Hsunycterini
| Hsunycterini | |||
| Parlos, Timm, Swier, Zeballos & R.J. Baker, 2014[1] | |||
 Okaz muzealny nektarolota strumieniowego (H. thomasi) ze zbiorów Muzeum Historii Naturalnej w Lejdzie | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię |
Hsunycterini | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Plemię: Hsunycteris Parlos, Timm, Swier, Zeballos & R.J. Baker, 2014 | |||
| Rodzaje i gatunki | |||
| |||
Hsunycterini – monotypowe plemię ssaków z podrodziny nektarolotów (Lonchophyllinae) w obrębie rodziny liścionosowatych (Phyllostomidae).
Rozmieszczenie geograficzne
Plemię obejmuje gatunki występujące w południowej Ameryce Środkowej i Ameryce Południowej[3][4].
Morfologia
Długość ciała (bez ogona) 45–59 mm, długość ogona 4–12 mm, długość ucha 11–18 mm, długość tylnej stopy 7–11 mm, długość przedramienia 29,7–36 mm; masa ciała 5–12 g[4][5].
Systematyka
Plemię i rodzaj zdefiniował w 2014 roku amerykańsko-peruwiański zespół zoologów (Amerykanie Julie A. Parlos, Robert Timm, Vicki J. Swier i Robert James Baker oraz Peruwiańczyk Horacio Zeballos) w publikacji zatytułowanej Ocena zespołów parafiletycznych w obrębie Lonchophyllinae z opisem nowego plemienia i rodzaju[1]. Gatunkiem typowym jest (oryginalne oznaczenie) nektarolot kolumbijski (H. cadenai).
Etymologia
Hsunycteris: Hsu Taochiuh (ang. T.C. Hsu) (1917–2003), chińsko-amerykański biolog molekularny; gr. νυκτερις nukteris, νυκτεριδος nukteridos ‘nietoperz’[6].
Podział systematyczny
Takson wyodrębniony z Lonchophylla[2]. Do plemienia należy jeden rodzaj Hsunycteris wraz z czterema gatunkami[7][5][3][8]:
| Grafika | Gatunek | Autor i rok opisu | Nazwa zwyczajowa[8] | Podgatunki[4][3][5] | Rozmieszczenie geograficzne[4][3][5] | Podstawowe wymiary[4][5][a] | Status IUCN[9] |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Hsunycteris cadenai | (Woodman & Timm, 2006) | nektarolot kolumbijski | gatunek monotypowy | znany z kilku miejsc w zachodniej Kolumbii (Risaralda i Valle del Cauca) i północno-zachodnim Ekwadorze (Esmeraldas); zakres wysokości: do 2400 m n.p.m. | DC: 5,2–5,8 cm DO: 0,7–1 cm DP: 3,1–3,3 cm MC: około 7 g |
DD | |
| Hsunycteris dashe | Velazco, Soto-Centeno, Fleck, Voss & Simmons, 2017 | gatunek monotypowy | endemit Peru: znany tylko z miejsca typowego w międzyrzeczu rzek Javari i Ukajali; zakres wysokości: poniżej 200 m n.p.m. | DC: 4,9–5,7 cm DO: 0,8–1,2 cm DP: 3,5–3,6 cm MC: 9,3–10,2 g |
NE | ||
| Hsunycteris pattoni | (Woodman & Timm, 2006) | gatunek monotypowy | rozproszone stanowiska na Nizinie Amazonki w południowo-wschodniej Kolumbii oraz zachodniej i środkowej Brazylii (Amazonas i Pará), wschodni Ekwador, wschodnie Peru i północno-wschodnia Boliwia; zakres wysokości: do 1000 m n.p.m. | DC: 5,1–5,9 cm DO: 0,5–1 cm DP: 3,1–3,4 cm MC: 5–12 g |
DD | ||
 |
Hsunycteris thomasi | (J.A. Allen, 1904) | nektarolot strumieniowy | gatunek monotypowy | środkowa i wschodnia Panama, Kolumbia, Wenezuela (głównie na południe od rzeki Orinoko), region Gujana, amazońska Brazylia, wschodni Ekwador, wschodnie Peru i Boliwia; zakres wysokości: do 1300 m n.p.m. | DC: 4,5–5,6 cm DO: 0,4–1,1 cm DP: 2,9–3,4 cm MC: 5–10 g |
LC |
Kategorie IUCN: LC – gatunek najmniejszej troski, DD – gatunki o nieokreślonym stopniu zagrożenia; NE – gatunki niepoddane jeszcze ocenie.
Uwagi
- ↑ DC – długość ciała; DO – długość ogona; DP – długość przedramienia; MC – masa ciała
Przypisy
- 1 2 Parlos i in. 2014 ↓, s. 14.
- 1 2 Parlos i in. 2014 ↓, s. 5.
- 1 2 3 4 C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 172. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
- 1 2 3 4 5 S. Solari, R. Medellín, B. Rodríguez-Herrera, V. da Cunha Tavares, G. Garbino, M.A. Camacho, D.T. Saá, B. Lim, J. Arroyo-Cabrales, A. Rodríguez-Durán, E. Dumont, S. Burneo, L.F. A. Urioste, M. Tschapka & D. Espinosa: Family Phyllostomidae (New World Leaf-nosed Bats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 9: Bats. Barcelona: Lynx Edicions, 2019, s. 527–528. ISBN 978-84-16728-19-0. (ang.).
- 1 2 3 4 5 Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 501. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
- ↑ Parlos i in. 2014 ↓, s. 12.
- ↑ C.J. Burgin, J.S. Zijlstra, M.A. Becker, H. Handika, J.M. Alston, J. Widness, S. Liphardt, D.G. Huckaby & N.S. Upham: The ASM Mammal Diversity Database. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 2.0) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2025-04-04]. (ang.).
- 1 2 Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 103. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ Taxonomy: Lonchophylla – Genus. The IUCN Red List of Threatened Species. [dostęp 2025-04-04]. (ang.).
Bibliografia
- J.A. Parlos, R.M. Timm, V.J. Swier, H. Zeballos & R.J. Baker: Evaluation of Paraphyletic Assemblages within Lonchophyllinae, with Description of a New Tribe and Genus. Lubbock, Taxas: Museum of Texas Tech University, 2014, s. 1–23, seria: Occasional Papers, Museum of Texas Tech University, nr 340. ISSN 0149-175X. (ang.).