Isiora
Isiora – polski herb szlachecki, odmiana herbu Krucini.
Opis herbu
Opis z wykorzystaniem klasycznych zasad blazonowania, według ilustracji Tadeusza Gajla[1]:
W polu czerwonym dzielonym w słup z prawej skrzydło sępie czarne z lewo, z lewej krzyż złoty pod takąż gwiazdą. Klejnot nad hełmem w koronie skrzydło jak w godle. Labry czerwone, podbite złotem.
Najwcześniejsze wzmianki
Herb notuje jako herb własny Iszorów pod hasłem Kruczyn Wojciech Wijuk Kojałowicz w Compendium z 1650 roku[2] oraz pod nazwą Iszora w Nomenclatorze z 1656 roku[3].
Kasper Niesiecki w swojej pracy z 1738 roku podaje informację, że herbem tym posługiwała się notowana na przełomie XVI i XVII wieku na Litwie rodzina Isiora[4].
Piotr Nałęcz-Małachowski w Zbiorze nazwisk szlachty z 1790 roku zamieścił opis herbu tożsamy opisem Niesieckiego, poza jednym szczegółem – nad skrzydłem w klejnocie miała znajdować się gwiazda[5].
Juliusz Karol Ostrowski w swojej pracy z lat 1897-1906 opis i wygląd herbu przytoczył za Niesieckim, przy czym nie stwierdził, że skrzydło jest sępie. Podał także, że jest to odmiana herbu Krucini[6].
Z herbem Isiora w 1802 roku szlachectwo w guberni wołyńskiej potwierdził Józef Iskierski[7].
Członkowie rodziny: Józef, syn Józefa z synami Kazimierzem, Stanisławem, Stefanem i Janem wylegitymowali się w Rosji w 1841 i 1845 roku jako Iszora i zostali zapisani do ksiąg szlachty guberni wileńskiej[8].
W roku 1852 z herbem Isiora wylegitymował się w Królestwie Polskim Józef Bujakiewicz, syn Michała[9].
Teodor Chrząński w Tablicach odmian herbowych z 1909 roku odmalował krzyż jako kawalerski[10].
Za Ostrowskim swoje ilustracje stworzył Tadeusz Gajl[1].
Herbowni
Tadeusz Gajl podaje następujące rodziny herbownych:
Bujakiewicz, Isiora, Iskierski, Iszora, Iziera.
Oprócz nazwiska Isiora i jego oboczności (Iszora, Iziera), lista zawiera nazwiska Bujakiewicz i Iskierski, czyli rodzin, które wylegitymowały się ze szlachectwa z herbem Isiora w XIX wieku[7][9].
Przypisy
- 1 2 Tadeusz Gajl: Herby szlachty Polski. Od średniowiecza do 1918 roku. Brzezia Łąka: Poligraf, 2023, s. 117. ISBN 978-83-8308-093-2.
- ↑ Wojciech Wijuk Kojałowicz: Ks. Wojciecha Wijuka Kojałowicza herbarz rycerstwa W. X. Litewskiego tak zwany Compendium czyli O klejnotach albo herbach, których familie stanu rycerskiego w prowincyach Wielkiego Xięstwa Litewskiego zażywają. Kraków: Wydawnictwo "Herolda Polskiego", 1897, s. 114.
- ↑ Wojciech Wijuk Kojałowicz: Ks. Wojciecha Wiiuka Kojałowicza herbarz szlachty Wielkiego Księstwa Litewskiego zwany Nomenclator. Kraków: Wydawnictwo "Herolda Polskiego", 1905, s. 263.
- ↑ Kasper Niesiecki: Korona Polska przy Złotey Wolnosci Starożytnemi Rycerstwa Polskiego y Wielkiego Xięstwa Litewskiego Kleynotami Naywyższymi Honorami Heroicznym Męstwem y odwagą, Wytworną Nauką a naypierwey Cnotą, nauką Pobożnością y Swiątobliwością Ozdobiona (...). T. 2. Lwów: 1738, s. 445-446.
- ↑ Piotr Małachowski: Zbiór nazwisk szlachty z opisem herbów własnych familiom zostaiącym w Krolestwie Polskim, i Wielkim Xięstwie Litewskim / przez Piotra Nałęcza Małachowskiego ułożony, poprawiony, pomnożony i powtórnie do druku podany. Lublin: Drukarnia JKMci u XX Trynitarzy, 1805, s. 636.
- ↑ Juliusz Karol Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. Cz. 2: Opisy herbów. Warszawa: Główny skład księgarnia antykwarska B. Bolcewicza, 1906, s. 119.
- 1 2 Iskierski herbu Isiora. archiwum.szlachta.com.pl. [dostęp 2025-01-02].
- ↑ Seweryn Uruski: Rodzina. Herbarz szlachty polskiej. T. 5: "Grof-Jarz". Warszawa: Gebethner i Wolff, 1908, s. 267.
- 1 2 Seweryn Uruski: Rodzina. Herbarz szlachty polskiej. T. 2: "Bron-Czeko". Warszawa: Gebethner i Wolff, 1905, s. 67.
- ↑ Teodor Chrząński: Tablice odmian herbowych. Warszawa: Juliusz Karol Ostrowski, 1909, s. tabl. VII.
Linki zewnętrzne
- Herb Isiora z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla
| Herby | |
|---|---|
| Elementy herbu | |
| Oznaki godności | |
| Inne | |
| Działy heraldyki |
