Janusz Hrynkiewicz
 | |
| Data i miejsce urodzenia |
15 sierpnia 1924 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 kwietnia 1988 |
| Minister przemysłu maszynowego | |
| Okres |
od 25 listopada 1967 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister przemysłu ciężkiego | |
| Okres |
od 25 czerwca 1965 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Janusz Hrynkiewicz-Sudnik[1] (ur. 15 sierpnia 1924 w Ciechocinku, zm. 22 kwietnia 1988) – polski magister inżynier łączności i polityk. Minister przemysłu ciężkiego (1965–1967) oraz minister przemysłu maszynowego (1967–1970).
Życiorys
Syn Kazimierza i Eweliny. W 1962 uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera łączności na Politechnice Gdańskiej, w której od 1948 do 1950 był młodszym asystentem. Ponadto był członkiem Bratniej Pomocy, wiceprezes, następnie był wiceprezesem Komitetu Koordynacyjnego Federacji Polskich Organizacji Studenckich PG (1948–1950). W 1950 roku wiceprezes Zrzeszenia Studentów Polskich w Gdańsku i członek Rady Naczelnej ZSP w Warszawie. W 1941 aresztowany przez Gestapo, po czym do kwietnia 1945 był więziony w Auschwitz, Bremen, Neuengamme, Buchenwald, Flossenbürg i Dachau.
Od 1950 do 1951 pomocnik pracownika naukowo-badawczego w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji, następnie do 1954 wicedyrektor Zakładów Radiowych im. Marcina Kasprzaka w Warszawie. W okresie 1955–1961 naczelnik wydziału i wicedyrektor departamentu w Ministerstwie Przemysłu Maszynowego i Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego. W późniejszym okresie był dyrektorem Warszawskich Zakładów RAWAR i pracownikiem Przemysłowego Instytutu Telekomunikacji. W latach 1971–74 członek Rady i wiceprezes Naczelnej Organizacji Technicznej.
W 1953 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, był delegatem na V i VI zjazd partii. W latach 1964–1968 członek Komitetu Warszawskiego, następnie do 1971 zastępca członka Komitetu Centralnego. Od 1963 podsekretarz stanu w Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego, następnie w latach 1965–67 minister przemysłu ciężkiego, po czym do 1970 minister przemysłu maszynowego. Od 1970 zastępca przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki do 1971 i Komisji Planowania przy Radzie Ministrów (1971–1980).
W trakcie pełnienia funkcji ministra blokował możliwość publikacji takim naukowcom jak Jacek Karpiński i Lech Michejda pracującymi nad polskimi maszynami informatycznymi[2].
Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C31-tuje-5)[3].
Odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy I klasy
- Order Sztandaru Pracy II klasy (1969)[4]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złota odznaka "Zasłużony Działacz Związku Zawodowego Hutników" (1966)[5]
- Medal pamiątkowy 750-lecia Częstochowy (1967)[6]
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy (1967)[7]
Przypisy
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2023-04-27].
- ↑ Karta, nr 70, rok 2012, s.97
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze [online], cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2021-05-23] (pol.).
- ↑ Dekoracja wysokimi odznaczeniami działaczy państwowych, "Trybuna Ludu", nr 201, 22 lipca 1969, s. 8.
- ↑ Jakość - nowoczesność - warunki życia i pracy [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 234, 9 października 1966, s. 1.
- ↑ Uroczystości "Dnia Hutnika" w Zabrzu, „Trybuna Ludu”, nr 125, 7 maja 1967, s. 8.
- ↑ Radzieckie odznaczenia dla polskich obywateli [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 264, 6 listopada 1967, s. 2.
Bibliografia
- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991
- Informacje w BIP IPN
- Nekrolog Janusza Hrynkiewicza [w:] "Trybuna Ludu", nr 96, 26 kwietnia 1988, s. 4.
