Ignacy Guniewicz

Ignacy Franciszek Guniewicz pseud. Ksiądz Bażański (ur. 10 maja 1832 w Zawadzie, zm. 25 listopada 1882 w Poznaniu^[1]) – polski kompozytor, dyrygent, pianista i pedagog.

Muzyki uczył się od wczesnej młodości^[2]. W 1848 brał udział w walkach powstania węgierskiego, walczył też w Galicji (w tym celu przerwał studia muzyczne^[1]). Był więziony przez austriackiego zaborcę^[2]. Potem wyjechał do Lwowa, gdzie od 1865 do 1866 był dyrygentem Teatru Lwowskiego (następcą Stanisława Dunieckiego). Grał też na fortepianie oraz nauczał muzyki. W Krakowie (gdzie krótko przebywał) był współtwórcą Towarzystwa Muza, gdzie również pełnił funkcję dyrygenta. Od 1870 do 1872 ponownie działał we Lwowie, m.in. w ukraińskim towarzystwie Ruśka Besida^[1]. Odbywał w tym okresie podróże artystyczne do Pragi (był tu członkiem Umělecké besedy^[1]), Wiednia, Kijowa i Petersburga. W 1873 przeprowadził się do Poznania. W 1875 był tutaj współzałożycielem Towarzystwa Muzycznego, gdzie dyrygował orkiestrą i chórem. Był też dyrektorem tej instytucji. Założył własną szkołę muzyczną, gdzie nauczał gry na fortepianie, skrzypcach, fisharmonii, a także śpiewu i teorii muzyki. W 1883 wydał w Poznaniu, w oficynie F. Malińskiego, Polski śpiewnik ludowy na cztery głosy^[3]. Był przyjacielem m.in. Wincentego Pola i Kornela Ujejskiego^[2].

Do jego kompozycji (tworzonych częściowo pod pseudonimem Ksiądz Bażański^[2]) należały:

• uwertura koncertowa Gdyby orłem być (1862),
• oratorium Niewola babilońska (1867),
• liczne pieśni, m.in. Tęsknoty ułańskie i Ostatnie pożegnanie powstańca,
• utwory fortepianowe – mazurki i polonezy,
• opera Diabeł w Karpatach,
• opera Odsiecz Wiednia,
• operetka Młynarz i kowal^[3].

Był dwukrotnie żonaty. Z pierwszą żoną miał córkę i syna^[2] Mieczysława (śpiewaka i aktora)^[3]. Z drugą żoną nie miał potomstwa^[2].

• Utwory Ignacego Guniewicza w bibliotece Polona