Język kimaghima
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
3 tys. (1987) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | kig | ||
| IETF | kig | ||
| Glottolog | kima1246 | ||
| Ethnologue | kig | ||
| WALS | kim | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język kimaghima (in. kimagima[1], kimaam, kimaama, kimaghama[2], kimaghana[3]) – język papuaski z grupy kolopom, używany na wyspie Kolopom (Frederik Hendrik) w prowincji Papua w Indonezji[4]. Według danych z 1987 roku posługuje się nim 3 tys. osób[3].
Jego użytkownicy zamieszkują północno-wschodnie i południowo-zachodnie obszary wyspy[2][5]. Jest wykorzystywany w sferze kontaktów domowych. Uchodzi za zagrożony wymarciem[3].
Zidentyfikowano dwa dialekty (północno-wschodni i południowo-zachodni)[2].
Według danych Peta Bahasa obszar tego języka obejmuje wsie: Turiram, Kiworo, Eoner, Mambun, Auri, Teri (dystrykt Kimaam, kabupaten Merauke)[1]. W 1949 r. do jego terytorium zaliczono miejscowości: Jaové, Wébu, Kivaru, Waniè, Térö, Kàroa, Tjìghaé, Tjàvudo, Bàmu, Wanggambön, Kàwe (na północnym wschodzie) oraz Kàrada, Sàbon i Tor (na południowym zachodzie)[2].
Występuje w nim szóstkowy system liczbowy, podobnie jak w ndom[6]. Kimaghima jest typologicznie bliski językowi riantana[4].
Wczesne dane nt. języków wyspy (w tym kimaghima) zebrał misjonarz P. Drabbe, autor artykułu z 1949 r.[7] Dostępne materiały dot. kimaghima mają przede wszystkim charakter leksykalny[2].
Przypisy
- 1 2 Bahasa Kimagima. [w:] Peta Bahasa [on-line]. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan. [dostęp 2024-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-09-02)]. (indonez.).
- 1 2 3 4 5 Timothy Usher: Kimaghama. [w:] NewGuineaWorld [on-line]. Linguistik Zentrum Zürich, Universität Zürich. [dostęp 2024-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-09-02)]. (ang.).
- 1 2 3 M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Kimaghima, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2022-05-16] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-25] (ang.).
- 1 2 Evans i in. 2018 ↓, s. 663.
- ↑ Drabbe 1949 ↓, s. 1.
- ↑ Kimaghima / Kimaghama. Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology. [dostęp 2024-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-09-02)]. (ang.).
- ↑ Drabbe 1949 ↓.
Bibliografia
- Nicholas Evans i inni, The languages of Southern New Guinea, [w:] Bill Palmer (red.), The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide, Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018 (The World of Linguistics 4), s. 641–774, DOI: 10.1515/9783110295252-006, ISBN 978-3-11-029525-2, ISBN 978-3-11-028642-7, OCLC 1041880153 (ang.).
- Petrus Drabbe, Bijzonderheden uit de talen van Frederik-Hendrik-Eiland: Kimaghama, Ndom en Riantana, „Bijdragen tot de Taal-, Land- en Volkenkunde”, 105 (1), 1949, s. 1–24, DOI: 10.1163/22134379-90002486, ISSN 0006-2294, OCLC 5170331619, JSTOR: 27859619 (niderl.).