Ferdinand von Bauer
 | |
 Feldzeugmeister | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1841-1893 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
7. Korpus w Temeszewarze |
| Stanowiska |
Dowódca Korpusu |
| Odznaczenia | |
   .png){kind=small}   .svg.png){kind=small}     ._Medal.gif){kind=small}   | |
.png){kind=small}
Ferdinand von Bauer (ur. 7 marca 1825 we Lwowie, zm. 26 lipca 1893 w Wiedniu)[1] – oficer Armii Austro-Węgier w stopniu feldzeugmeistra, w latach 1888-1893 minister wojny Austro-Węgier.
_%E2%80%93_Gerd_Hru%C5%A1ka.png)
Życiorys
W 1841 roku ukończył Akademię Inżynieryjną w Wiedniu i rozpoczął służbę w korpusie inżynieryjnym Armii Austro-Węgier. W 1848 roku w trakcie Wiosny Ludów uczestniczył w bombardowaniu Lwowa oraz w pacyfikacji Węgier wraz z armią rosyjską[1]. W 1850 roku kapitan (niem. Hauptmann) Bauer został przydzielony do 31. Pułku Piechoty[2], a po awansie na stopień majora w 1854 roku przeniesiony został do 48. Pułku Piechoty[3]. Wraz z tą jednostką wziął udział w walkach we Włoszech w trakcie wojny austriacko-piemonckiej w 1859 roku. Uczestniczył w krwawej bitwie pod Solferino i za bohaterstwo podczas walk otrzymał Krzyż Zasługi Wojskowej[4]. W 1860 roku awansowany na podpułkownika (niem. Oberstleutnant) i przeniesiony do 60. Pułku Piechoty. Już w następnym roku powrócił do 48. Pułku i został jego dowódcą[5]. Podczas wojny prusko-austriackiej walczył w bitwie pod Custozą. Podczas starcia dowodzona przez niego jednostka skutecznie odparła włoskie ataki i chiała przejśc do kontrataku jednak uniemożliwiła jej to decyzja dowodzącego w bitwie arcyksięcia Albrechta Fryderyka, który rozkazał podległym mu oddziałom przegrupowanie[4]. W 1868 roku został awansowany na stopień generała majora (niem. Generalmajor) oraz objął dowództwo nad 17. Dywizją Piechoty w Temeszewarze[6]. Będąc na stanowisku dowódcy brygady w Innsbrucku odpowiadał za przygotowania manewrów w garnizonie w Bruck an der Leitha w 1873 roku, na których Armia Austro-Węgierska ćwiczyła nowy styl walki piechoty. W następnym roku został awansowany na stopień marszałka polnego porucznika (niem. Feldmarschalleutnant) i został dowódcą centralnego kursu strzeleckiego w Wiedniu[7]. W 1879 roku objął dowództwo nad 7. Korpusem w Hermannstadt i na tym stanowisko został awansowany do stopnia generała artylerii (niem. Feldzeugmeister) w listopadzie 1881 roku[8]. Następnie, w 1883 roku, został mianowany komendantem 2. Korpusu w Wiedniu[1]. Pełnił tą funkcję do 1888 roku kiedy został ministrem wojny Austro-Węgier. W trakcie jego kadencji na tym stanowisku Armia Austro-Węgier przeszła znaczącą reorganizację. Utworzono między innymi nowy Korpus w Galicji oraz stanowisko Generalnego Inspektora Piechoty. Uzupełniono również stan osobowy 81 batalionów piechoty, tak aby był zgodny z założeniami pokojowej reorganizacji armii. Z jego inicjatywy powstały trzy nowe dywizje kawalerii oraz pięć nowych dywizji artylerii. Przeprowadzono również modernizację wyposażenia armii wprowadzając do użytku pierwsze karabiny powtarzalne Mannlicher[4]. Zmarł w 1893 roku po krótkiej chorobie. Od 1883 roku był szefem 84. Pułku Piechoty[9].
Odznaczenia
Odznaczenia von Bauera to między innymi[9]:
- Krzyż Wielki Orderu Leopolda
- Kawaler Orderu Korony Żelaznej I klasy
- Kawaler Orderu Leopolda z dekoracją wojenną
- Krzyż Zasługi Wojskowej z dekoracją wojenną
- Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstędze
- Krzyż Wielki Orderu Orła Czerwonego w brylantach (Prusy)
- Order Królewski Korony I klasy (Prusy)
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi Wojskowej (Bawaria)
- Krzyż Wielki Orderu Alberta ze złotą gwiazdą (Saksonia)
- Komandor Krzyża Wielkiego Orderu Miecza (Szwecja)
- Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)
- Order Krzyża Takowy I klasy (Serbia)
- Order Lwa i Słońca I klasy (Persja)
- Wielka Wstęga Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia)
- Krzyż Wielki Orderu Daniły I (Czarnogóra)
Przypisy
- 1 2 3 ÖBL 1954 ↓, s. 55.
- ↑ Militärschematismus des österreichischen Kaiserthums (Wien, 1852). library.hungaricana.hu. s. 257. [dostęp 2025-05-06]. (niem.).
- ↑ Militärschematismus des österreichischen Kaiserthumes (Wien, 1855). library.hungaricana.hu. s. 334. [dostęp 2025-05-06]. (niem.).
- 1 2 3 Criste 1902 ↓, s. 237-139.
- ↑ Militärschematismus des österreichischen Kaiserthumes für 1861-1862. library.hungaricana.hu. s. 228. [dostęp 2025-05-06]. (niem.).
- ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1869-1870. library.hungaricana.hu. [dostęp 2025-05-06]. (niem.).
- ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1876. library.hungaricana.hu. s. 108. [dostęp 2025-05-06]. (niem.).
- ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1882. library.hungaricana.hu. s. 114. [dostęp 2025-05-06]. (niem.).
- 1 2 Staatshandbuch 1893 ↓, s. 218.
Bibliografia
- Österreichisches Biographisches Lexikon 1815–1950 (ÖBL). Band 1, Wiedeń: Österreichischen Akademie der Wissenschaften, 1954 (niem.).
- Oskar Criste: Allgemeine Deutsche Biografie 46. 1902. (niem.).
- Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1893, Wiedeń: K. K. Hof- und Staatsdruckerei, 1893 (niem.).