Język samarokena
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
400 (2002) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | tmj | ||
| IETF | tmj | ||
| Glottolog | sama1240 | ||
| Ethnologue | tmj | ||
| BPS | 0995 6 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język samarokena (a. samarkena), także: tamaya (a. tamaja), karfasia – język papuaski używany w prowincji Papua w Indonezji (kabupateny Mamberamo Raya i Sarmi)[1], przez członków ludu Samarokena[2]. W 2002 r. oszacowano, że społeczność jego użytkowników liczy 400 osób[3][4].
Ludność Samarokena zamieszkuje cztery wsie: Karfasia (na wybrzeżu), Samarokena, Maniva i Murara (w głębi wyspy)[3]. Nie występują większe różnice dialektalne[3][5]. Jest blisko spokrewniony z językiem airoran[6].
Pod koniec lat 90. XX w. odnotowano, że pozostaje w powszechnym użyciu, wśród różnych grup wiekowych[7]. Środkiem komunikacji międzyetnicznej jest malajski papuaski[8], a wiele osób ma też znajomość języka isirawa[9] oraz innych języków (airoran, a w mniejszym stopniu kwerba)[10]. Język indonezyjski, choć wykorzystywany w edukacji, nie jest powszechnie używany ani rozumiany w całym regionie[11].
Nie został dobrze opisany, dostępne są jedynie ograniczone dane leksykalne[12][13]. Nie wykształcił piśmiennictwa[1].
Przypisy
- 1 2 David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Samarokena, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ M. Junus Melalatoa, Ensiklopedi Suku Bangsa di Indonesia Jilid L–Z, Jakarta: Direktorat Jenderal Kebudayaan, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1995, s. 730, OCLC 1027453789 [dostęp 2022-08-19] (indonez.).
- 1 2 3 Timothy Usher: Samarokena. NewGuineaWorld. [dostęp 2022-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-19)]. (ang.).
- ↑ Clouse, Donohue i Ma 2002 ↓, s. 5.
- ↑ Clouse, Donohue i Ma 2002 ↓, s. 15.
- ↑ Foley 2018 ↓, s. 483.
- ↑ Clouse, Donohue i Ma 2002 ↓, s. 16.
- ↑ Clouse, Donohue i Ma 2002 ↓, s. 15–16.
- ↑ Clouse, Donohue i Ma 2002 ↓, s. 17.
- ↑ William Bright (red.), International Encyclopedia of Linguistics, wyd. 2, t. 1, New York: Oxford University Press, 1992, s. 338, ISBN 0-19-505196-3, OCLC 311490583 (ang.).
- ↑ Clouse, Donohue i Ma 2002 ↓, s. 10, 16.
- ↑ Angela Kluge, A grammar of Papuan Malay, Berlin: Language Science Press, 2017 (Studies in Diversity Linguistics 11), s. 13, DOI: 10.5281/zenodo.376415, ISBN 978-3-944675-86-2, OCLC 1030818290 (ang.).
- ↑ Foley 2018 ↓, s. 484.
Bibliografia
- Duane Clouse, Mark Donohue, Felix Ma, Survey report of the north coast of Irian Jaya, Dallas: SIL International, 2002 (SIL Electronic Survey Reports 2002-078), OCLC 896423494 [dostęp 2023-05-12] (ang.).
- William A. Foley, The languages of Northwest New Guinea, [w:] Bill Palmer (red.), The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide, Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018 (The World of Linguistics 4), s. 433–568, DOI: 10.1515/9783110295252-004, ISBN 978-3-11-029525-2, ISBN 978-3-11-028642-7, OCLC 1041880153 (ang.).