Granatnik Carl Gustaf
 Carl Gustaf | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Saab Bofors Dynamics |
| Rodzaj | |
| Obsługa |
1 lub 2 osoby |
| Historia | |
| Prototypy |
1946 (M1), 1964 (M2), 1991 (M3), 2014 (M4) |
| Produkcja |
1948 – |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
84 mm |
| Nabój |
84×246 mm R |
| Wymiary | |
| Długość |
1,13 m (M2; w położeniu bojowym) |
| Masa | |
| broni |
14,2 kg (M2; rozładowany) |
| podstawy |
0,8 kg (M2) |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
310 m/s (ppanc. HEAT-551) |
| Szybkostrzelność praktyczna |
6 strz./min |
| Zasięg skuteczny |
ok. 450 m (do wozów bojowych) |
| Przebijalność pancerza |
400 mm (ppanc. HEAT-551) |
Carl Gustaf – szwedzkie gwintowane działo bezodrzutowe kalibru 84 mm, produkowane przez Saab Bofors Dynamics, klasyfikowane również jako średni granatnik przeciwpancerny. Pierwszy prototyp granatnika Carl Gustaf powstał w 1946.
Konstrukcja
Granatnik działa na zasadzie działa bezodrzutowego. Ładowany jest odtylcowo, zamek jest otwierany na bok. Pocisk w czasie lotu jest stabilizowany dzięki gwintowanej lufie[3].
Do broni przeznaczona jest amunicja w pięciu rodzajach: kumulacyjna (typu HEAT-551), przeciwpancerno-odłamkowa (typu HEDP-502), odłamkowo-burząca (typu HE-441B), oświetlająca (typu 545) i dymna (typu 469B). Prowadzone są próby pocisku ppanc kierowanego półaktywnie wiązką światła laserowego[4].
Użytkownicy
Granatnik mimo wiekowej konstrukcji jest z powodzeniem używany do dnia dzisiejszego przez siły zbrojne wielu państw świata.
Australia[5]
Austria[6].svg.png)
Belgia[5]
Dania[6]
Estonia[7]
Grecja: Ellenikόs Stratόs[8]
Holandia[6]
Indonezja: Komando Pasukan Katak oraz Komando Pasukan Khusus[9]
Irlandia[6].svg.png)
Kanada[5]
Litwa[10]
Niemcy[6]
Norwegia[6]
Polska: JW Agat, JW Formoza, JW Grom, JW Komandosów, dawniej Nadwiślańskie Jednostki Wojskowe[11][12].
Stany Zjednoczone: jednostki wojskowe podległe USSOCOM, United States Army Rangers
Słowacja: We wrześniu 2015 zamówiono najnowszą wersję Carl-Gustaf M4[13][14].
Szwecja[6].svg.png)
Wielka Brytania[6]
Polska
27 granatników Carl Gustaf M2 posiadały Nadwiślańskie Jednostki Wojskowe, a po ich rozformowaniu przekazane Wojskom Aeromobilnym (25 BKP, 6 BDSz), broń tych sił była zmagazynowana (stan na 2017 rok)[15]. Wojska Specjalne są największym użytkownikiem w SZ RP[15].
Przypisy
- ↑ Carl-Gustaf - Wielozadaniowy granatnik od Saab. defence24.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-05)].
- ↑ DEBIUT GRANATNIKA CARL-GUSTAF M4
- ↑ Carl Gustaf – broń wielozadaniowa, od 1948 [online], Nowa Strategia [dostęp 2019-11-22] (pol.).
- ↑ Udane próby kierowanej amunicji do granatnika Carl Gustaf - Radar [online], rp.pl [dostęp 2020-12-25] (pol.).
- 1 2 3 Carl Gustaf antitank recoilless rifle (Sweden) [online], world.guns.ru [dostęp 2012-04-12] (ang.).
- 1 2 3 4 5 6 7 8 Igor Witkowski: Broń przeciwpancerna. Warszawa: Lampart, 1996, s. 60-63. ISBN 83-86776-25-0.
- ↑ Tehnika – Granaadiheitja Carl-Gustav [online], mil.ee [dostęp 2012-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2012-04-03] (est.).
- ↑ Greece Land Forces military equipment and vehicle Greek Hellenic Army [online], armyrecognition.com [dostęp 2012-04-12] (ang.).
- ↑ Igor Spicijarić, Kopassus & Kopaska - specijalne postrojbe Republike Indonezije [online], hrvatski-vojnik.hr, 11 września 2007 [dostęp 2012-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-12] (chorw.).
- ↑ Prieštankinis granatsvaidis „CARL GUSTAF“ (M-2, M-3) [online], kariuomene.kam.lt [dostęp 2012-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2010-07-31] (lit.).
- ↑ Maksymilian Dura, Carl-Gustaf – Wielozadaniowy granatnik od Saab [online], defence24.pl, 2 września 2014 [dostęp 2015-08-23] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-23].
- ↑ Kolejne zamówienie na Carl-Guatf [online], Altair Agencja Lotnicza, 1 listopada 2012 [dostęp 2015-08-23].
- ↑ Słowacja kupuje granatniki przeciwpancerne. defence24.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-20)].
- ↑ DSEI 2015: Słowacja kupiła Carl-Gustaf M4
- 1 2 Remigiusz Wilk. Lekka broń przeciwpancerna dla WP. „Raport – Wojsko Technika Obronność”. 02/2017, s. 9. Agencja Lotnicza Altair. ISSN 1429-270x.
Bibliografia
- Igor Witkowski: Broń przeciwpancerna. Warszawa: Lampart, 1996, s. 60-63. ISBN 83-86776-25-0.
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa 1994: Wydawnictwo „WIS”, s. 46. ISBN 83-86028-01-7.