Felicja Głowacka

Felicja Głowacka (ur. 31 marca 1896 w Warszawie, zm. w kwietniu 1953 tamże^[1]) – polska malarka i rysowniczka.

Panieńskie nazwisko Datyner. Z wykształcenia i wykonywanego zawodu była dentystką. Wyszła za mąż za malarza i rysownika Edwarda Głowackiego. Podczas okupacji niemieckiej została aresztowana i przebywała najpierw na Pawiaku, a następnie była więźniarką obozu koncentracyjnego^[2].

W zakresie sztuk plastycznych była samoukiem, tworzyła dopiero od 1948 i intensywnie, ale bardzo krótko, bo do 1951 r., gdy choroba uniemożliwiła jej dalszą aktywność na tym polu. W malarstwie posługiwała się techniką gwaszu oraz pastelu, w późnych pracach z dodatkiem różnych folii, natomiast w rysunku używała ołówka, tuszu i kredek, w tym sangwiny. Tematyką jej dzieł były reminiscencje przeżyć obozowych, sceny figuralne oparte na sztukach teatralnych i dziełach literackich, a pod koniec kompozycje abstrakcjonistyczne^[3].

Sztukę Głowackiej upubliczniono dopiero po jej śmierci, najpierw w postaci indywidualnej wystawy ponad 150 prac w warszawskiej Zachęcie w roku 1957^[4], a później na zbiorczej wystawie w tejże Zachęcie pod tytułem "Inni. Od Nikifora do Głowackiej" (1965) i wystawie w Londynie "Drawings by Felicia Glowacka" w galerii Studio Ex Purgamento (2016). Twórczość artystki zaliczano, choć z pewnymi zastrzeżeniami, do nurtu sztuki naiwnej. Jej dorobek prezentowany na wystawie w 1957 zebrał szereg pozytywnych recenzji ówczesnych krytyków sztuki^[5], również w późniejszym okresie był dobrze oceniany^[6], choć współcześnie określa się twórczość malarki jako zapomnianą^[7].

Prace F. Głowackiej znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie^[8].

• 
  Rysunek
• 
  Rysunek
• 
  Rysunek
• 
  Rysunek
• 
  Rysunek
• 
  Rysunek

• Kubaszewska H., Sandel E., 1975: Głowacka Felicja. W: Maurin-Białostocka J. i in.: Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających, tom II. Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Polska Akademia Nauk, Instytut Sztuki, str. 365, 366.