Haploglossa marginalis

Haploglossa marginalis
(Gravenhorst, 1806)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Rodzina	kusakowate
Podrodzina	rydzenice
Plemię	Oxypodini
Podplemię	Oxypodina
Rodzaj	rydzeniczka
Gatunek	Haploglossa marginalis
Synonimy
Aleochara marginalis Gravenhorst, 1806 Haploglossa rufipennis Kraatz, 1856 Microglossa obscura Joy, 1912 Oxypoda rufipennis Heer, 1839

Haploglossa marginalis – gatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych i podrodziny rydzenic. Zamieszkuje Europę.

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1806 roku przez Johanna L.Ch.C. Gravenhorsta pod nazwą Aleochara marginalis^[1].

Chrząszcz o wydłużonym ciele długości od 3 do 3,5 mm. Głowa jest czarnobrązowa do czarnej, szagrynowana, drobno i stosunkowo rzadko punktowana. Czułki są brązowe z jasnorudożółtymi podstawami i ostatnim członem; środkowe człony są szersze niż dłuższe. Głaszczki szczękowe budują cztery człony, z których ostatni jest wrzecionowaty i pozbawiony modyfikacji. Wargę dolną cechuje niewykrojony na szczycie języczek. Przedplecze jest poprzeczne, szersze od głowy, najszersze za środkiem długości i ku przodowi silniej zwężone niż ku tyłowi. Ubarwienie ma czarniawobrązowe do czarnego z żółtoczerwonymi, rozległymi plamami w kątach tylnych oraz wąsko, żółtoczerwono obrzeżonymi krawędziami tylną i bocznymi. Jego powierzchnię rzeźbi szagrynowanie oraz drobne punkty rozstawione na odległości znacznie większe niż ich średnice. Pokrywy są jasnorudożółte z przyciemnionymi krawędziami bocznymi, i przyciemnionym, wyraźnie obrzeżonym szwem. Odnóża są jasnorudożółte, o smukłych stopach. Odwłok ma zasadniczo równoległe brzegi boczne, a jego powierzchnia jest przynajmniej na przedzie gęsto punktowana. Tergity są czarnobrązowe do czarnych, na tylnych krawędziach rudożółto rozjaśnione^[2].

Owad rozmieszczony od nizin po niższe podgórza. Jest nidikolem. Zasiedla gniazda ptaków, najchętniej w dziuplach, ale także gniazda na gałęziach, naziemne i w skrzynkach lęgowych. Zimę spędza w próchnowiskach, pod luźną korą, w porastających pnie i pniaki mchach oraz wśród opadłych liści zgromadzonych u nasady pni^[3].

Gatunek palearktyczny, europejski, znany z Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Estonii, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Rumunii, Bośni i Hercegowiny oraz północnoeuropejskiej części Rosji^[1]. Na „Czerwonej liście gatunków zagrożonych Republiki Czeskiej” umieszczony jest jako gatunek bliski zagrożenia wymarciem (NT)^[4].