Język sika
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
175 tys. (1995) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | ski | ||
| IETF | ski | ||
| Glottolog | sika1262 | ||
| Ethnologue | ski | ||
| BPS | 0149 5, 0187 5 | ||
| WALS | sik | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język sika, także sikka[1][2][3] (Sara Sikka)[4] – język austronezyjski używany w indonezyjskiej prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie, we wschodniej części wyspy Flores, pomiędzy obszarami języków li’o i lamaholot[5]. Posługuje się nim grupa etniczna Sika[6]. Według danych z 1995 roku miał wówczas 175 tys. użytkowników[5].
Wykazuje duże zróżnicowanie wewnętrznojęzykowe[5], cechy jego dialektów nie zostały jednak dobrze zbadane[4]. Wyróżnia się trzy dialekty: sara krowe, sikka natar (kangaé), tana ai (ata tana 'ai, sara tana 'ai)[4][5]. Dialekt sikka natar uchodzi za najbardziej prestiżowy, a dialekt tana ai pełni dodatkowo funkcję języka rytualnego[7].
Nazwa „sika” dominuje w nowszej literaturze lingwistycznej. Forma pisowni „sikka” pochodzi z okresu kolonialnego; zachowała się w dokumentach i podziale administracyjnym[8].
Podobnie jak wiele innych języków wschodniej Indonezji wykazuje cechy substratu papuaskiego (nieaustronezyjskiego). Według jednej z propozycji stanowi pochodną hipotetycznego języka kreolskiego powstałego na skutek napływu języków austronezyjskich do wschodniej Indonezji, która była zasiedlona przez grupy przedaustronezyjskie[9].
Jest blisko spokrewniony z językami lamaholot i kedang[10][11]. Nie jest natomiast zbyt bliski językowi manggarai z zachodniej części wyspy[12].
Został udokumentowany w literaturze; od XIX w. powstał zasób publikacji opisujących aspekty tego języka, częściowo sporządzonych przez misjonarzy. Pewne krótkie listy słownictwa, które opracował L.F. Calon, ukazały się pod koniec XIX w.[13] W 1931 r. misjonarz P. Arndt wydał niemieckojęzyczny opis jego gramatyki (Grammatik der Sika-Sprache)[14]. Jest to najstarsze całościowe opracowanie poświęcone językowi sika[15]. Nowsze materiały to m.in. opis struktury Struktur bahasa Sikka (1986)[3] oraz słownik Kamus Sara Sikka Bahasa Indonesia (1998)[16].
Przypisy
- ↑ Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 86, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 [zarchiwizowane] (pol.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Sika. Glottolog 4.6. [dostęp 2024-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-08-30)]. (ang.).
- 1 2 I Ketut Darma Laksana i inni, Struktur bahasa Sikka, Jakarta: Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1986, OCLC 567941357 [dostęp 2025-01-29] (indonez.).
- 1 2 3 Lewis i Grimes 1995 ↓, s. 601.
- 1 2 3 4 M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Sika, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-02-24] [zarchiwizowane z adresu 2016-12-01] (ang.).
- ↑ A.A. Biernowa, Sikka, [w:] Walerij Aleksandrowicz Tiszkow (red.), Narody i rieligii mira: encykłopiedija, Moskwa: Bolszaja rossijskaja encykłopiedija, 1998, s. 481–482, ISBN 978-5-85270-155-8, OCLC 40821169 [dostęp 2025-01-26] (ros.).
- ↑ Lewis i Grimes 1995 ↓, s. 601–602.
- ↑ Fricke 2019 ↓, przyp. 3, s. 156.
- ↑ Gil 2015 ↓, s. 334.
- ↑ Inyo Yos Fernandez, Relasi historis kekerabatan bahasa Flores: kajian linguistik historis komparatif terhadap sembilan bahasa di Flores, Ende: Nusa Indah, 1996, s. 25, ISBN 979-429-080-7, OCLC 36131002 (indonez.).
- ↑ Naonori Nagaya, The Lamaholot Language of Eastern Indonesia, Rice University, 2012, s. 8, OCLC 1031100272 [dostęp 2023-04-10] (ang.).
- ↑ Koentjaraningrat, Kebinekaan suku bangsa dan kebudayaan Indonesia, Jakarta: Penerbit Universitas Terbuka, 2000, s. 6, ISBN 979-602-819-0, OCLC 64095590 (indonez.).
- ↑ Lewis i Grimes 1995 ↓, s. 603.
- ↑ Paul Arndt, Grammatik der Sika-Sprache, Ende: Arnoldus, 1931, OCLC 22530761 [dostęp 2023-11-13] (niem.).
- ↑ Fricke 2019 ↓, s. 156.
- ↑ M. Mandalangi Pareira, E. Douglas Lewis, Kamus Sara Sikka Bahasa Indonesia, Ende: Nusa Indah, 1998, ISBN 979-429-070-X, OCLC 43092474 (indonez.).
Bibliografia
- Hanna Fricke, Traces of Language Contact: The Flores-Lembata Languages in Eastern Indonesia, Amsterdam: LOT, 2019 (LOT Dissertation Series 544), ISBN 978-94-6093-329-5, OCLC 1128829936 [dostęp 2024-08-31] (ang.).
- David Gil, The Mekong-Mamberamo linguistic area, [w:] N.J. Enfield, Bernard Comrie (red.), Languages of Mainland Southeast Asia: The State of the Art, Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2015 (Pacific Linguistics 649), s. 266–355, DOI: 10.1515/9781501501685, ISBN 978-1-5015-0168-5, OCLC 909907686 [dostęp 2022-08-31] (ang.).
- E.D. Lewis, Charles E. Grimes, Sika, [w:] Darrell T. Tryon (red.), Comparative Austronesian Dictionary: An Introduction to Austronesian Studies, Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1995 (Trends in Linguistics. Documentation 10), s. 601–610, DOI: 10.1515/9783110884012.1.601, ISBN 978-3-11-088401-2, OCLC 868970232 (ang.).