarzyszyła mężowi w jego podróżach, które odbywały się głównie na terenie Polski. Po śmierci Wiśniowieckiego we Lwowie, królowa przebywała jeszcze kilka lat w Polsce, po czym powróciła do Austrii[5].
6 lutego 1678 Eleonora poślubiła swojego dawnego narzeczonego, Karola V Lotaryńskiego w Wiener Neustadt. Małżonkowie osiedli na stałe w należącym do Habsburżanki Innsbrucku[5]. Była królowa polska urodziła sześcioro dzieci. Po wyprawach na Turków pod dowództwem Jana III Sobieskiego i śmierci Karola w 1690, Eleonora ponownie została wdową. Zmarła siedem lat później. Została pochowana w krypcie Habsburgów w kościele Kapucynów w Wiedniu[6].
| Ferdynand I Habsburg | ||||||||||||||||
| Karol Styryjski | ||||||||||||||||
| Anna Jagiellonka | ||||||||||||||||
| Ferdynand II Habsburg | ||||||||||||||||
| Albrecht V Bawarski | ||||||||||||||||
| Maria Anna Bawarska | ||||||||||||||||
| Anna Habsburżanka | ||||||||||||||||
| Ferdynand III Habsburg | ||||||||||||||||
| Albrecht V Bawarski | ||||||||||||||||
| Wilhelm V Pobożny | ||||||||||||||||
| Anna Habsburżanka | ||||||||||||||||
| Maria Anna Bawarska | ||||||||||||||||
| Franciszek I Lotaryński | ||||||||||||||||
| Renata Lotaryńska | ||||||||||||||||
| Krystyna Oldenburg | ||||||||||||||||
| Eleonora Habsburżanka | ||||||||||||||||
| Ludwik Gonzaga de Nevers | ||||||||||||||||
| Karol I Gonzaga | ||||||||||||||||
| Henrietta Kliwijska | ||||||||||||||||
| Karol II Gonzaga | ||||||||||||||||
| Charles de Mayenne | ||||||||||||||||
| Katarzyna Lotaryńska | ||||||||||||||||
| Henrietta Sabaudzka | ||||||||||||||||
| Eleonora Gonzaga | ||||||||||||||||
| Wincenty I Gonzaga | ||||||||||||||||
| Franciszek IV Gonzaga | ||||||||||||||||
| Eleonora Medycejska | ||||||||||||||||
| Maria Gonzaga | ||||||||||||||||
| Karol Emanuel I Wielki | ||||||||||||||||
| Małgorzata Sabaudzka | ||||||||||||||||
| Katarzyna Michalina Habsburżanka | ||||||||||||||||
Przypisy
- ↑ Eleonora Maria Josefa of Austria. worldlibrary.org. [dostęp 2016-09-04]. (ang.).
- 1 2 I. Czamańska, Wiśniowieccy. Monografia rodu, Poznań 2007, s. 293.
- ↑ I. Czamańska, Wiśniowieccy. Monografia rodu, Poznań 2007, s. 294.
- 1 2 3 I. Czamańska, Wiśniowieccy. Monografia rodu, Poznań 2007, s. 297.
- 1 2 I. Czamańska, Wiśniowieccy. Monografia rodu, Poznań 2007, s. 300.
- ↑ I. Czamańska, Wiśniowieccy. Monografia rodu, Poznań 2007, s. 302.
Bibliografia
- Ilona Czamańska, Wiśniowieccy. Monografia rodu, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 2007, s. 293–302, ISBN 978-83-7177-229-0.
Linki zewnętrzne
Zobacz też
