Jan Damascen Lubieniecki
 | ||
| ||
| Data urodzenia |
ok. 1651 | |
|---|---|---|
| Data śmierci | ||
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia |
23 stycznia 1711 | |
| Sakra biskupia |
1711 | |
| Data konsekracji |
1711 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Jan Damascen Lubieniecki herbu Rola (ur. ok. 1651, zm. 1714 w Wohyniu) – polski duchowny katolicki, biskup bakowski, dominikanin.
Życiorys
W 1667 wstąpił do zakonu dominikanów, śluby zakonne złożył 7 października 1668. Kształcił się w Warszawie i Krakowie. W latach 1671–1686 wykładał filozofię tomistyczną w Lyonie. Po powrocie został kaznodzieją nadwornym króla Polski Jana III Sobieskiego. W latach 1689–1690 był przeorem klasztoru dominikanów w Sieradzu i w 1691 w Brześciu Kujawskim. Uzyskał doktorat teologii i został dwukrotnie przeorem klasztoru w Warszawie (od 10 grudnia 1691 do 1694 i od 22 marca 1708 do 1711)[1]. W 1700 mianowany profesorem w Collegium sopra Minerva w Rzymie. W 1704 na kapitule w Łańcucie wybrany prowincjałem dominikanów. Mianowany prokuratorem komisji papieskiej do beatyfikacji Czesława Odrowąża.
Przedstawiony na wakujące biskupstwo bakowskie, otrzymał nominację papieską 23 stycznia 1711, przyjmując sakrę biskupią w Rzymie. Rezydował w Polsce osobiście podejmując wizytację parafii na terenie swojej diecezji w 1714[2].
Przypisy
- ↑ Julian Bartoszewicz: Kościoły Warszawskie rzymsko-katolickie opisane pod względem historycznym, Warszawa 1855 str. 171–201
- ↑ Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła Katolickiego w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000