Jan Zachodny

Jan Ludwik Zachodny
Ilustracja
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

12 maja 1895
Lwów

Data i miejsce śmierci

24 kwietnia 1969
Kraków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1939

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

5 pułk piechoty
55 pułk piechoty
Centrum Wyszkolenia Piechoty
2 Pułk KOP „Karpaty”

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Jan Ludwik Zachodny (ur. 12 maja 1895 we Lwowie, zm. 24 kwietnia 1969 w Krakowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari

Życiorys

Syn Marcina i Aleksandry z domu Pietkiewicz[1]. Od 5 września 1913 był członkiem Związku Strzeleckiego. W 1914 we Lwowie uczęszczał do szkoły realnej, a w tym samym roku, 8 sierpnia wstąpił do Legionów Polskich w których otrzymał przydział do 2 kompanii w 5 baonie[2] I Brygady Legionów Polskich[3]. 26 listopada 1914 został ranny pod Limanową[4] i był leczony w szpitalu wojennym w Wiedniu do 28 lutego 1915[3]. Tam też uzyskał świadectwo dojrzałości[3]. 1 marca 1915, jako plutonowy, został przeniesiony do 5 baonu w 5 pułku piechoty[3]. Walcząc o Polską Górę osłaniał z baonem oddziały polskie, które były w odwrocie, a mającą zapobiec ich oskrzydleniu. Za czyn ten odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[5]. 2 października 1916 awansował na stopień sierżanta[3]. 18 sierpnia 1917 został wcielony w szeregi armii austriackiej[2].

1 listopada 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego w którym został wcielony do 15 pułku piechoty Legionów. 20 listopada 1918 otrzymał awans na stopień podporucznika. Z pułkiem walczył w obronie Lwowa oraz do czerwca 1919 na terenie Małopolski Wschodniej[2]. W szeregach pułku bił się podczas wojny polsko-bolszewickiej. W grudniu 1921 został przeniesiony do 55 pułku piechoty. 21 lutego 1928 otrzymał awans na stopień majora, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 36. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W 1933 został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Piechoty znajdującego się w Rembertowie[2]. Od 1935 pełnił służbę w 19 pułku piechoty, a w roku następnym po awansowaniu na stopień podpułkownika w 5 pułku piechoty Legionów. W lipcu 1939 został wyznaczony na dowódcę 2 pułku KOP „Karpaty” stacjonującego w Dukli[2]. Podczas kampanii wrześniowej 1939 walczył z pułkiem w strukturach Armii „Karpaty”. Został internowany na Węgrzech. Po zakończeniu wojny podjął pracę w Krakowie, gdzie zmarł i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim[2].

Był żonaty z Ludwiką Brodzisz i mieli córkę Krystynę, ur. 1 grudnia 1920[2][4].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 4 Kolekcja ↓, s. 1.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Polak 1993 ↓, s. 237.
  3. 1 2 3 4 5 Kolekcja ↓, s. 4.
  4. 1 2 Kolekcja ↓, s. 2.
  5. ↑ Bąbiński 1929 ↓, s. 83.
  6. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty., obc.opole.pl, Warszawa, 5 czerwca 1935, s. 22 [dostęp 2025-05-27] (pol.).
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 22.
  8. ↑ Wykaz odznaczonych orderem wojskowym „Virtuti Militari“ V kl. oficerów i szeregowych z b. 5-go pułku piechoty Legjonów Polskich., „Żołnierz Polski” (29 (308)), zbrojownia.cbw.wp.mil.pl, 16 lipca 1922, s. 18 [dostęp 2025-05-27] (pol.).
  9. ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  10. ↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  11. 1 2 Kolekcja ↓, s. 3.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.