Język malajski centralny
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
1,6 mln (2000)[1] | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | pse | ||
| IETF | pse | ||
| Glottolog | cent2053 | ||
| Ethnologue | pse | ||
| Występowanie | |||
 | |||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język malajski centralny (indonez. bahasa Melayu Tengah, z niderl. Midden-Maleisch[2]; ang. Central Malay, South Barisan Malay[3]) – język austronezyjski używany w prowincjach Bengkulu, Lampung i Sumatra Południowa w Indonezji[1][3]. Według danych z 2000 roku posługuje się nim blisko 1,6 mln osób[1].
Według Ethnologue (wyd. 22, 2019) pojęcie to obejmuje następujące odmiany językowe: serawai, bengkulu, semenda, lintang, benakat, kisam, pasemah[a], kikim, lematang ulu, ogan, enim, rambang[1]. J. McDowell i K. Anderbeck (2020) pod pojęcie South Barisan Malay włączają dwie grupy dialektów: ogan, enim, rambang (Oganic) oraz bengkulu, lintang, besemah (wraz z kikim i kisam), lematang ulu, benakat, semenda, serawai, kaur i pekal (Highland)[4].
Region charakteryzuje się złożoną sytuacją językową, gdzie nierzadko brak wspólnej identyfikacji etnolingwistycznej, wyrażanej poprzez wspólne nazwy języka (nawet jeśli odmiany poszczególnych miejscowości są wzajemnie zrozumiałe). Często tożsamość językowa jest powiązana z podziałami etnicznymi, społecznościami wiejskimi i cechami lokalizacji geograficznej (jak rzeki)[5]. Terminy takie jak Central Malay (Midden-Maleisch) i (nowszy) South Barisan Malay, określające odmiany malajskiego z rejonu gór Barisan, pochodzą z literatury holenderskiej i anglojęzycznej[3].
Malajski centralny należy do grupy języków malajskich, według klasyfikacji Ethnologue stanowi część tzw. makrojęzyka malajskiego[1]. Może być także klasyfikowany jako wariant języka malajskiego[2].
W użyciu są też języki indonezyjski i musi. W sferze edukacyjnej i religijnej preferowany jest język narodowy[1]. Do zapisu tego języka stosuje się alfabet łaciński, aczkolwiek w ograniczonym zakresie[1].
Uwagi
- ↑ Dialekt zwany także besemah (Grimes 2003 ↓, s. 2:549; McDowell i Anderbeck 2020 ↓, s. 10) lub basemah (Muhadjir 2011 ↓, s. 286).
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Malay, Central, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2021-08-20] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- 1 2 Misliani 2017 ↓, s. 24.
- 1 2 3 McDowell i Anderbeck 2020 ↓, s. 10.
- ↑ McDowell i Anderbeck 2020 ↓, s. 12–13, 20–25.
- ↑ McDowell i Anderbeck 2020 ↓, s. 5.
Bibliografia
- Barbara Grimes, Malayic languages, [w:] William Frawley (red.), International Encyclopedia of Linguistics: 4-Volume Set, wyd. 2, Oxford: Oxford University Press, USA, 2003, s. 2:547–550, DOI: 10.1093/acref/9780195139778.001.0001, ISBN 978-0-19-513977-8, OCLC 51478240 [dostęp 2024-02-27] (ang.).
- Jonathan McDowell, Karl Anderbeck, The Malay Lects of Southern Sumatra, Paul Sidwell (red.), Honolulu: University of Hawaiʻi Press, 2020 (JSEALS Special Publication 7), OCLC 8894504428 [dostęp 2024-02-27] (ang.).
- Lisa Misliani, Variasi Aksara Lampung Lama pada Tiga Naskah Kuno Beraksara Lampung, [w:] Dewaki Kramadibrata (red.), Aksara, Naskah, dan Budaya Nusantara, Sukasari, Tangerang: Indigo Media, 2017, s. 21–44, ISBN 978-602-74720-6-8, OCLC 1089230932 [dostęp 2021-08-20] (indonez.).
- Muhadjir, Arah Perkembangan Bahasa Indonesia, [w:] Riris K. Toha-Sarumpaet (red.), Ilmu Pengetahuan Budaya dan Tanggung Jawabnya: Analekta Pemikiran Guru Besar FIB UI, Jakarta: Penerbit Universitas Indonesia, 2011, s. 281–302, ISBN 978-979-456-468-4, OCLC 780414987 (indonez.).