Franciscus Hubertus Quix
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk medycznych | |
| Specjalność: neurologia, otolaryngologia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1898 |
| Profesura |
1910 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
Franciscus Hubertus Quix (ur. 9 lipca 1874 w Huis Holtum, zm. 28 maja 1946 w Utrechcie) – holenderski lekarz neurolog. Studiował na Uniwersytecie w Utrechcie, w 1898 roku otrzymał tytuł doktora medycyny. Następnie był asystentem w szpitalu Mont Calvaire w Mastrychcie. Od 1898 do 1900 lekarz wojskowy w Utrechcie. Specjalizował się w otorynolaryngologii: w 1907 roku został docentem, w 1910 roku profesorem w Utrechcie.
Prace
- Bestimmung der Gehörsschärfe auf physikalischer Grundlage. Bergmann, 1902
- Het gehoororgaan der Japansche dansmuis als type van doofstom dierin den Niederlanden. 1906
- z Hermannem Snellenem: Het verband tusschen aandoeningen van de oogzenuw en van de achterste bijholten van den neus. 1910
- Beitrag zur Anatomie der kongenitalen Taubstummheit. 1910
Bibliografia
- Fischer I: Biographisches Lexikon der hervorragenden Ärzte der letzten fünfzig Jahre. Band 2. München-Berlin: Urban & Schwarzenberg, 1962, s. 1261.
- Egbert H. Huizing, Gijs K.A. Van Wermeskerken, Contributions to the development of otorhinolaryngology (ORL) in the Netherlands between 1880 and 1920, „The Journal of Laryngology & Otology”, 119 (S30), 2005, s. 67–70, DOI: 10.1258/0022215054527384, ISSN 1748-5460.