Eutrichapion (Phalacrolobus)
| Eutrichapion (Phalacrolobus) | |
| Alonso-Zarazaga, 1990 | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina | |
| Podrodzina |
Apioninae |
| Nadplemię |
Apionitae |
| Plemię |
Apionini/Oxystomatini |
| Podplemię |
Oxystomatina |
| Rodzaj | |
| Podrodzaj |
Eutrichapion (Phalacrolobus) |
| Typ nomenklatoryczny | |
|
Apion melancholicum Wencker, 1864 | |
Eutrichapion (Phalacrolobus) – podrodzaj chrząszczy z rodziny pędrusiowatych i podrodziny Apioninae.
Morfologia
Głowa u obu płci ma trzonki czułków krótsze niż szerokość ryjka w miejscu ich osadzenia. Barwa czułków jest w całości czarna lub czerwonawo rozjaśnione są trzonek i nóżka, ale nigdy biczyk. W widoku bocznym ryjek samca ma prostą krawędź grzbietową[1].
Pokrywy cechują się obecnością szczecinki wyspecjalizowanej na tylnym końcu dziewiątego międzyrzędu, nieprzeciągniętym dozewnętrznie rzędem drugim oraz połączonymi u szczytu rzędami trzecim i czwartym. Na zapiersiu samca występuje guzek[1].
Genitalia samca cechują się niezbyt wydłużoną płytką tegminalną. Płaty parameroidalne mają błoniastą część wierzchołkową wąską, bardzo skąpo porośniętą szczecinkami mikroskopowymi lub całkiem nagą, część zesklerotyzowaną zaś zaopatrzoną w szczecinki makroskopowe sięgające poza wierzchołki płatów. Prostegium jest na krawędzi mniej lub bardziej ścięte i pośrodku ostro wykrojone. Wydłużony środkowy płat edeagusa (prącie) ma wierzchołek w widoku bocznym odgięty lub obustronnie rozszerzony. Endofallus ma w części nasadowej dobrze wykształcony fałd wzmacniający, a w części wierzchołkowej dwie wydłużone grupki ząbków[1].
Ekologia i występowanie
Owady te są fitofagami żerującymi na bobowatych z rodzajów groszek i wyka[2][3].
Podrodzaj palearktyczny. Oba gatunki występują w Europie, ale tylko typowy w Europie Środkowej, w tym w Polsce. Gatunek typowy sięga również do zachodniej części Azji[4].
Taksonomia
Takson ten wprowadzony został w 1990 roku przez Miguel A. Alonso-Zarazaga na łamach czasopisma „Graellsia” jako jeden z pięciu podrodzajów w obrębie rodzaju Eutrichapion. Nazwa jego pochodzi od greckich słów φαλακρός (phalakrós) i λοβός (lobós), oznacza „łysy płat” i odnosi się do skąpego pokrycia płatów parameroidalnych mikroszczecinkami[1]. Gatunkiem typowym autor ów wyznaczył Apion melancholicum[1][5][4].
Do podrodzaju zalicza się dwa opisane gatunki[6]:
- Eutrichapion hydropicum (Wencker, 1864)
- Eutrichapion melancholicum (Wencker, 1864)
Przypisy
- 1 2 3 4 5 Miguel Ángel Alonso-Zarazaga. Revision of the supraspecific taxa in the Palaearctic Apionidae Schoenherr, 1823 (Coleoptera, Curculionoidea). 2. Subfamily Apioninae Schoenherr, 1823: introduction, keys and descriptions. „Graellsia”. 46, s. 19-156, 1990.
- ↑ W.N. Ellis: Eutrichapion hydropicum (Wencker, 1864). [w:] Plant Parasites of Europe [on-line]. [dostęp 2025-01-20].
- ↑ W.N. Ellis: Eutrichapion melancholicum (Wencker, 1864). [w:] Plant Parasites of Europe [on-line]. [dostęp 2025-01-20].
- 1 2 Ivan Löbl, Aleš Smetana (red.), Catalogue of Palaearctic Coleoptera. Volume 7. Curculionoidea I, Stenstrup, Denmark: Apollo Books, 2011, s. 165-166, ISBN 978-87-88757-93-4.
- ↑ M.A. Alonso-Zarazaga, C.H.C. Lyal: A world catalogue of families and genera of Curculionoidea (Insecta: Coleoptera) (excepting Scolytidae and Platypodidae). Barcelona: Entomopraxis, 1999, s. 59.
- ↑ genus Eutrichapion Reitter, 1916. [w:] BioLib.cz [on-line]. [dostęp 2025-01-20].