Hübneryt
 | |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Inne nazwy |
Hibneryt |
|---|---|
| Skład chemiczny |
MnWO4 - wolframian manganu |
| Twardość w skali Mohsa |
4-4,5 |
| Przełam |
nierówny |
| Łupliwość |
doskonała |
| Pokrój kryształu |
tabliczkowy, igiełkowaty |
| Układ krystalograficzny |
jednoskośny |
| Gęstość |
6,4-7,1 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
czerwonobrunatna |
| Rysa |
biała, czerwonobrązowa, żółtawobrązowa |
| Połysk |
półmetaliczny, tłusty |
Hübneryt (lub Hibneryt) – minerał z gromady wolframianów. Jest odmianą wolframitu, zawierającą w sobie najwięcej manganu. Razem z wolframitem i ferberytem tworzy szereg izomorficzny ferberyt- hübneryt. Nazwa pochodzi od dziewiętnastowiecznego niemieckiego inżyniera Adolfa Hübnera.
Charakterystyka
Hübneryt jest nieprzezroczystym minerałem o czerwonobrunatnej barwie. Krystalizuje w układzie jednoskośnym, w formie tabliczek lub igiełek. Występuje w skupieniach blaszkowych, rozgałęzionych. Jest dość ciężkim minerałem, gdyż waży od 6,4 do 7,1 razy więcej niż taka sama ilość wody w temperaturze pokojowej. Jest średnio twardy (4-4,5 w skali Mohsa). Nie poddaje się działaniu kwasów i jest trudnotopliwy.
Występowanie
Występuje w żyłach kwarcowych i w pegmatytach granitoidowych. Towarzyszą mu wolframit, szelit, kasyteryt, topaz, kwarc i inne. Można go znaleźć w Boliwii, Czechach, Chinach, Francji, Hiszpanii, Peru, Portugalii, Rosji, Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. W Polsce jego obecność stwierdzono w Paszowicach koło Strzegomia.
Zastosowanie
- ruda wolframu;
- minerał kolekcjonerski.
Bibliografia
- Jaroslav Bauer: Przewodnik skały i minerały. Multico, 1997, s. 154. ISBN 83-7073-050-7.