István Kniezsa
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
językoznawca |
| Narodowość |
węgierska |
István Kniezsa (ur. 1 grudnia 1898 w Trzcianie, zm. 15 marca 1965 w Budapeszcie[1]) – węgierski językoznawca, specjalista w dziedzinie onomastyki[2].
Życiorys
Studiował slawistykę i hungarystykę na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Budapeszteńskiego (studia ukończył w 1924 r.). W latach 1928–1930 przebywał na pobycie studyjnym w Berlinie, w latach 1930–1931, 1934–1935 zaś w Krakowie. W 1940 r. został zatrudniony na uniwersytecie w Klużu; od 1941 r. był związany z Uniwersytetem Budapeszteńskim[1].
Od 1939 r. członek korespondent, od 1947 r. członek zwyczajny Węgierskiej Akademii Nauk[1].
W swojej działalności badawczej zajmował się rozwojem ortografii węgierskiej, slawizmami w języku węgierskim, nazwami własnymi pochodzenia słowiańskiego i rumuńskiego na terytorium Węgier, nazwiskami węgierskimi i słowackimi oraz historią spółgłosek palatalnych i jugoslawizmów w języku słowackim[1].
Wybrana twórczość
- A magyar helyesírás a tatárjárásig (1928)
- A szlávok (1932)
- Pseudorumänen in Pannonien und in den Nordkarpathen (1936)
- Magyarország népei a XI. században (1938)
- Erdély víznevei (1942)
- A magyar helyesírás története (1952)
- A magyar és szlovák családnevek rendszere (1965)
Przypisy
- 1 2 3 4 Jozef Mistrík i inni, Encyklopédia jazykovedy, Bratislava: Obzor, 1993, s. 238, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).
- ↑ Béla Kálmán, The World of Names: A Study in Hungarian Onomatology, Budapest: Akadémiai Kiadó, 1978, s. 164, ISBN 978-963-05-1399-9, OCLC 4664303 (ang.).