Jaworze Dolne
| wieś | |
![]() Młyn gospodarczy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
320[1] |
| Strefa numeracyjna |
14 |
| Kod pocztowy |
39-223[2] |
| Tablice rejestracyjne |
RDE |
| SIMC |
0825901[3] |
Położenie na mapie gminy Pilzno ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu dębickiego ![]() | |
Jaworze Dolne – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie dębickim, w gminie Pilzno[3][5].
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0825918 | Leśniczówka | część wsi |
| 0825924 | Złotoryja | część wsi |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnowskiego.
Wieś leży na prawym (wschodnim) brzegu Wisłoki w sąsiedztwie wzniesień pokrytych lasem. Jaworze Dolne i Górne leżą w granicach Obszaru Chronionego Krajobrazu Pogórza Ciężkowickiego.
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Dobrkowie w dekanacie Pilzno, diecezji tarnowskiej.
19 lutego 1944 Gestapo i policja niemiecka zabiła kilku mieszkańców podejrzanych o ukrywanie Żyda Mendela Elisteina. Ofiary Niemców to Maria Kałuża, Jan Psioda, Wiktoria Psioda, Józef Ryba i sam Mendel Elistein[6].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Raport o stanie gminy za rok 2022. s. 11
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 380 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- 1 2 3 GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 45624
- 1 2 Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Józef Fajkowski, Jan Religa: Zbrodnie hitlerowskie na wsi polskiej 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo Książka i Wiedza, 1981, s. 425-426
Linki zewnętrzne
- Jaworze (1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 530.

_location_map.png)



