Język pyu (papuaski)
| Obszar |
prowincja Sandaun (Papua-Nowa Gwinea), Papua (Indonezja) | ||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
250 (2012)[1] | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
|
Język izolowany (nienależący do żadnej rodziny językowej) | |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | pby | ||
| IETF | pby | ||
| Glottolog | pyuu1245 | ||
| Ethnologue | pby | ||
| BPS | 1105 2 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język pyu, także ineisine – język papuaski używany w prowincji Sandaun w Papui-Nowej Gwinei[1] oraz w prowincji Papua w Indonezji, przez grupę etniczną Pyu[2]. Według danych z 2012 roku posługuje się nim 250 osób[1].
Dane z 1992 r. sugerują, że jest zagrożony wymarciem; już wtedy najmłodsze pokolenie preferowało tok pisin. Osoby w wieku 30 lat i powyżej znały także język abau[3][4]. Według Ethnologue w użyciu są również języki indonezyjski i kimki[1].
Jest słabo opisany, jego dokumentacja ogranicza się do list słownictwa. Materiały leksykalne nie wskazują na pokrewieństwo pyu z sąsiednimi językami[3][4]. Próbowano łączyć go z językami kwomtari, ale klasyfikacja ta ma charakter próbny (związek z kwomtari sugerują jedynie formy zaimków, przy czym istnienie rodziny kwomtari jako grupy genetycznej również jest niepewne)[5]. Publikacje Ethnologue (wyd. 22) i Glottolog (2.2, 4.6) rozpatrują go jako język izolowany[1][6][7].
Przypisy
- 1 2 3 4 5 David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Pyu, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ Zulyani Hidayah, Ensiklopedi Suku Bangsa di Indonesia, wyd. 2, Jakarta: Yayasan Pustaka Obor Indonesia, 2015, s. 316, ISBN 978-979-461-929-2, OCLC 913647590 [dostęp 2022-08-02] (indonez.).
- 1 2 Hammarström 2018 ↓, s. 301.
- 1 2 Hammarström 2010 ↓, s. 191.
- ↑ Foley 2018 ↓, s. 352.
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Pyu. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-25)]. (ang.).
- ↑ Sebastian Nordhoff, Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath: Pyu. Glottolog 2.2. [dostęp 2014-03-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-26)]. (ang.).
Bibliografia
- William A. Foley, The Languages of the Sepik-Ramu Basin and Environs, [w:] Bill Palmer (red.), The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide, Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018 (The World of Linguistics 4), s. 197–432, DOI: 10.1515/9783110295252-003, ISBN 978-3-11-029525-2, ISBN 978-3-11-028642-7, OCLC 1041880153 [dostęp 2022-08-25] (ang.).
- Harald Hammarström, The status of the least documented language families in the world, „Language Documentation & Conservation”, 4, 2010, s. 177–212, ISSN 1934-5275, OCLC 1443207034 [dostęp 2024-09-01] (ang.).
- Harald Hammarström, Language isolates in the New Guinea region, [w:] Lyle Campbell (red.), Language Isolates, Abingdon–New York: Routledge, 2018 (Routledge Language Family Series), s. 287–322, DOI: 10.4324/9781315750026-11, ISBN 978-1-315-75002-6, ISBN 978-1-138-82105-7, ISBN 978-1-317-61091-5, OCLC 1000447105 (ang.).