Eoclambus

Eoclambus – wymarły rodzaj chrząszczy z podrzędu wielożernych i rodziny skuliczkowatych. Obejmuje tylko jeden wczesnokredowy gatunek, E. rugidorsum, którego inkluzje znaleziono w bursztynie libańskim.

Rodzaj i jego gatunek typowy opisane zostały po raz pierwszy w 2008 roku przez Aleksandra Kirejczuka i Dany’ego Azara na łamach czasopisma „Alavesia”. Opisu dokonano na podstawie dwóch inkluzji w bursztynie libańskim, datowanych na późny barrem lub wczesny apt w kredzie. Odnaleziono je w Mdejridż w okolicy Hammany w muhafazie Dżabal Lubnan w Libanie.

Nazwę rodzajową utworzono z połączenia przedrostka eo-, wywodzącego się od greckiego słowa Ἠώς (ēṓs, jutrzenka) i nazwy rodzajowej współczesnego rodzaju Clambus. W paleontologii ten sposób tworzenia nazw jest nierzadko wykorzystywany dla nazw taksonów kopalnych przypominających współczesne^[1]. Epitet gatunkowy oznacza zaś po łacinie „o pomarszczonym grzbiecie”^[2].

Chrząszcz o silnie grzbietowo wysklepionym, umiarkowanie wysklepionym brzusznie, owalnym w zarysie ciele długości około 0,7 mm oraz szerokości i wysokości około 0,5 mm. Ubarwiony czarniawo z kasztanowobrązowymi odnóżami i czułkami, z wierzchu porośnięty delikatnymi, szarawymi, półwzniesionymi włoskami^[2].

Głowa była półkolista, o bardzo grubej mikrorzeźbie, małych oczach podzielonych występem czoła na części grzbietowe i brzuszne oraz krótszych niż szerokość głowy czułkach zbudowanych z dziesięciu członów, z których dwa ostatnie tworzyły buławkę^[2].

Niemal dwukrotnie szersze niż dłuższe, bardzo grubo mikrorzeźbione przedplecze miało łukowato wykrojoną krawędź przednią, prawie proste kąty przednie, lekko łukowate krawędzie boczne, bardzo szeroko zaokrąglone kąty tylne i prawie prostą krawędź tylną; wszystkie krawędzie były nieobrzeżone. Dość małą tarczkę cechował prawie trójkątny kształt. O ćwierć dłuższe niż razem szerokie, najszersze w barkach pokrywy miały bezładne, gęste i wyraźne punktowanie, grubawą, acz delikatniejszą niż na reszcie wierzchu ciała mikrorzeźbę oraz wspólnie prawie zaostrzony wierzchołek. Przedpiersie było bardzo krótkie, przednie biodra silnie poprzeczne i zetknięte ze sobą, biodra środkowe poprzeczne i oddalone od siebie, śródpiersie między nimi guzkowato wyniesione, tylne biodra prawie stykające się, a zapiersie podzielone na opadającą część przednią i bardzo krótką, sklepioną część tylną. Odnóża były długie, dość wąskie, o pozbawionych wyraźnych ostróg goleniach i o ćwierć od nich krótszych stopach; te ostatnie budowały cztery człony, z których czwarty był dwukrotnie dłuższy od pozostałych i zwieńczony niezmodyfikowanymi, bardzo cienkimi pazurkami. Tylną parą ud całkowicie zasłaniały płytki bioder^[2].

Spośród widocznych na spodzie odwłoka sternitów pierwszy był tak długi jak szeroko na szczycie zaokrąglony ostatni (hypopygidium), a te od drugiego do czwartego o połowę od niego krótsze. Spod pokryw wystawał szeroko zaokrąglony z niemal ściętym szczytem skleryt analny. Samcze genitalia miały niesymetryczny edeagus^[2].

Chrząszcz ten zasiedlał gęste, cieniste lasy porastające północno-wschodnią część Gondwany. Cechowała je bardzo wysoka wilgotność. Lasy te leżały w strefie tropikalnej lub subtropikalnej, a występujący w nich klimat rekonstruuje się jako umiarkowany do gorącego^[3]. Pory roku były w nim słabo wyrażone o czym świadczą kiepsko widoczne słoje przyrostu rocznego w skamieniałościach drewna^[4]. Bursztyn libański dostarczył licznych skamieniałości zwierząt, zwłaszcza stawonogów zasiedlających owe lasy (zobacz: fauna bursztynu libańskiego). Większość odnaleziono na tym samym stanowisku co Eoclambus (Mdejridż-Hammana)^[3].

Jako że owad ten nie odbiegał budową od współczesnych skuliczkowatych, przypuszczalnie podobnie do nich był zwierzęciem epigeicznym, bytującym wśród ściółki na dnie lasu^[2].