Gabriel Wodziński
 | ||
| ||
| Data urodzenia | ||
|---|---|---|
| Data śmierci | ||
| Miejsce pochówku | ||
| Biskup smoleński | ||
| Okres sprawowania |
1772-1788 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
28 marca 1750 | |
| Nominacja biskupia |
4 kwietnia 1759 | |
| Sakra biskupia |
24 czerwca 1759 | |
| Odznaczenia | ||
 | ||
| Data konsekracji |
24 czerwca 1759 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||
| Konsekrator | |||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||
| |||||||||||||
Gabriel Wodziński[2], (Wodzyński) herbu Jastrzębiec[3] (ur. 25 marca 1727, zm. 28 listopada 1788) – duchowny katolicki, kanonik warszawski i wileński, archidiakon żmudzki.
Życiorys
W latach 1759–1772 koadiutor diecezji smoleńskiej i tytularny biskup Theveste. Mianowany biskupem smoleńskim 1762, członek konfederacji generalnej Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1764 roku[4]. Od 1772 ordynariusz smoleński, rezydował w Warszawie. Za jego rządów całe terytorium diecezji smoleńskiej znalazło się w granicach rosyjskich, gdzie w 1783 zostało włączone do nowo powstałej archidiecezji mohylewskiej. W 1763 odznaczony Orderem Orła Białego[5]. Na Sejmie Rozbiorowym 1773-1775 był przedstawicielem opozycji[6]. Członek konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776 roku[7].
Pochowany został na warszawskim cmentarzu Świętokrzyskim.
Syn Karola Wodzińskiego i Zofii z Szamowskich[8].
Bibliografia
- Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Instytut Wydawniczy "Pax", Warszawa 2000.
Przypisy
- ↑ Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 325.
- ↑ Ryszard Chojecki, Patriotyczna opozycja na sejmie 1773 r., w: Kwartalnik Historyczny, LXXIX, nr 3, 1972, s. 559.
- ↑ Herbarz polski, t. IX, Lipsk 1842, s. 383.
- ↑ Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 73.
- ↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 204.
- ↑ Ryszard Chojecki, Patriotyczna opozycja na sejmie 1773 r., w: Kwartalnik Historyczny, LXXIX, nr 3, 1972, s. 557, 559.
- ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 527.
- ↑ Marek Jerzy Minakowski, Gabriel Wodziński; Wielka genealogia Minakowskiego [online], www.sejm-wielki.pl.
Linki zewnętrzne
- Biskup Gabriel Wodzyński (ang.)
- Gabriel Wodziński – publikacje w bibliotece Polona