Henri Poincaré (1929)

Henri Poincaré (Q140)
Ilustracja
Jednostka bliźniacza „Henri Poincaré” – „Ajax”
Klasa

okręt podwodny

Typ

Redoutable

Projekt

M6

Historia
Stocznia

Arsenal de Lorient, Lorient

Położenie stępki

1925

Wodowanie

10 kwietnia 1929

 Marine nationale
Wejście do służby

grudzień 1931

Wycofanie ze służby

samozatopiony 27 listopada 1942

 Regia Marina
Nazwa

FR 118

Los okrętu

powtórnie zatopiony 9 września 1944

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


1570 ton
2084 t

Długość

92,3 m

Szerokość

8,2 m

Zanurzenie

4,7 m

Zanurzenie testowe

80 m

Rodzaj kadłuba

dwukadłubowy

Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 6000 KM
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 2000 KM
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


17 węzłów
10 w.

Zasięg

powierzchnia: 10 000 Mm przy 10 w.
zanurzenie: 100 Mm przy 5 w.

Uzbrojenie
1 działo kal. 100 mm, 2 wkm kal. 13,2 mm, 13 torped
Wyrzutnie torpedowe

7 × 550 mm
2 × 550/400 mm

Załoga

61

Henri Poincaré (Q140) – francuski oceaniczny okręt podwodny z okresu międzywojennego i II wojny światowej, jedna z 31 jednostek typu Redoutable. Okręt został zwodowany 10 kwietnia 1929 roku w stoczni Arsenal de Lorient w Lorient, a do służby w Marine nationale wszedł w grudniu 1931 roku. Jednostka pełniła służbę na Atlantyku i Morzu Śródziemnym, a od zawarcia zawieszenia broni między Francją a Niemcami znajdowała się pod kontrolą rządu Vichy. 27 listopada 1942 roku „Henri Poincaré” został samozatopiony w Tulonie. Podniesiony przez Włochów okręt otrzymał oznaczenie FR 118, a po zawarciu przez Włochy zawieszenia broni z aliantami został 9 września 1943 roku przejęty przez Niemców. Jednostka została ponownie zatopiona przez alianckie samoloty 9 września 1944 roku.

Projekt i budowa

„Henri Poincaré” zamówiony został na podstawie programu rozbudowy floty francuskiej z 1925 roku[1][2]. Projekt (o sygnaturze M6[3]) był ulepszeniem pierwszych powojennych francuskich oceanicznych okrętów podwodnych – typu Requin[1]. Poprawie uległa krytykowana w poprzednim typie zbyt mała prędkość osiągana na powierzchni oraz manewrowość[1][4]. Posiadał duży zasięg i silne uzbrojenie; wadą była ciasnota wnętrza, która powodowała trudności w dostępie do zapasów prowiantu i amunicji[4]. Konstruktorem okrętu był inż. Jean-Jacques Roquebert[4].

„Henri Poincaré” zbudowany został w stoczni Arsenal de Lorient[5][2]. Stępkę okrętu położono w 1925 roku[2], został zwodowany 10 kwietnia 1929 roku[5][6], a do służby w Marine nationale przyjęto go w grudniu 1931 roku[3][2]. Jednostka otrzymała numer burtowy Q140[3].

Dane taktyczno–techniczne

„Henri Poincaré” był dużym, oceanicznym okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej[1][4]. Długość całkowita wynosiła 92,3 metra (92 metry między pionami), szerokość 8,2 metra i zanurzenie 4,7 metra[5][7]. Wyporność standardowa w położeniu nawodnym wynosiła 1384 tony (normalna 1570 ton), a w zanurzeniu 2084 tony[5][6][a]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne Sulzer o łącznej mocy 6000 KM[5][8][b]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 2000 KM[4][5][c]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 17 węzłów na powierzchni i 10 węzłów w zanurzeniu[5][9][d]. Zasięg wynosił 10 000 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym (lub 4000 Mm przy prędkości 17 węzłów) oraz 100 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[1][2]. Zbiorniki paliwa mieściły 95 ton oleju napędowego[3][5]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 80 metrów, a czas zanurzenia 45-50 sekund[1][4]. Autonomiczność okrętu wynosiła 30 dób[3][10].

Okręt wyposażony był w siedem wyrzutni torped kalibru 550 mm: cztery na dziobie i jeden potrójny zewnętrzny aparat torpedowy. Prócz tego za kioskiem znajdował się jeden podwójny dwukalibrowy (550 lub 400 mm) aparat torpedowy[3][4]. Na pokładzie było miejsce na 13 torped, w tym 11 kalibru 550 mm i dwie kalibru 400 mm[3][4]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kalibru 100 mm M1925 L/45 oraz zdwojone stanowisko wielkokalibrowych karabinów maszynowych Hotchkiss kalibru 13,2 mm L/76[3][4].

Załoga okrętu składała się z 4 oficerów oraz 57 podoficerów i marynarzy[5][2][e].

Służba

W momencie wybuchu II wojny światowej okręt pełnił służbę na Atlantyku, wchodząc w skład 4. dywizjonu okrętów podwodnych w Casablance[11]. Dowódcą jednostki był w tym okresie kpt. mar. A.F.C. Parent[11]. Na przełomie września i 12 października 1939 roku „Henri Poincaré” patrolował obszar wokół Wysp Kanaryjskich[12]. W czerwcu 1940 roku okręt znajdował się w Bizercie, a jego dowódcą był nadal kpt. mar. A.F.C. Parent[13]. Po zawarciu zawieszenia broni między Francją a Niemcami okręt znalazł się pod kontrolą rządu Vichy (rozbrojony w Tulonie)[14]. 10 kwietnia 1941 roku „Henri Poincaré” opuścił Tulon i w towarzystwie bliźniaczych jednostek „Fresnel” i „Actéon” pokonał Cieśninę Gibraltarską i dotarł 16 kwietnia do Casablanki[15]. 27 listopada 1942 roku, podczas ataku Niemców na Tulon, jednostka została samozatopiona[4][7]. Okręt został później podniesiony przez Włochów i przeholowany do Genui, gdzie otrzymał oznaczenie FR 118[4][16]. Po zawarciu przez Włochy zawieszenia broni z aliantami naprawiana jednostka została 9 września 1943 roku przejęta przez Niemców[16]. Okręt został ponownie zatopiony przez alianckie samoloty dokładnie rok później – 9 września 1944 roku[3][16].

Uwagi

  1. ↑ Parkes 1934 ↓, s. 199 podaje wyporność 1644/2080 ton, zaś Lipiński 1999 ↓, s. 539 i McMurtrie 1941 ↓, s. 192 – 1384/2080 ton.
  2. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 187 podaje, że okręt posiadał cztery silniki Diesla, zaś według Parkes 1934 ↓, s. 199 i McMurtrie 1941 ↓, s. 192 okręt posiadał dodatkowo pomocniczy silnik Diesla o mocy 750 KM.
  3. ↑ Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 75 podaje, że łączna moc silników elektrycznych wynosiła 1000 KM.
  4. ↑ Parkes 1934 ↓, s. 199 podaje, że prędkość na powierzchni wynosiła 18 węzłów, zaś według Lipiński 1999 ↓, s. 539 okręt osiągał na powierzchni 19,5 węzła.
  5. ↑ Parkes 1934 ↓, s. 199 i McMurtrie 1941 ↓, s. 192 podają, że załoga okrętu liczyła 67 osób.

Przypisy

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.