Godurowo

Godurowo
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Powiat

gostyński

Gmina

Piaski

Liczba ludności (2007)

175

Strefa numeracyjna

65

Kod pocztowy

63-820[1]

Tablice rejestracyjne

PGS

SIMC

0374551

Położenie na mapie gminy Piaski
Mapa konturowa gminy Piaski, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Godurowo”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Godurowo”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Godurowo”
Położenie na mapie powiatu gostyńskiego
Mapa konturowa powiatu gostyńskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Godurowo”
Ziemia51°53′44″N 17°07′20″E/51,895556 17,122222[2]

Godurowo – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gostyńskim, w gminie Piaski.

Historia

Wieś pierwotnie związana była z Wielkopolską. Istnieje co najmniej od pierwszej połowy XV wieku. Wymieniona została w dokumencie z 1417 pod obecną nazwą „Godurowo”, 1510 „Godwrowo”, 1564 „Gadurouo”[3].

Wieś ma jednak wcześniejszą metrykę niż zachowane o niej archiwalne zapisy. Archeolodzy odkryli w bezpośrednim sąsiedztwie miejscowości grodzisko wklęsłe i osada podgrodową datowaną na trzy fazy V-VI wiek, połowę X wieku, istniejącą także później między XII oraz połową XIII wieku, które położone było w dawnym parku dworskim około 0,5 kilometra na północ od dworca kolejowego. Historyczny przekaz z 1528 mówi o tym grodzisku w zapisie: „grodzysko... via Dambrowska ad Strzelce”[3].

Miejscowość była początkowo wsią szlachecką należącą do lokalnych rodów wielkopolskich. Godurowskich, którzy od nazwy wsi przyjęli odmiejscowe nazwisko, a później także Pogorzelskich i Rozdrażewskich. W 1434 leżała w powiecie kościańskim Korony Królestwa Polskiego. W 1510 należała do parafii Strzelce Wielkie[3].

Pierwsze zachowane zapisy z lat 1417-1430 wymieniają właściciela we wsi Sędziwoja Godurowskiego. W 1417 Gniewosz Łobezki pochodzący z Łobza w powiecie pyzdrskim prowadził spór sądowy z Ziemiętą plebanem ze Strzelec Wielkich. W procesie dowodził przy pomocy świadków, że pan Janusz Wezenborg z Gostynia oraz niezidentyfikowany Janek ręczyli za księdza Ziemiętę, że kupi on 8 śladów w Godurowie swemu siostrzeńcowi Sędziwojowi, a sobie nic nie zatrzyma[3].

W 1434 Mikołaj oraz Janusz bracia ze wsi Strzelce Wielkie sprzedali połowę wsi Świętomirowi niegdyś Karsieckiemu, który przyjął odmiejscowe nazwisko od wsi Karsiec (obecnie Karzec) za 100 grzywien. W 1435 Sędziwój Gudorowski sprzedał Adamowi z Pijanowic 4 łany w Godurowie za 100 grzywien. W 1448 Jadwiga córka Piotra z Godurowa wraz ze stryjem rodzonym Dziersławem z Kąkolewa oraz z wujami kasztelanem przemęckim Rafałem Leszczyńskim i Mikołajem Drzeczkowskim herbu Wieniawa sprzedał Janowi Kolskiemu swoje części po ojcu i matce w Godurowie za 70 grzywien[3].

W 1454 Jakub dziedzic wsi Godurowo przebywał w niewoli krzyżackiej do jakiej dostał się w czasie wojny trzynastoletniej Polski z zakonem krzyżackim[3].

W 1473 Mikołaj Godurowski daje Mikołajowi z Zalesia i jego krewnemu Jakubowi część Godurowa, a w zamian otrzymał połowę Zalesia. W 1485 Wojciech Godurowski sprzedał swoją część w Godurowie liczacą 1,5 łana Janowi Łaszczyńskiemu za 40 grzywien. W 1493 Maciej Gościejewski z Godurowa zakupił od Jakuba Zaleskiego część Godurowa za 70 grzywien, a w zamian dał Jakubowi część Zalesia. Później po swej matce część tę odziedziczyła Jadwiga żona Macieja. W 1494 Piotr Godurowski wraz z siostrami Zofią Botasszewą, Katarzyną Marciszewą z Dolska, Dorotą, Jadwigą oraz Anną z Pogorzeli, a także Wojciech Godurowski z siostrą Beatą żoną Macieja z Mszczyczyna otrzymali na mocy prawa bliższości spadek w Brześnicy po wuju Michale Brześnickim. W 1498 Jadwiga Godurowska żona Mikołaja Malińskiego wysyła ze swych części po ojcu i matce w Godurowie swego sługę na wyprawę turecką w czasie wojny polsko-tureckiej[3].

W 1510 wieś była opuszczona, a odnotowano w niej 16 łanów z czego 11 należało do Mikołaja, a 5 do Marcina Godurowskich. W 1560 Maciej Godurowski zawarł ugodę ze swoją synową Anną Moraczewską wdową po Jakubie Godurowskim w sprawie oprawy wdowiej w Godurowie i w Dąbrówce przeznaczonej dla niej oraz dla jej dzieci, wnuków Macieja. W skład tej oprawy wchodziły m.in. łan zwany „Skrzęthowski” w Godurowie[3].

Miejscowość odnotowano również w historycznych rejestrach poborowych. W 1563 miał miejsce pobór we wsi od 3 łanów, karczmy, młyna korzecznego o jednym kole wodnym czerpiącym energię z rzeki, wiatrak oraz dwóch komorników. W 1566 pobór z Godurowa, od 3 łanów i 4 zagrodników, zapłacił dzierżawca Ambroży Kochlewski. W 1580 Stanisław i Dobrogost Pogorzelscy zapłacili pobór od 2 i 1/4 łana oraz 2 zagrodników, a Piotr i Maciej Godurowscy od 2 zagrodników i jednego rzemieślnika. W 1581 Stanisław i Dobrogost Pogorzelscy zapłacili od 4 kmieci, którzy mieli po 3/4 łana oraz jednego zagrodnika, a Maciej Godurowski uiścił podatek od 3 zagrodników. W 1599 dziedzicem we wsi był Wacław Rozdrażewski[3].

Widok dworu przed 1912

Do czasu rozbiorów leżała w Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Wskutek II rozbioru Polski w 1793, miejscowość przeszła pod władanie Prus i jak cała Wielkopolska znalazła się w zaborze pruskim. W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Kröben (krobskim) w rejencji poznańskiej[4]. Godurowo należało do okręgu gostyńskiego tego powiatu i stanowiło odrębny majątek, którego właścicielem był wówczas (1846) Franciszek Żółtowski[4]. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 127 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 15 dymów (domostw)[4]. W skład majątku Godurowo wchodziły także: Drogoszewo (6 domów, 35 osób), Michałowo (17 domów, 114 osób) oraz Zabornica (3 domy, 24 osoby)[4].

Wieś rycerska, własność Marcelego Żółtowskiego, położona była w 1909 roku w powiecie gostyńskim rejencji poznańskiej w Wielkim Księstwie Poznańskim[5].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa leszczyńskiego.

Osoby urodzone w Godurowie

  • Bogusław Ignacy Sczaniecki
  • Jakub Giermaziak (ur. 9 lipca 1990 w Gostyniu) – polski kierowca wyścigowy, od 2010 roku uczestniczący w serii Porsche Supercup.
  • Stanisław Pilarczyk ur. 6 X 1898 w Godurowie. zm. 23 IV 1992 w Watford (hrabstwo Hertfordshire, Wielka Brytania); działacz społeczno-gospodarczy[6].

Przypisy

  1. ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 320 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  2. ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 34215
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Chmielewski 1982 ↓, s. 506-507.
  4. 1 2 3 4 Leon Plater: Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜ztwa Poznańskiego. Lipsk: Księgarnia Zagraniczna (Librairie Étrangère), 1846, s. 232 i 585 (korekta właściciela).
  5. ↑ Księga adresowa polskich właścicieli ziemskich Wielkiego Księstwa Poznańskiego z uwzglednieniem powiatu, stacyi poczty, telegrafu, dworca, Poznań 1909, s. 8.
  6. ↑ Studiował (1917/18) socjologię filozofię i ekonomię w Berlinie, Monahium i Lipsku. W czasie drugiej wojny światowej był w Anglii, gdzie pracował jako kierownik (1939-46) działu w Towarzystwie Żeglugowym Gdynia-Ameryla “GAL” w Londynie, następnie (1946-48) stały zastępca delegata węglowego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej do Międzynarodowej Organizacji Węglowej (ECO) w Londynie I (1950) w Genewie w ramach Europejskiej Komisji Gospodarczej (ECE) Organizacji Narodów Zjednoczonych. Wrócił (1950) do Londynu, gdzie pracował do (1970), tj. do emerytury, w prywatnym towarzystwie żeglugowym. Pisał szereg artykułów w angielskich pismach fachowych o węglu polskim I jego roli w eksporcie światowym. Opracował (1975) od podstaw i uzupełnił broszurę Aleksandra Markwicza Organizacja Tomasza Zana w Wielkopolsce. Wydał ją pod tytułem 100 lat historii organizacji Towarzystwa Tomasza Zana – Filomaci 1876-1926 (sponsorowana przez Związek Polskich Ziem Zachodnich w Londynie). Otrzymał (1942) odznaczenie papieskie Pro Ecclesia et Pontifice. Bibl: T. Oracki, Słownik Biograficzny Warmii, Mazur i Powiśla XIX i XX wieku (do 1945 roku). Instytut Wydawniczy PAX. Warszawa 1983.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.