General American

General American – norma wymowy w angielszczyźnie amerykańskiej. W szerszym rozumieniu General American to amerykańska norma angielszczyzny ogólnej (Standard American English)[1]. Termin ten może obejmować również gramatykę i leksykę[2].

Zakres geograficzny

Samogłoski amerykańskiego angielskiego[3]

General American jest najczęściej używaną odmianą języka w Stanach Zjednoczonych, poza stanami na południu kraju oraz brzegu atlantyckiego, w szczególności Bostonu, Nowej Anglii i Nowego Jorku[4]. Norma ta odbierana jest przez Amerykanów jako pozbawiona naleciałości dialektalnych, z tego powodu jest powszechnie stosowana w radiu i telewizji[4].

Artykulacja samogłosek

Oto różnice w artykulacji samogłosek między normą brytyjską, zwaną Received Pronunciation a General American[4]:

Różnice między samogłoskami w brytyjskim RP i amerykańskim GA[5]
Wyraz RP GA
trap, cab, ham /æ/ (/a/)[a] /æ/
bath, staff, half /ɑː/
palm, drama, father /ɑː/
lot, stop, honest /ɒ/
cloth, long, origin /ɔː/
thought, all, jaw /ɔː/
nurse, shirt, earth /ɜː/ /ɝː/
letter, browser /ə/ /ɚ/
ago, sofa /ə/
goat, road, so /əʊ/ /oʊ/ (/oː/)[9]

Uwagi

  1. ↑ Samogłoska /æ/ w RP jest przednia, ale nie tak otwarta jak samogłoska kardynalna /a/[6]. W porównaniu jednak z amerykańskim odpowiednikiem jest bardziej do niej zbliżona[7]. Co więcej, niektórzy autorzy uważają, że w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat brytyjskie /æ/ stało się na tyle zbliżone do /a/, że można je tak zapisywać w transkrypcji fonemicznej[8].

Przypisy

  1. ↑ Paul Skandera, Peter Burleigh, A Manual of English Phonetics and Phonology: Twelve Lessons with an Integrated Course in Phonetic Transcription, Tübingen: Gunter Narr Verlag, 2011, s. 6, ISBN 978-3-8233-6665-2 (ang.).
  2. ↑ General American English, [w:] Tom McArthur, Concise Oxford Companion to the English Language, Oxford: Oxford University Press, 2005, ISBN 0-19-280637-8 [dostęp 2019-09-15] (ang.).
  3. ↑ American English monoftongs. [w:] Macquarie University Sydney - Department of Phonology [on-line]. [dostęp 2017-05-31]. (ang.).
  4. 1 2 3 April McMahon: An Introduction to English Phonology. Edinburgh: Edinburgh University Press, 2002, s. 302. ISBN 0-7486-1251-3.
  5. ↑ Frank Lorenz, Basics of Phonetics and English Phonology, Berlin: Logos Verlag, 2013, s. 51–52, ISBN 978-3-8325-3109-6.
  6. ↑ Peter Roach, English Phonetics and Phonology, Cambridge: Cambridge University Press, 1991, s. 15, ISBN 0-521-40718-4.
  7. ↑ Krzysztof Sawala, Tomasz Szczegóła, Jarosław Weckwerth, Say It Right. Multimedialny kurs wymowy angielskiej, Swarzędz: Oficyna Wydawnicza Atena, 2009, s. 102, ISBN 978-83-923700-4-8.
  8. ↑ Alan Cruttenden, Gimpson's Pronunciation of English, wyd. 8, Abingdon–New York: Routledge, 2014, s. XVII, 119–122, ISBN 978-0-415-72174-5.
  9. ↑ Arden R. Thorum, Phonetics: A Contemporary Approach, Burlington: Jones & Bartlett Learning, 2013, s. 90–92, ISBN 978-1-4496-7889-0.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.