Janusz Nawrocki

Karierę sportową rozpoczynał w krakowskiej Wiśle. Wówczas „Biała Gwiazda” grała w I lidze. W sezonie 1980/1981 na boisku wystąpił sześć razy, nie strzelając bramki. W następnych rozgrywkach ekstraklasy rozegrał 23 spotkania i zdobył jednego gola. Później, 1982/1983, był obecny przez 26 meczów, umieszczając raz piłkę w siatce rywala. W kolejnym sezonie, grając przez 25 spotkań, strzelił jedną bramkę. W 1985 roku zanotował z drużyną spadek do II ligi. W 1986 roku zakończył pracę w krakowskim klubie, wyjeżdżając do Katowic.

W I-ligowym GKS-ie grał przez ponad cztery lata. W sezonie 1986/1987 rozegrał wszystkie oprócz jednego spotkania, strzelając jedną bramkę. W następnych latach, 1987/1988, w ekstraklasie wystąpił w 28 meczach, zdobywając już trzy gole. W kolejnej „porze” ligowej (198]/1989) również umieścił trzy razy piłkę w bramce przeciwnika, a wziął udział w 22 zmaganiach rozgrywkowych. W sezonie 1989/1990 rozegrał 28 spotkań i na swoim koncie zanotował trzy „trafienia do siatki”. W 1991 roku z katowiczanami sięgnął po puchar krajowy, a rok później po superpuchar (grał do rundy jesiennej). Tym drugim osiągnięciem pożegnał się z klubem z Katowic.

W 1991 roku wyjechał do Austrii, by reprezentować barwy miejscowego VfB Mödling, który był wówczas I-ligowym zespołem. W pierwszym sezonie ligowym strzelił jedną bramkę. W następnym, grając 18 spotkań, również zdobył jednego gola. W kolejnych latach: 1993/1994 – uczestnicząc w 28 meczach, 1994/1995 – w 32, nie strzelił żadnej bramki. W 1995 roku wrócił do Polski.

W drużynie z Tychów zadebiutował w przegranym meczu I-ligowym 5:0 z Widzewem Łódź. W sezonie 1995/1996 zaliczył 31 występów, z czego 29 razy znalazł się w wyjściowej jedenastce. Nie zdobył żadnej bramki. Ujrzał trzy razy żółtą kartkę. W następnym sezonie wystąpił w 25 spotkaniach, zachowując bezbramkowy stan konta. Tylko raz nie rozegrał pełnego meczu. Dwa razy został ukarany żółtym kartonikiem. Ostatnią grę zanotował przeciwko Górnikowi Zabrze, kiedy to drużyna z Tychów uległa rywalowi 6:0 (19 kwietnia 1997).

W chorzowskim Ruchu rozegrał trzy sezony ekstraklasy, w tym jeden pełny. W owym klubie zadebiutował w wygranym meczu 2-0 z Rakowem Częstochowa. W tym sezonie rozegrał osiem spotkań. W następnych rozgrywkach ligowych, 1997/1998, uczestniczył w 30 meczach, a 23 razy znalazł się w wyjściowej jedenastce. Ujrzał dwie żółte kartki. W sezonie 1998/1999 zanotował 14 występów oraz został ukarany trzy razy żółtymi kartonikami. Z drużyną pożegnał się w zaległym meczu trzeciej kolejki I ligi przeciwko Polonii Warszawa. Gra zakończyła się bezbramkowym rezultatem.

Po grze w chorzowskim klubie, rozpoczął tułaczkę po klubach z niskich klas ligowych. Występował kolejno w klubach: Grunwald Ruda Śląska, Unia Jaroszowiec, Tempo Rzeszotary, Niegoszowianka Niegoszowice, Wróblowianka Wróblowice (tam również pełnił rolę trenera), Lotnik Kryspinów, Tempa Rzeszotary (A-klasa). Obecnie pełni rolę trenera Węgrzcanki Węgrzce Wielkie (A klasa Wieliczka).