Emanuel Schäfer
 Po lewej SS-Oberführer Emanuel Schäfer | |
 Oberführer | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1926−1945 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
szef gestapo w Opolu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 | |
Emanuel Schäfer (ur. 20 kwietnia 1900 lub 1905[1] w Hulczynie, zm. 4 grudnia 1974) – niemiecki prawnik, oficer gestapo, SS−Oberführer i zbrodniarz wojenny.
Urodził się w Hulczynie (obecne Czechy, wówczas pruska prowincja Śląsk) w 1900 roku. Jego ojciec był właścicielem hotelu. Dorastał w Rybniku. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Wrocławskim; doktoryzował się z prawa cywilnego[2]</ref>. W czasie I wojny światowej służył w regimencie artylerii polowej. Po wojnie walczył w szeregach Freikorpsów i był członkiem nacjonalistycznej organizacji Stahlhelm. Od 1926 roku był funkcjonariuszem policji w Poczdamie.
Schäfer miał katolickie pochodzenie, w 1928 roku przeszedł na protestantyzm, a w 1936 roku został gottgläubigerem (wyznawcą Gottgläubigkeitu, okultystycznej religii preferowanej przez część elity NSDAP). W 1933 roku wstąpił do SA oraz Sicherheitsdienstu (SD), a w 1936 roku do SS. Członkiem NSDAP został w 1937 roku[1].
W maju 1934 mianowano go szefem gestapo w Opolu[2]. Jako szef gestapo Schäfer wskazał Heydrichowi lokalizacje odpowiednie do przeprowadzenia prowokacji granicznych w sierpniu 1939 roku. Znając dobrze okolice Górnego Śląska (brał udział w tłumieniu powstań śląskich w latach 1919–1923), zarekomendował m.in. miejscowość Hochlinden[1].
W sierpniu 1939 roku, w randze SS-Sturmbannführera, objął dowództwo nad Einsatzgruppe II, odpowiedzialną za liczne zbrodnie w pasie operacyjnym Grupy Armii „Południe” – na Śląsku i w Małopolsce. Następnie został szefem gestapo w Kolonii[2]. W kolejnych latach kierował strukturami Sipo i SD w Katowicach.
W 1942 roku został mianowany dowódcą Sipo i SD w Serbii, gdzie pozostał do grudnia 1944 roku. W okresie ofensywy w Ardenach kierował SD w Belgii, a w końcowej fazie wojny pełnił funkcję szefa Sipo i SD w Triestcie[1].
Po wojnie ukrywał się pod fałszywym nazwiskiem do roku 1951, kiedy został ujęty i skazany przez sąd niemiecki na 21 miesięcy więzienia. W kolejnym procesie w 1953 roku zasądzono mu karę sześciu i pół roku więzienia za zbrodnie wojenne w Serbii – odbył tylko trzy lata[1].
Przypisy
Bibliografia
- Eric Arthur Johnson, Der nationalsozialistische Terror. Gestapo, Juden und gewöhnliche Deutsche, wyd. 1. Aufl, Berlin: Siedler Verlag, 2001, ISBN 3-88680-619-7, OCLC 50049875.
- Frank McDonough: Gestapo: Mity i prawda o tajnej policji Hitlera. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2016, s. 50-51.
- Dennis Whitehead. The Gleiwitz Incident. „After the Battle”, s. 2–23, 2008. Old Harlow: Battle of Britain International Ltd. ISSN 0306-1540. (ang.).