Interkosmos 1
 Makieta satelity Interkosmos 1 | |
| Inne nazwy |
DS-U3-IK s/n 1 |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1969-088A |
| Indeks NORAD |
S04128 |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
260 km |
| Apogeum |
640 km |
| Okres obiegu |
93,3 min |
| Nachylenie |
48,4° |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
14 października 1969 13:19:53[1] UTC |
| Koniec misji |
30 października 1969 |
| Powrót do atmosfery |
2 stycznia 1970 |
| Wymiary | |
| Masa całkowita |
320 kg[2] |
Interkosmos 1 – pierwszy sztuczny satelita Ziemi, inaugurujący serię tzw. sputników słonecznych, wprowadzony na orbitę w ramach programu Interkosmos. Większość satelitów serii Interkosmos miała masę około 320 kg, tylko Interkosmos 6 miał prawdopodobnie masę około 5500 kg[3].
Był to program satelitów naukowo-badawczych wysyłanych w przestrzeń kosmiczną przez państwa socjalistyczne w ramach współpracy w dziedzinie badań i wykorzystania przestrzeni kosmicznej dla celów pokojowych w ramach organizacji INTERKOSMOS. Rakiety, wyrzutnie i satelity dostarczane były przez Związek Radziecki, natomiast aparatura badawcza częściowo budowana była w pozostałych państwach socjalistycznych. Również specjaliści państw socjalistycznych uczestniczyli przy montażu urządzeń na pokładzie satelity, przygotowaniach do startu i kierowaniu lotem satelity[4].
Misja
Satelita był przeznaczony do badań nadfioletowego i rentgenowskiego promieniowania Słońca i wpływu tych promieniowań na najwyższe warstwy atmosfery Ziemi[4]. Ubocznym punktem programu badań podczas tego eksperymentu było przeprowadzenie pomiarów gęstości i zapylenia atmosfery na wysokości 60-120 km nad powierzchnią Ziemi[5]. Aparatura pomiarowa została zbudowana w ZSRR, NRD i Czechosłowacji. Specjaliści z tych krajów uczestniczyli przy montażu i badaniach urządzeń na satelicie, przy przygotowaniach do startu i w grupie kierującej lotem satelity[4].
Przebieg misji
Start nastąpił 14 października 1969 roku z kosmodromu Kapustin Jar[2]. Perygeum orbity satelity znajdowało się na wysokości 260 km, apogeum 640 km, czas trwania jednego okrążenia to 93,3 minuty, a nachylenie płaszczyzny orbity 48,4 stopnia. Obserwacje satelitarne były uzupełnione skoordynowanym w ramach Interkosmosu programem badawczym, realizowanym przez stacje naziemne w Bułgarii, Czechosłowacji, na Węgrzech, NRD, Polsce, Rumunii i ZSRR[6]. Polski wkład do tego eksperymentu stanowiły: obserwacja satelity i odbiór z niego sygnałów radiowych. Aparatura satelity działała do 30 października 1969 roku, a satelita istniał do 2 stycznia 1970 roku[3].
Przypisy
- 1 2 Jonathan McDowell: Launchlog. [w:] Jonathan's Space Home Page [on-line]. [dostęp 2014-11-07]. (ang.).
- 1 2 Antonín Vítek: 1969-088A – Interkosmos 1. [w:] Space40 [on-line]. 2004. [dostęp 2014-11-07]. (cz.).
- 1 2 Andrzej Marks: Polak w kosmosie. Warszawa: Książka i Wiedza, 1978, s. 100-102.
- 1 2 3 Edmund Staniewski, Ryszard Pawlikowski: 15 lat podboju kosmosu 1957-1972. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1974, s. 160.
- ↑ Emil Bil, Jerzy Rakowski: Polak melduje z Kosmosu. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1978, s. 176-177.
- ↑ Praca zbiorowa: Kosmonautyka. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1971, s. 97.
Linki zewnętrzne
- Zdjęcie satelity Interkosmos 1 na stronie Gunter's Space Page (ang.)
- Mark Wade: DS-U3-IK. [w:] Encyclopedia Astronautica [on-line]. [dostęp 2014-11-07]. (ang.).