Ignác Kúnos
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
językoznawca |
| Narodowość |
węgierska |
Ignác Kúnos (ur. 22 września 1860 w Hajdúsámson, zm. 12 stycznia 1945 w Budapeszcie[1]) – węgierski językoznawca. Zajmował się turkologią[1].
Był znawcą tureckiej literatury ludowej i dialektologii tureckiej[2]. Zajmował się zbieraniem tureckich opowieści ludowych[3].
Publikacje (wybór)
- Turkish fairy tales and folk tales. London, 1896.
- Mundarten der Osmanen. Sankt-Petersburg, 1899.
- Schejk Sulejman efendi’s Tscagataj-osmanisches Wörterbuch. Budapest, 1902.
- Türkische Volksmärchen aus Stambul. Leiden, 1905.
- Türkische Volksmärchen aus Ada-kale. Leipzig – New York, 1907.
- Türkisches Volksschauspiel. Leipzig, 1908.
- Turkish fairy tales and folk tales. New York, Dover, 1969.
Przypisy
- 1 2 Kunos, Ignác (1862-1945). Bibliothèque nationale de France. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-11)]. (fr.).
- ↑ Michael L. Miller, European Judaism and Islam: The Contribution of Jewish Orientalists, [w:] Abdelwahab Meddeb, Benjamin Stora (red.), A History of Jewish-Muslim Relations: From the Origins to the Present Day, Princeton: Princeton University Press, 2013, s. 832, DOI: 10.1515/9781400849130-068, ISBN 978-1-4008-4913-0, ISBN 978-0-691-15127-4 (ang.).
- ↑ Forty-Four Turkish Fairy Tales (1913). The Public Domain Review. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-11)]. (ang.).