Jean-Marc Barr

Jean-Marc Barr

Data i miejsce urodzenia	27 września 1960 Bitburg, Niemcy
Zawód	aktor, reżyser, scenarzysta, producent
Współmałżonek	Irina Dečermić (rozwód)
Lata aktywności	od 1985

Jean-Marc Barr (ur. 27 września 1960 w Bitburgu) – francusko–amerykański aktor, reżyser, scenarzysta i producent filmowy.

Nominowany do Cezara dla najlepszego aktora za rolę francuskiego nurka głębinowego Jacques’a Mayola w melodramacie Luca Bessona Wielki błękit (Le Grand bleu, 1988)^[1] z Rosanną Arquette i Jeanem Reno.

Urodził się w Bitburgu, w powiecie Eifel Bitburg-Prüm, w Niemczech w niemieckim kraju związkowym Nadrenia-Palatynat jako syn Francuzki Madeleine i amerykańskiego żołnierza Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych Harolda Barra^[2][3]. Wychowywał się z siostrą Nicolette^[4]. Część swojego dzieciństwa spędził w Niemczech, następnie w Stanach Zjednoczonych, zanim w 1968 jego ojciec poleciał na wojnę wietnamską, Jean-Marc z matką i siostrą osiedlili się w Montreuil^[4]. W 1974 po powrocie ojca z Wietnamu, jego rodzina przeniosła się do San Diego w Kalifornii, gdzie otrzymał rygorystyczne wykształcenie w Mission Bay Senior High School z myślą o wcieleniu do Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych^[3]. Rodzice Barra chcieli, aby został pilotem Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, ale on nie zamierzał pójść w ślady ojca. Wahając się, czy rozpocząć karierę księdza^[4], ostatecznie opuścił Stany Zjednoczone i udał się do Paryża, gdzie w 1980 studiował filozofię na Sorbonie^[4]. W 1982 wyjechał do Londynu^[5], aby studiować aktorstwo w Guildhall School of Music and Drama. Naukę kontynuował w Cal Poly Humboldt w Arcata w Kalifornii. Studiował filozofię na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles.

Debiutował na ekranie w roli Absaloma w filmie biblijnym Bruce’a Beresforda Król Dawid (King David, 1985)^[6] u boku Richarda Gere’a. W 1986 rozpoczął pracę w teatrze we Francji^[7]. Po udziale w komediodramacie Żabi książę (The Frog Prince, 1986), został obsadzony w roli Bruce’a Carreya w komediodramacie Johna Boormana Nadzieja i chwała (Hope and Glory, 1987) z Sarah Miles. W latach 1988–1989 zdobył uznanie na West Endzie w roli Vala Xaviera, włóczęgi z gitarą – hybrydy Orfeusza i Elvisa, w sztuce Tennessee Williamsa Orfeusz zstępujący z Vanessą Redgrave^[8][9][10].

Grał w filmach duńskiego reżysera Larsa von Triera: Europa (1991), Przełamując fale (Breaking the Waves, 1996), Tańcząc w ciemnościach (Dancer in the Dark, 2000), Dogville (2003), Manderlay (2005), Nimfomanka (2013) i Dom, który zbudował Jack (2018). Wziął udział jako człowiek bez uroku w teledysku zespołu Blur „Charmless Man” (1996). W dramacie Big Sur (2013) wcielił się w postać Jacka Kerouaca, przedstawiciela ruchu bitników, autora powieści W drodze^[11].

Debiutował jako reżyser i scenarzysta dramatu Kochankowie (Lovers, 1999), za który odebrał nagrodę na Festiwalu Filmów Europy Wschodniej w Chociebużu. Jego realizacje bliskie były postulatom manifestu Dogmy 95^[12][13]. Za kreację Raya w australijskim filmie krótkometrażowym Ktokolwiek korzystał z tego łóżka (Whoever Was Using This Bed, 2016) na podstawie powieści Raymonda Carvera został nagrodzony m.in. na 25. Międzynarodowym Festiwalu Filmów Krótkometrażowych Flickerfest^[14].

Podczas studiów w Guildhall School of Music and Drama w Londynie poznał swoją przyszłą żonę Irinę Dečermić, pochodzącą z Jugosławii pianistkę i kompozytorkę^[4]. Z czasem doszło do rozwodu. Z nieformalnego związku ze Stellą Di Tocco ma syna Jude’a (ur. 9 sierpnia 2015)^[7].

• Jean-Marc Barr w bazie IMDb (ang.)
• Jean-Marc Barr w bazie Filmweb
• Jean-Marc Barr w bazie Notable Names Database (ang.)
• Jean-Marc Barr w bazie Discogs.com (ang.)